เรื่องเล่า...เร้าพลัง

ความขยัน  คือ  ความตั้งใจเพียรพยายามทำหน้าที่การงานอย่างต่อเนื่อง  สม่ำเสมอ  อดทน  ความขยันต้องปฏิบัติควบคู่กับการใช้สติปัญญา แก้ปัญหาจนเกิดผลสำเร็จ

ผู้ที่มีความขยัน  คือ  ผู้ที่ตั้งใจทำอย่างจริงจังต่อเนื่องในเรื่องที่ถูกที่ควรเป็นคนสู้งาน  มีความพยายามไม่ท้อถอย กล้าเผชิญอุปสรรค  รักงานที่ทำตั้งใจทำอย่างจริงจัง ดังนั้น จึงมักมีคนพูดกันว่า“ขยัน อดทน”คู่กันเสมอ “ราชบัณฑิตยสถาน 2542 (2546: 166)”

มีครอบครัวเล็กๆ อยู่ติดกับแม่น้ำเจ้าพระยา เด็กหญิงตัวเล็กคนหนึ่ง ตัวดำ ผมยุ่ง มองหาความน่ารักแทบไม่เจอ แต่นั่นมันเป็นเพียงรูปลักษณ์ภายนอก เธออาศัยอยู่กับพ่อ ตา อา และป้า ครอบครัวของเธอประกอบอาชีพทำนา และทำอิฐมอญ ยกเว้น พ่อของเธอ ซึ่งประกอบอาชีพรับราชการ เป็นทหารอากาศ อยู่ที่ดอนเมือง ชีวิตส่วนใหญ่ในช่วงวัยเด็กของเธอ เธอจะอาศัยอยู่กับพ่อ ซึ่งอาศัยอยู่บ้านพักสวัสดิการทหาร  เธออยู่กับสองคน ไม่ใช่สิ ต้องบอกว่าเธออยู่คนเดียว เพราะพ่อเธอต้องไปทำงาน กว่าจะกลับก็เย็นแล้ว จริงๆเธอไม่ได้อยู่คนเดียวหรอก เพราะเธอมีเพื่อนเล่น เพื่อนคุย ที่แสนจะน่ารัก เธอรักเพื่อนมาก และเพื่อนของเธอก็คงจะรักเธอมากเช่นเดียว แต่เพื่อนของเธอไม่เคยบอกเธอเลย ไม่เคยคุยกับเธอเลย นั่นเพราะเพื่อนของเธอพูดไม่ได้ เพื่อนของเธอไม่ได้ เป็นใบ้ หูหนวกหรอกนะ แต่เพื่อนของเธอ คือ ลูกหมาตัวน้อยๆ น่ารักๆ อยู่เป็นเพื่อนเธอตลอดเวลา พอตกเย็นพ่อของเธอเลิกงานกลับมาถึงบ้านพัก การพูดคุยของเธอที่มีเสียงตอบรับกลับมา ให้ได้โต้ตอบกันไปมาก็เกิดขึ้น (แทนเสียง “โฮ่งๆ” ของเพื่อนที่น่ารักของเธอ)

ชีวิตในวัยเด็กของเธอไม่ได้โรยด้วยกลีบดอกไม้ แต่ก็ไม่ได้เต็มไปด้วยขวากหนามเยอะแยะมากมาย ด้วยความที่เธอมีพ่อเป็นทหาร นิสัยส่วนตัวของเธอจึงมีความกล้าหาญ ขยัน และอดทน วันหนึ่งพ่อของเธอซื้อขนมมากะจะให้ลูกสาวแต่ด้วยความรักพ่อ ทั้งสองคนแบ่งขนมให้กันและกันกิน การใช้ชีวิตของสองพ่อลูกมีทั้งสบาย และลำบาก ช่วงที่ลำบากที่สุด แม้กับข้าวก็มีเพียงน้ำพริกถ้วยเล็กๆ เพียงถ้วยเดียว ด้วยความรักและความผูกพันของพ่อลูกคู่นี้ ทั้งสองคนนั่งกินน้ำพริกถ้วยเดียวกันอย่างเอร็ดอร่อย

เมื่อถึงเวลาที่จะต้องเรียนหนังสือ เด็กหญิงคนนี้ก็ต้องเรียนหนังสือ ระดับอนุบาลในโรงเรียนแห่งหนึ่งในค่ายทหาร แต่ผู้เป็นพ่อไม่ค่อยมีเวลา ที่สอนการบ้านลูก จึงตัดสินใจพาลูกสาวไปไว้กับปู่ ป้า และอาของเธอ เธอเป็นคนที่เรียนหนังสือไม่เก่ง แต่ด้วยความขยัน และความอดทนของเธอ เธอก็สามารถเรียนจบชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 สำเร็จ ความขยัน มานะ พยายาม อดทน ของเด็กหญิงตัวเล็กคนนี้ เธอสามารถสอบเข้าเรียนต่อในระดับมัธยมศึกษา ในโรงเรียนที่มีชื่อเสียงมากโรงเรียนหนึ่งในจังหวัด เธอเป็นนักกรีฑาของโรงเรียน เธอซ้อมทั้งเช้าและเย็น แต่เธอไม่เคยย่อท้อของเธอ นอกจากการเรียนจะดีแล้ว รางวัลสูงสุดของเธอ คือ ได้ผ่านการคัดเลือกเข้าแข่งขันกีฬาเยาวชนแห่งชาติ เธอเป็นนักวิ่งลมกรด แต่นั่นเป็นความสามารถพิเศษที่เธอจะไม่มีทางทิ้งมันไปจากตัวเธอ เมื่ออยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 เธอตั้งใจ พยามยาม และมุ่งมั่นที่จะเรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัยให้ได้ และตั้งเป้าหมายว่าเธอจะต้องเป็น “ครู” เท่านั้น เพราะความใฝ่ฝันของเธอ คือ รับราชการ “ครู” เธอจึงตัดสินใจสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่มีคณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฎแห่งหนึ่ง สาขาวิชาที่เธอสอบได้ ก็คือ คอมพิวเตอร์ศึกษา เธอเป็นนักศึกษาคนเดียวที่เรียนคอมพิวเตอร์ แต่ไม่มีคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊ค แต่เธอก็ยังมีความเพียรพยายาม หิ้วซีพียูคอมพิวเตอร์ทั้งโต๊ะ ขึ้นรถโดยสารประจำทางมาเรียนทุกวัน เธอ ขยันอ่านหนังสือ ขยันทำงานส่งอาจารย์ ความสามารถด้านคอมพิวเตอร์ของเธอและผลการเรียนที่ดี รวมถึงความประพฤติที่อ่อนโยน ใจเย็น ทักษะการแก้ปัญหาที่ไร้ซึ่งการใช้อารมณ์ จนเธอได้รับคัดเลือกจากทางมหาวิทยาลัยให้เป็นตัวแทนในกลุ่มสาระการงานอาชีพและเทคโนโลยีเข้าร่วมประกวดเพชรราชภัฏ ที่จังหวัดโคราช เธอได้รับรางวัล “เพชรราชภัฎ” ซึ่งเป็นรางวัลที่เธอภาคภูมิใจมาก เพราะเป็นรางวัลสำหรับคนเก่งในกลุ่มสาระการงานอาชีพและเทคโนโลยีของมหาวิทยาลัย  ราชภัฎทั่วประเทศมาร่วมการประกวด แต่สำหรับรางวัลแห่งความภาคภูมิใจของเธอ เมื่อเธอจบการศึกษาระดับปริญญาตรี เธอได้รับ ประกาศนียบัตรเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง นำความภาคภูมิใจมาสู่ครอบครัว โดยเฉพาะบุคคลที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเธอ นั่นก็คือ “พ่อ” ของเธอนั่นเอง ชีวิตของเธอมีอะไรอีกมากมายที่หลายคนไม่มีความพยายามคงเดินถอยหลังไปแล้วก็เป็นได้

ถ้าถามถึงเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนนั้น....อืม....มีหลายความฝันที่เธอก้าวไปถึงอย่างภาคภูมิและสมหวัง...แต่เธอคงอยากพักบ้างแล้ว...ใครจะรู้บ้างว่าต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหนเธอถึงจะกลับมาแข็งแรงเหมือนเดิม "แข็งแรงอยู่"...แต่มันคงแค่ภายนอกที่ดูจะสดใส และสนุกไปซะทุกเรื่อง....(จบแค่นี้พอ)

จากเรื่องราวที่เล่ามาข้างต้น จะเห็นได้ว่า ความขยันของเด็กหญิงคนนี้ จากเด็กหญิงตัวเล็กๆ แต่เต็มไปด้วยความฝันอันยิ่งใหญ่เธอขยัน  และความเพียรพยาม จนเธอประสบความสำเร็จได้

• อยากให้ทุกคนสู้ อดทน พยายาม หลายครั้งที่ท้อแท้ แต่แค่หลับตาสักพัก มีอารมณ์สักหน่อย พอได้ระบายและผ่อนคลาย แล้วเริ่มต้นใหม่ 
• มีหลายครั้งที่หลายคนคงสับสนจากการแสดงออกของเรา แต่แค่เราไม่สับสนกับตัวเองพอ
• สิ่งที่เราฝันแล้วมันคงยากที่จะเอื้อมถึงก็จะเอื้อมไปทำไมให้มันเมื่อย
• อย่าร้องไห้มากแล้วให้มันออกจากร่างกายเราโดยไม่มีอะไรมาทดแทน "อย่างน้อยก็นี่ไง..ชีวิตที่เหลืออยู่"
• ถ้าวันนี้จะต้องมีชีวิตที่ไม่เหมือนเดิม...แต่อย่างน้อยก็ได้ประสบการณ์ที่มากเหลือเกิน