ขี่คอพ่อสุขกว่าขี่คอม้า(หมุน)

วันหยุดเสาร์-อาทิตย์นั้นก็ถือว่าเป็นวันสำหรับครอบครัว แต่เนื่องจากความเปลี่ยนแปลงของสังคมทุนนิยมทำให้งานหรือสิ่งอื่นๆมาแย่งเวลาของครอบครัวไป จนรัฐบาลต้องมาประกาศนโยบายให้วันอาทิตย์เป็นวันของครอบครัว เพื่อดึงเวลาและความสำคัญของครอบครัวให้กลับคืนมา ก็นับเป็นสิ่งที่ดี แต่ถ้าสามารถทำให้ทุกวันเป็นวันของครอบครัวหรือมีเวลาสำหรับครอบครัวได้ก็คงจะดีมาก แต่ผมเองก็ทำไม่ค่อยได้เหมือนกัน บางเสาร์-อาทิตย์ ติดบรรยายหรือติดงานต่างๆทั้งงานราษฎร์งานหลวง งานบุญ แต่ก็พยายามหาเวลาให้ครอบครัว วันเสาร์อาทิตย์ เรามักจะพาลูกๆไปทานอาหารนอกบ้านตามที่เขาชอบ พาไปทำบุญไหว้พระที่วัดโดยเฉพาะที่วัดพระบรมธาตุบ้านตากและวัดพระพุทธบาทดอยงู  พาไปร้านหนังสือซีเอ็ดที่ตาก พาไปเที่ยวที่พิษณุโลกหรือลำปาง หรือไปนั่งทานอาหารและเล่นของเด็กเล่นที่ริมแม่น้ำปิงในตัวจังหวัดตาก สมัยที่ลูกคนโต(น้องแคน)ยังเล็กๆ ในตากและบ้านตากมักจะมีสนามเด็กเล่นเคลื่อนที่ประเภทม้าหมุน ไวกิ้ง ชิงช้าสวรรค์ มาเปิดบริการเก็บเงิน ผมก็พาลูกไปเล่นบ่อยๆ เสียสิบบาทต่อรอบ มีครั้งหนึ่งน้องแคนอายุประมาณ 3 ขวบ อยากจะนั่งชิงช้าสวรรค์ที่มาเปิดแสดงที่อำเภอบ้านตาก ผมก็เลยซื้อบัตรและนั่งไปกับลูกด้วย พอขึ้นนั่งได้สักพักหนึ่งผมก็ได้สำรวจดูอุปกรณ์โครงเหล็กที่ประกอบกันเป็นชิงช้าสวรรค์แล้วก็รู้สึกใจคอไม่ค่อยดีเพราะดูวัสดุแล้วก็ไม่แน่ใจว่าจะปลอดภัยหรือเปล่า มันจะขาดหรือล้มลงไปหรือไม่ แทนที่จะสนุกกลายเป็นกังวลไป ในขณะที่ลูกเขาจะสนุกสนาน ในใจผมคิดว่าถ้ามันเสีย ค้างหรือชำรุดขณะอยู่จุดสูงๆจะเป็นอย่างไร จะทำอย่างไร คิดไปจนหมดรอบ หลังจากนั้นก็ไม่กล้าพาลูกขึ้นชิงช้าสวรรค์แบบนี้อีกเลย แต่พวกม้าหมุนดูแล้วไม่อันตรายแต่ก็ต้องยืนเฝ้าลูกไปด้วย ลูกคนโตเวลาไปไหนผมมักจะให้เขาขี่คอผมตลอด เขาก็จะชอบและเวลาไปงานต่างๆหรือแม้แต่ไปจ่ายตลาดก็ขี่คอ เขาจะชอบมาก แต่เจ้าลูกสองคนหลังนี่ไม่ค่อยได้ทำแบบนั้นเพราะเวลาไม่ค่อยมี(หรือมีแต่เราอาจไม่ให้ความสำคัญ) แต่ก็ได้พาไปเที่ยวบิ๊กซีซึ่งมีของเด็กเล่นแบบหยอดเหรียญให้เล่นหลายอย่าง พอไปถึงเด็กๆก็จะชอบและเข้าไปเล่น โดยเฉพาะห้องลูกบอล ซึ่งผมคิดว่าน่าจะช่วยกระตุ้นพัฒนาการได้มากกว่าชิ้นอื่นๆ คิดว่าจะพยายามหาเงินบริจาคเอามาทำที่โรงพยาบาลบ้านตากเพื่อให้เด็กส่วนใหญ่ที่ด้อยโอกาสได้มาเล่น  เท่าที่สังเกตลูกๆจะสนุกอยู่ประมาณสัก 30-40 นาทีก็เบื่อ ช่วง 1 ปีมานี้เจ้าลูกคนเล็ก(น้องขลุ่ย) กับคนกลาง(น้องขิม) จะขอขี่คอผมบ่อยมาก พอเลิกงานจะต้องให้สองคนนี่ขี่คอเกือบทุกวัน พอเห็นน้องขี่ เจ้าคนโตอายุ 9 ปีแล้วก็ขอขี่บ้าง พอไม่ให้ขี่ก็บ่นว่าทีตอนเล็กๆยังขี่ได้ แสดงว่าลูกจำได้ดีมาก เหมือนกับพอจะนอนร้องเพลงกล่อมเขาๆจะจำได้แม่นเลย ก็เลยให้ลูกขี่คอทั้งสามคน แบ่งเป็นรอบๆเดินวนอยู่ในบ้าน  เวลาขี่คอลูกๆเขาจะส่งเสียงสนุกสนาน หัวเราะร่าเริงดูแล้วเขาสนุกมากกว่าตอนพาไปเที่ยวเล่นของเล่น ขี่ม้าหมุนซะอีก  พอตกเย็นกลับมาจากที่ทำงานประมาณ 5โมง 5 โมงครึ่ง ลูกจะคอยทวงขอขี่คอพ่อ โดยเจ้าตัวเล็ก(ขลุ่ย) จะเป็นขอก่อน ถ้าไม่ให้เขาก็จะงอนแล้วก็บ่นว่าไม่รักพ่อแล้ว แล้วก็เดินไปแอบอยู่ พอเราบอกว่าใครอยากขี่คอพ่อจะให้ขี่ เขาก็รีบวิ่งเข้ามาขี่เลย เมื่อคนเล็กขี่ได้ คนรองก็ขอบ้าง หากคนโตอยู่ไม่ออกไปเล่นกับเพื่อนก็จะขี่ด้วย  หากกลับจากที่ทำงานแล้วรีบหรือเด็กๆไปจ่ายตลาดกับแม่เขา พอทานอาหารเย็นเสร็จลูกๆก็จะเข้ามาทวงว่าวันนี้ยังไม่ได้ขี่คอเลย ก็ได้ขี่กันครบสามคน จากความรู้สึกของผมและการสังเกตปฏิกิริยาของลูกๆเวลาไปเล่นของเล่นแม้เราเฝ้าดูเขาอยู่ แต่ก็ไม่ได้สัมผัสตัวกัน แต่พอมาขี่คอเรากับลูกจะมีการสัมผัสและมีปฏิสัมพันธ์กันค่อนข้างมาก ผมเองก็มีความสุขและดูแล้วลูกๆก็มีความสุขมากเช่นกัน และไม่ต้องเสียเงินค่าขี่เหมือนขี่ม้าหมุนด้วย รวมทั้งเด็กๆไม่เห็นเบื่อเลยแต่เราเองก็ต้องบอกวันนี้ขอกี่รอบนะ ไม่งั้นก็ขี่คอกันไม่ยอมเลิก ที่เจ้าสองคนเล็กมาคอยทวงก็คิดว่าอาจจะเป็นเพราะช่วงเล็กๆผมไม่ค่อยได้ให้เขาขี่มากเท่าเจ้าคนโต พอเขาเรียกร้องได้เขาก็เลยเรียกร้องอาจเป็นสัญญาณหนึ่งที่บอกพ่อว่าต้องให้เวลาเขามากขึ้นนะ