วันนี้ผมไปเป็นวิทยากรกระบวนการ "คนพิการเข้าถึงสิทธิฯ" ที่อ.ควนขนุน สภาพบรรยากาศในห้องประชุมที่เห็นคือความเหนื่อยล้าของเจ้าหน้าที่ระดับตำบลเนื่องมาจากต้นปีงบประมาณ เดือนแรกกำลังคืบคลานไป ระยะนี้จึงมีแผนงาน/โครงการต่าง ๆ ที่นักคิด (นักวิชาการ) โยนลงไปในพื้นที่ จนเรียกได้ว่าไม่มีสิทธิคิดเอง (วันนี้เขาจึงไม่พร้อมในการคิดเลย) เพราะขืนคิดขึ้นอีกก็จะทำไม่ทัน (เสียงสะท้อน จากหัวหน้าสถานีอนามัยแห่งนึ่ง)
ตกลงการกระจายอำนาจ หรือการผลักภาระ การลดขั้นตอนในการปฏิบัติราชการ(ข้างบน) แต่ผลักภาระให้แก่หน่วยราชการ (ระดับล่าง) อะไรกันแน่ เสียงสะท้อนจากเวทีของเจ้าหน้าที่ระดับตำบลฝากถามซึ่งผมก็ตอบไม่ได้ ผมได้แต่บอกว่าขึ้นอยู่กับมุมมอง และขบวนการที่จะรองรับสิ่งเหล่านั้นมากกว่า
ซึ่งเมื่อเทียบกับพื้นที่ที่ชุมชนเข้มแข็งพอแล้วอย่างชุมชนเกาะเรียน เป็นตัวอย่าง ทำไมเขากลับเรียกร้องให้หน่วยงานของรัฐมอบความไว้วางใจให้ เขาคิดเอง แก้ปัญหาของเขาเอง หรือเป็นเพราะเจ้าหน้าที่ที่ผมไปพบวันนี้ ไม่ได้เรียนรู้วิธีการผ่องถ่ายสู่ชุมชนอย่างแท้จริง อะไรกันแน่ที่เป็นข้อเท็จจริงสำหรับวันนี้
ไม่มีความเห็น