การใช้ประสบการณ์ตรงสอนเด็ก

การเรียนการสอนต้องหลากหลายและให้เหมาะสมกับสถานการณ์

เมื่อประมาณ 30 ปี มาแล้ว  ดิฉันสอนอยู่โรงเรียนวัดคลองมะแพลบ อำเภอพรหมพิราม  มีนักเรียน  30  คน  อยู่ในหมู่บ้านที่ยากจน  อาคารเรียนมีเพียงกระดานดำกั้นเป็นห้องๆ ห้องน้ำห้องส้วมเป็นส้วมหลุม ตามบ้านนักเรียนก็ใช้ส้วมหลุม  มาระยะหนึ่งทางโรงเรียนได้งบประมาณก่อสร้างส้วม  จำนวน  4  ห้อง  ทั้งนักเรียนและครูดีใจกันมากนักเรียนตื่นเต้นที่ได้รู้จักกับส้วมซึม  ทุกวันศุกร์จะเป็นวันที่นักเรียนทุกคนต้องพัฒนาโรงเรียน ดิฉันแบ่งนักเรียนเป็นกลุ่ม กลุ่มละ 10 คน ไปทำความสะอาดห้องส้วมทั้ง 4 ห้อง ให้นักเรียนทั้ง 10 คนหิ้วน้ำจากคลองข้างโรงเรียนใส่ถังให้เต็ม ครูอธิบายแล้วก็แจกอุปกรณ์การทำความสะอาด จนกระทั้งโรงเรียนใกล้จะเลิกให้เด็กกลุ่มอื่นไปถามกลุ่มที่ทำความสะอาดห้องส้วมปรากฎว่ายังไม่เสร็จ ดิฉันเิดินไปดู เด็กบอกว่า"ผมตักน้ำใส่ลงไปแล้วมันก็ยุบหายไป" ผลคือนักเรียนกลุ่มนี้ได้ตักน้ำใส่คอห่านไม่ได้ตักใส่ถัง อนิจจาครูคิดว่านักเรียนรู้จักส้วมก็ได้แต่อธิบายแต่ไม่ได้สาธิตให้ดู ดิฉันจึงสาธิตเดี๋ยวนั้นโดยวิธีนั่งส้วมให้เด็กดูเป็นตัวอย่าง(เป็นตัวอย่างจริงๆนะไม่ได้ทำอะไรมากกว่านั้น)

[ผอ.สป.]

เขียนสิ่งที่ดีๆมาแลกเปลี่ยนเรียนรู้กันอีกนะครับ

[แอมแปร์]

ดิฉันประทับใจเรื่องที่คุณครูเล่ามากนะคะ  :)

คุณพ่อคุณแม่ดิฉัน เป็นครูโรงเรียนฝึกหัดครู (ม.ราชภัฏในปัจจุบัน) ก็ฝึกให้นักเรียน (สมัยนี้เรียกนักศึกษา) นั่งส้วมซึมเหมือนกัน  เพราะที่บ้านพี่นักเรียน บางคนไม่เคยมี 

ดิฉันเพิ่งเห็นจริงว่าเด็กจะจำที่ ครู  "ฝึก" ให้เขารู้วิธีดำรงชีวิต  มากกว่าจะจำที่ ครู สอนเนื้อหาวิชา ที่เขาอาจไม่ได้ใช้ในชีวิตจริง 

เมื่อคุณครูฉวีมีโอกาสแวะมาอ่านบันทึกนี้อีกครั้ง ได้โปรดเขียนเล่าเพิ่มเติมอีกเถิดนะคะ  เพื่อเป็นข้อคิดและกำลังใจแก่ครูทุกคน

ขอบพระคุณมากค่ะ 

 

สอนแต่ลูกคนอื่น อย่าลืมสอนลูกตัวเองบ้างนะคะ