อารมณ์ซึมเศร้า..กับการป่วยเรื้อรัง
ประมาณบ่ายโมงเกือบบ่ายสอง...
พี่เบิร์ดเดินมาบอกว่า...มี case ส่งมาจากตึก Uro กะปุ๋มได้นัดไว้หรือเปล่า...
ดิฉัน...นั่งนึกสักครู่ จึงจำได้ว่า..เมื่อเช้าทางตึกจะส่ง case มา counsult หนึ่งรายให้ดิฉันช่วยรับ case นี้ด้วย...ดังนั้นจึงไม่รอช้า...ที่จะเดินออกไปหา..แต่ case ที่มานั้นเป็นญาติ..ตัวคนไข้เองไม่ได้มา นอนอยู่ที่ ward เราพูดคุยเรื่องทั่วไปก่อน...เพื่อสร้างความคุ้นเคยและสัมพันธภาพ...
จากนั้นญาติจึงเล่าและเปิดใจกับเรามากขึ้นว่า...ตอนนี้กังวลใจอย่างมากกับที่หมอจะให้กลับบ้าน เพราะตัวผู้ป่วย...นั้นยังมีแผลกดทับที่เป็นเรื้อรัง..และตอนนี้ก็เริ่มมีอาการพูด สับสนไม่รู้เรื่อง..ด้วย ดิฉันก็ฟังไปเรื่อยๆ..พร้อมกับจับประเด็นที่ญาติพยายามจะสื่อให้รับรู้...ตาสมศักดิ์(นามสมมุติ)...เล่าว่า ยายคงเริ่มป่วยมาได้ไม่นานไม่ถึงปี มีเส้นเลือดในสมองแตก และได้เจาะสมองนำเลือกที่คั่งนั้นออกมา...จากนั้นยายคงก็มีอาการเดินไม่ได้เป็นอัมพฤกษ์ครึ่งซีก พูดไม่ได้เพราะมีแผลเจาะคอ...ยายคงเริ่มมีอาการซึมลง และบ่นไม่อยากมีชีวิตอยู่..และท้อแท้กับภาวะการเจ็บป่วยของตนเอง..
ยายคงมีโรคประจำตัวเป็นโรคเบาหวานร่วมด้วย...ดังนั้นแผลจึงค่อนข้างหายช้า...
ตาสมศักดิ์เอง..ยิ่งกังวลมากว่าหากกลับไปอยู่บ้าน..แผลของยายจะไม่ดีเท่าที่ควร...และเกรงว่าจะติดเชื้อที่แผลมากขึ้นกว่าเดิม
ตาสมศักดิ์เล่าไปเรื่อย..เรื่อย..ถึงความกังวล และความห่วงใย
พร้อมกันนั้น ด้วยบทบาทหน้าที่ดิฉันก็ได้ให้การสนับสนุนทางจิตใจ...เป็นกำลังใจให้ตามีพลังในการดูแลยายคงต่อไป
พร้อมทั้งพูดคุยไปจนถึงวิธีการที่ว่า..เมื่อกลับไปอยู่แล้วตาจะมีวิธีดูแลยายคงอย่างไรบ้าง...เพื่อไม่ให้เหตุเกิดจากการติดเชื้อที่แผล..พร้อมทั้งมองหาช่องทางการช่วยเหลือ..เช่น ศูนย์ดูแลต่อเนื่องที่บ้าน...ที่จะช่วยตาได้ หรือไม่ก็สถานีอนามัย หรือโรงพยาบาลใกล้บ้าน...
จากนั้นดิฉันได้บอกกับตาว่า...จะตามไปเยี่ยมยายคงที่ตึก สักพักเมื่อตาสมศักดิ์กลับไปแล้ว...ดิฉันก็ตามไป..เพื่อประเมินอาการทางจิตร่วมด้วย...ปรากฏว่าการรับรู้ของยายคงปกติ หากแต่เพียงว่าในเรื่องของความจำทั้งในระยะสั้นและระยะยาวของยายจะไม่ค่อยดีเท่าที่ควร...ต้องใช้เวลานานมาก..ในการนึก หรือบางครั้งก็นึกอะไรไม่ออกเลย ในส่วนนี้ดิฉันตั้งสมมติฐานกับตนเองว่า อาจเป็นที่พยาธิสภาพของโรค หรืออาจเป็นภาวะการเจ็บป่วยทางจิตก็ได้...ดังนั้นจึงทดสอบหรือประเมินสภาพทางจิตต่อ...แต่ไม่มีความผิดปกติใดใด..นอกจากภาวะทางอารมณ์ที่เกิดขึ้น คือ ความหดหู่ใจ และกังวล ท้อแท้เกี่ยวกับภาวะการเจ็บป่วยของตนเอง
ยายกังวลเรื่องที่ตาต้องคอยดูแลตนเอง...
ลูกๆ ต่างไปอยู่ที่ต่างจังหวัดหมด อยู่บ้านจึงมีตากับยายแก่ๆ สองคนที่คอยดูแลกัน...
ลักษณะนี้ มองเห็นได้ว่าคนไข้ไม่มีแรงใจ ... ต่อการมองโลก และการมีอยู่...ของชีวิต
แนวทางการช่วยเหลือ..ก็พุ่งเป้าไปที่การเสริมสร้างพลังใจ และกำลังใจ
งานนี้ร่วมมือกับพยาบาลที่ตึกด้วยคะ...ในการสนับสนุนให้ผู้ป่วยสามารถช่วยเหลือตนเองได้..เท่าที่จะทำได้..เพื่อให้เกิดแรงใจและความรู้สึกมีคุณค่าในตนเอง...
...
สำหรับ case นี้เหมือนต้องดูแล ช่วยเหลือทางด้านจิตใจทั้งครอบครัว คือ ผู้ป่วยและญาติไปพร้อมๆ กัน...
ความเห็น (4)
สวัสดีคะ...พี่ใบบุญและน้องไออุ่น...
กะปุ๋มเข้ามาอ่าน...ยิ้มๆ น่ารักจังเลยคะ ได้ยินเสียงนุ่มๆ ของหญิงสาวมิตรที่น่ารักของกะปุ๋มสองท่านมานั่งคุยกันด้วยน้ำเสียงเบาๆ...ที่บ้านของเรา...*^__^*
....
อารมณ์ซึมเศร้า หดหู่ในจิตใจ...มักเกิดได้กับเราๆ...ทั่วไปทุกคนคะ ขึ้นกับภูมิคุ้มกันในจิตใจและการมองตนเองของคนเราด้วย และมักเกิดได้บ่อยกับบุคคลที่รู้สึกว่าความมีคุณค่าในตนเองลดลง...(Low self-esteem)...และบางครั้งอาจเกี่ยวเนื่องกับฮอร์โมนด้วยคะ โดยเฉพาะสุภาพสุตรีเวลาที่มีรอบเดือนก็อาจจะเกิดภาวะอารมณ์ซึมเศร้านี้ได้คะ...
การแก้ไขหรือป้องกันนะคะ..คือ.."ความรัก"...รักตนเอง...มอง...ความงดงามของชีวิตตนเองให้มากๆ คะ
(*^__^*)
กะปุ๋ม
สาเหตุที่ยายคง...เริ่มมีอารมณ์ซึมเศร้า...คือ
ภาวะการเจ็บป่วยของตนเอง...และความไม่สามารถช่วยเหลือตนเองได้ ... และยายต้องพึ่งพิงตา ด้วยความรู้สึกทั้งรักและสงสารตาที่ก็อายุมากแล้ว ต้องมาคอยทำทุกอย่างให้ยาย...ยิ่งทำให้ยายรู้สึกน้อยใจให้กับตนเอง...
ดังนั้น...วิธีหนึ่งที่กะปุ๋มใช้ร่วมด้วย คือ การให้ตาแสดงออกถึงความรู้สึกเต็มใจที่จะคอยดูแลช่วยเหลือยาย...และตาบอกหรือคุยให้ยายสบายใจ ทั้งนี้ทั้งนั้นกะปุ๋มก็ได้เคลียร์ใจ...ของตาให้มีความคลายกังวลนี้ก่อนนะคะ...อย่างน้อยทั้งสองท่านควรจะมีความสบายใจขึ้นและช่วยให้ยายเผชิญต่อภาวะการเจ็บป่วยเรื้อรัง และอยู่กับโรคนี้ได้อย่างมีความสุข...มากขึ้น