มีช่วงเวลาหนึ่งที่ดิฉันได้รู้จักเพื่อนท่านหนึ่งที่สอนให้รู้จักกับการทำ "มรณสติ"
อาจเนื่องมาจากประสบการณ์แห่งชีวิตที่ผ่านเหตุการณ์แห่งความเป็นความตาย...
มาได้อย่างหวุดหวิดเขาจึงเรียนรู้กับการมีลมหายใจอยู่อย่างมีสติ...
...ฉันจำเป็นต้องยอม...ร่างกายไม่ใช่ทุกสิ่ง...
ฉันจะไม่ยินยอม...ฉันจะไม่ยินยอม...
ขณะนั่งบันทึกนี้ ฟังเพลง "ชีวิตที่เจ็บปวดของคนป่วย" ของคุณมาโนช พุฒตาล..คลอไปด้วย
คิดถึงพ่อผู้ล่วงลับ...คิดถึงปู่..ที่กำลังนอนหลับอย่างที่ไม่มีตื่น
วันนี้เป็นวันฌาปนกิจ...ท่าน
ภาพสุดท้าย...ในการมองเห็น
ท่านนอนอย่างสงบ...อย่างไม่รับรู้...
ใครๆ ที่มางานต่างทักว่า...ดิฉันละหม้ายคล้ายปู่...
...
เสร็จสิ้นจากงาน...
ดิฉันกลับมาที่บ้านพร้อมทุกคน...และเผลองีบหลับไป
แม่ปล่อยให้นอนพัก...และทุกคนก็ไปที่บ้านปู่...
ตื่นมาอีกที...นิ่งๆ ทบทวน...
...
มาเจอบันทึกที่พี่ไก่เขียนถึง..."หมวย..."
ความเห็นพี่ขวัญพูดถึง...ความยุติธรรมจากความตาย...
คนเราร้องเรียกหาความยุติธรรม...และความยุติธรรมนั้นก็มีอยู่แล้วในชีวิตเรา
เพียงแค่บางครั้ง...บางครา...เราอาจมองไม่เห็น...
ช่วงชีวิตการทำงาน
การให้คำปรึกษาผู้ป่วยในระยะสุดท้าย...
กับการดูแล...ภาวะทางจิตใจ
กับการเผชิญ...ต่อความตาย
ทบทวนและทวน...อย่างนิ่งๆ...ในตนเอง
เสียงเพลงของคุณมาโนช...ยังคลอไปพร้อมกับห้วงความคิด
"สติ"...ที่มีอยู่ในตัว...ทำให้ยอมรับและเข้าใจในความเป็นไปต่างๆ ได้ดียิ่ง
ไม่ว้าวุ่น...ไม่ขุ่นมัว...ต่อสิ่งใดใดที่มากระทบนัก
กะปุ๋มคะ....
เคยคิดนะว่า
ถ้าตัวเองตายแล้วจะไปไหน
ตายแล้วจะเป็นอย่างไร
มันว้าวุ่น มันสับสน มันทุกข์ทรมาน
อยู่หลายครั้ง อยู่หลายครา
จนปัจจุบันต้องศึกษาธรรมะ นั่งสมาธิ และพิจารณาตัวเอง......
ก็ทำใจได้ระดับหนึ่ง......
...คนเราต้องมีสติทุกขณะจิต
และเตรียมตัวก่อนตาย....
....พี่ก็พยายามทำอยู่.....
..และสิ่งที่เป็นสัจธรรม คือ คนเราต้องตาย
(....ไม่ชอบวันศุกร์เลยค่ะ.....)
ขอส่งกำลังใจและแสดงความเสียใจต่อการสูญเสียคุณปู่มายังกะปุ๋มและครอบครัวด้วย
...การพลัดพรากสูญเสียเป็นหนึ่งในทุกข์สิบเอ็ดอย่างที่เมื่อเราเกิดมามีชีวิตรอดแล้วก็จะต้องพบเจอ(เหมือนเป็นแพ็คเก็จที่ควบคู่มากับการเกิดของตัวเรา แม้ว่าไม่อยากได้แต่เขาก็ให้มาแล้ว) แต่จะหนักเบา ถี่ห่างแตกต่างกัน เวลาเป็นยารักษาโรคใจทางธรรมชาติที่ดีที่สุดที่ทำให้ความทุกข์ของคนเรานั้นทุเลาเบาลงได้แต่ทั้งสติและปัญญา(ความเข้าใจต่อธรรม-ธรรมชาติ)เป็นตัวภูมิคุ้มกันทุกข์ที่พี่เชื่อว่ากะปุ๋มมีอยู่แล้วในตัวเอง...เป็นห่วงและคิดถึงกะปุ๋มมากนะ
ทุกคนคงจะทราบว่ายังไงก็ "หนีไม่พ้น" แต่ก็ขึ้นอยู่กับแต่ละบุคคลว่าจะตระหนักแค่ไหน ซึ่งส่งผลต่อวิถีการใช้ชีวิต การเตรียมพร้อม ความประมาท ความมีสติ รวมถึงการใช้ชีวิตให้มีคุณค่า
ขอร่วมเติมพลังใจให้คุณกะปุ๋มอีกครั้งครับ
คุณ Mr_Jod
งานยุ่ง...ก็ยังอุตส่าห์แวะมานะคะ...
บันทึกนี้เขียนขึ้นเพราะไปสะดุด..กับความเห็นของพี่ขวัญในบันทึกของพี่ไก่
"เราได้รับความยุติธรรมจากความตายเสมอ"...
ก็เลยทำให้...นิ่ง..ทบทวนและเขียนบันทึกนี้ขึ้นมา...
*^__^*
กะปุ๋ม
พี่ sompornp...คะ
ตอนนี้สิ่งที่ทำ..และเตือนตน..คือ การทำวันนี้ให้ดีที่สุด
เสมือนว่าเราจะไม่มีโอกาส..ได้ทำ...
บางครั้งนะคะ..ณ ค่ำคืนนี้...เราหลับไป
พรุ่งนี้เรา..อาจตื่นหรือไม่ก็ได้...ใครจะรู้เล่า..
...
ฝึกและฝึก...อย่างเพียรและเตือนตน
พยายามทำสิ่งที่ดีงาม...เสมอคะ
เน้น..กับตัวเองว่า..
ภายใต้ลมหายใจนี้...เราพยายามไม่ทำให้ใครเดือดร้อนเพราะเรา
และไม่พยายามทำร้ายใคร...
...กะปุ๋ม..เคยพูดประโยคนี้กับพี่ที่รักท่านหนึ่งว่า..
"การมาและคงอยู่ของกะปุ๋ม..ต้องไม่ทำร้ายใคร.." และเมื่อรู้ว่า
เราไปทำร้ายใครอีกหลายคนโดยไม่ได้เจตนา..
เราก็จำเป็นต้องเลือกที่จะถอยคะ...
...
ตั้งหลักกับชีวิตอีกครั้ง
ขอบคุณ "มิตรภาพ"...ที่มีให้
*^__^*
กะปุ๋ม
คุณ seangja
พี่ขวัญคะ...
ขอบคุณนะคะสำหรับ...ประโยคดีๆ ที่กะปุ๋มนำมาตั้งเป็นชื่อบันทึกนี้..
โดนใจ..อย่างมากเลยคะ...
เหนือคำพูดใดใด...
ขอบคุณคะ..กับการเตือนสตินี้...
*^__^*
กะปุ๋ม
คนที่จากไปจะอยู่กับเราเสมอ คงอยู่ในความทรงจำตราบเท่าที่เราจะจำ
ชีวิตคนเราสั้นนัก วันนี้เราได้ทำอะไรให้กับคนที่เรารักและรักเราบ้างหรือยังค่ะ รีบให้สิ่งดีดี แก่กันเสียก่อนนะค่ะ เพราะเราไม่รู้ว่าจะมีพรุ่งนี้อีกหรือป่าว แล้วจะไม่ต้องมานั่งเสียใจว่า รู้อย่างนี้จะทำ.... รู้อย่างนี้จะให้.... รู้อย่างนี้จะบอกว่ารักกัน
คุณสุชานาถคะ...
ขอบคุณนะคะ..สำหรับกำลังใจ
และขอ..เป็นกำลังใจให้เช่นเดียวกันนะคะ...
กับ..ชีวิต..และการอยู่...ในห้วงแต่ละวัน
เหนื่อยก็พักนะคะ..หายเหนื่อยก็ลุกเดินขึ้นมาใหม่นะคะ..
*^__^*
กะปุ๋ม
คุณเจษ...
ขอบคุณนะคะ..ที่เข้ามาเติมเต็มให้เมื่อเช้าเห็นไปแวะที่บันทึกพี่ไก่...
แต่กะปุ๋มรีบๆ..ก็เลยไม่ได้ทักนะคะ..
...
อยากให้..ตระหนัก..คะ
เพราะห้วงเวลาที่เหลืออยู่เรา..จะได้ใช้อย่างคุ้มค่ายิ่งขึ้นคะ
*^__^*
กะปุ๋ม
พี่ไก่...
ขอบคุณมากนะคะ..สำหรับบันทึกและเรื่องเล่า..บันทึกนี้กะปุ๋ม get มาจากบันทึกของพี่กรอปกับการจากไปของปู่ด้วยคะ...เลยทำให้นิ่งทบทวนตนเองมากขึ้น...
...
อยากฝากไปถึงท่านอื่นๆ..ด้วยคะ..ที่กำลังใช้ชีวิตอย่างประมาท...
*^__^*
กะปุ๋ม
คุณกัลปังหาคะ...
กะปุ๋มเคยผ่านกับความรู้สึกนั้นมาแล้วคะ..ตอนที่คุณพ่อเสีย
ไม่มีใครเตรียมตัวเตรียมใจ...จนเกิดเป็น "สิ่งที่ค้างคาใจ" ...
...
ทุกวันนี้พยายาม..ทำดีต่อตนและคนอื่นให้มากคะ..
เขาจะมองเห็นหรือไม่..ไม่คาดหวัง
แต่สำหรับตนนั้น...รู้ตัวเองก็พอใจแล้วคะ
*^__^*
ขอบคุณนะคะ..ที่มาเติมเต็ม..ต่อยอด.."สติ"
กะปุ๋ม
สวัสดียามดึก..เช่นกันคะ...คุณ nutim...
ยิ้มๆ...เลยคะ คาดว่าได้เจอ...เมื่อเห็นบันทึกนี้อยู่ที่ความคิดเห็นล่าสุด...คาดเดาว่าต้องเป็นคุณ nutim และก็ใช่จริงๆ..คะ (*^__^*)....
...
จำได้ว่า...ครั้งแรกที่กะปุ๋มได้เจอบันทึกเกี่ยวกับเรื่อง "นอนดึก"...ตอนนั้นรู้สึกแปลก...เหมือนเราโดนเตือน...ให้รีบนอน...สุดท้ายทั้งผู้บันทึกและผู้ให้ความเห็นในบันทึกนั้น...ก็อยู่เคียงข้างกันในค่ำคืนนี้นะคะ...
...
ขอบคุณนะคะที่ต่อเติม..ความรู้ความคิด...
(^__^ )
กะปุ๋ม
