นักกายภาพบำบัดกับการเป็นนักแสดง

มีหลายครั้งที่เราจะมีงานเลี้ยงและที่ขาดไม่ได้ก็คือการแสดงของแต่ล่ะชั้นปี

เมื่อประมาณวันที่ 21 กันยายน 2549 ผมได้ทีโอกาสไปร่วมงานเกษียณอายุของอาจารย์กายภาพบำบัด คณะเทคนิคการแพทย์ มหาวิทยาลัย เชียงใหม่ เป็นอาจารย์ที่เข้ามาร่วมก่อตั้งคณะเทคนิคการแพทย์ และเป็นอาจารย์ที่สอนนักกายภาพบำบัดมาตั้งแต่รุ่นแรก จนกระทั่งอาจารย์เกษียณอายุราชการ  ซึ่งอาจารย์ผู้นี้ก็เป้นผู้มีความสามารถคนหนึ่งของสายงานกายภาพบำบัด โดยเฉพาะกายภาพบำบัดในผู้สูงอายุ และชุมชน

ในการจัดงานครั้งนี้มีการแสดงของนักศึกษาชั้นปีที่ สามและปี่ที่สี่ ซึ่งน้องทำกันได้ดีครับ และไม่ได้แสดงแค่สองชุด กลับแสดงมากกว่าสองชุดและเล่นได้เนียนมากๆๆครับ ซึ่งที่จะขาดไม่ได้เลยก็เป็นการเลียนแบบอาจารย์ที่สอนและมีบุคลิกที่ทุกคนต้องจำได้ ซึ่งคราวนี้เด็กพวกนี้เลียนแบบอาจารย์หลายท่านด้วยกัน ที่สำคัญได้เลียนแบบอาจารย์ที่เกษียณอายุท่านนี้ด้วย โดยเนื้อเรื่องจะเป็นลำดับเรื่องราวของอาจารย์ท่านนี้ตั้งแต่สมัยเรียนและมาสอนที่มอชอ โดยผู้รับบทอาจารย์ท่านนี้กลับเป็นนักศึกษาชายที่จัดได้ว่าแสดงได้สมบทบาท แป็นที่ถูกอกถูกใจของคนดูไม่ใช่น้อย นอกจากนี้ยังมีการเลียนแบบอาจารย์ ที่อาจารย์ท่านนี้เคยสอนอีกสามสี่ท่านนะครับ ซึ่งน้องแสดงได้เนียนมากครับ ผมนั่งมองกิริยาท่าทางแล้วจำได้ว่าเป็นใคร ยกตัวอย่างนะครับ น้องคนหนึ่งก็หาหมอนมายัดทำให้เหมือนพุงเพราะอาจารยืคนนี้มีพุงอันสวยงาม บางคนก้ลงทุนไปยืดผมให้มันตรงเพื่อจะได้ให้เหมือนกับอาจารย์ที่ตัวเองต้องเล่น ซึ่งการแสดงชุดนี้เป็นที่ถูกอกถูกใจของใครหลายๆ ท่าน

จะว่าไปแล้วการแสดงแบบนี้ไม่ได้เป็นการแสดงครั้งแรกนะครับ เกือบทุกปี มักจะมีการแสดงที่เอาเรื่องเกี่ยวกับอาจารย์ เรื่องบทวอร์ด และนำบุคลิกของอาจารย์เข้ามาร่วมเล่นด้วย ซึ่งคล้ายกับกลายเป็นเอกลักษณ์ของนักศึกษากายภาพบำบัดที่ต้องทำมาสักครั้งหนึ่ง ซึ่งจะว่าไปล้วนักศึกษาหลายท่านอาจจะดูเรียบร้อยมากในขณะที่เรียนอยู่ แต่เมื่อต้องมาสวมบทบาทบทเวทีแต่ละคนก็ไม่ได้เขินอายกลับแสดงได้อย่างเต็มที่ และในเรื่องของการแสดงก็ถึงว่าเป้นงานที่เชื่อมความสัมพันธ์ของเพื่อนที่เรียนด้วยกัน เพระแต่ละคนจะร่วมมือกันและคิดสรรค์งานออกมาให้ดีที่สุด

ผมยังจำได้ดีว่าในรุ่นของผมมีหลายๆ การแสดงด้วยกันที่เราได้ร่วมกันจัดทำขึ้นมา และมักจะแปลกๆ กว่าของชั้นปีอื่น มีอยู่ครั้งหนึ่งเป็นการแสดงร้องเพลงะรรมดานะครับ แต่เราก็ทำให้มันไม่ธรรมดา โดยการให้เพื่อนของเราใส่กางเกงว่ายน้ำ ลายเสือ ออกมาเต้นเป็นหางเครื่อง  เป็นการแสดงที่วาบหวิวมากครับ ไม่น่าเชื่อว่าเพื่อนผมคนนั้นมันจะยอมทำจริง และในปีสุดม้ายของการเรียนเราก็หนีไม่พ้นจะต้องมีการแสดง และที่จะลืมไม่ได้คือการแสดงที่จะเอาอาจารย์ที่เคารพหลายท่านมาเป็นเอกลักษณ์ในการแสดง ไม่ใช่ว่าเราไม่เคารพนะครับ แต่เราแสดงด้วยความเคารพครับ พวกเราเล่นกันไปก็หัวเราะกันไป บ้างคนก็แสดงได้เหมือนมากๆๆ มีอยู่คนหนึ่งเพื่อให้สมบทบาท เราเลยลงทุนไปยืมชุดของอาจารย์คนนั้นที่ใส่เป็นประจำเพื่อมาเข้าฉากด้วยครับ ซึ่งเป็นจุดเด่นที่ใครก็จำได้เลยที่เดียว งานนี้ก็เป็นที่สนุกสนานของชาวกายภาพบำบัดทั้งสี่ชั้นปี และอาจารย์ที่เข่าร่วมเป็นอย่างยิ่ง

การแสดงก็เป็นการเรียนรู้อีกรูปแบบหนึ่งนะครับ ทำไมผมถึงบอกเช่นนี้เหรอครับ เพราะในสายงานของกายภาพบำบัด บางครั้งเราก็ต้องไปแสดงต่อหน้าคนเยอะ เช่น นำเต้นแอโรบิค สอนออกกำลังกาย ซึ่งเหล่านี้เหมือนเป็นหารฝึกให้พวกเราเป้นคนกล้าแสดงออก ไม่เขินเวลาที่จะต้องทำงานต่อหน้าคนเยอะๆ ซึ่งผมว่าก็เป็นการเรียนรู้อีกรูปแบบหนึ่งที่จะนำมาใช้ในการทำงานได้นะครับ