เรามีชีวิตที่แตกต่างกันมากมาย แต่เวลาตาย..ก็..นอนอยู่ในโลงเหมือนกัน


นาน ๆ จะมีโอกาสและเวลา (พอ) ว่าง เดินเซ็นทรัล แอร์พอร์ต เชียงใหม่
โดยมีเป้าหมายสำคัญ คือ ของใช้ส่วนตัวผู้ชาย ๆ

จอดรถเครื่อง แดดร้อนจัด เดินก้มหน้าผ่านผู้คนหลากหลาย
ผมเดินเข้าทางประตูด้านข้าง ซึ่งตรงประตูมีตู้ ATM ที่เป้าหมายของผมพอดี

ระหว่างการกดเงิน ป้าแม่บ้านกำลังถูประตูกระจกอย่างแข็งขัน
ซึ่งเป็นจุดที่เป็นรอยต่อระหว่างความร้อนจากอากาศภายนอก
และความเย็นจัดของแอร์คอนดิชั่นของห้างโรบินสัน


ชั้นนี้เป็นชั้น ๑ เป็นชั้นที่ทางห้างจัดเป็นสินค้าเครื่องสำอางค์และน้ำหอม
คนขายเตรียมแต่งองค์ทรงเครื่อง ชุดจะดูทันสมัย กระโปรงสั้น รองเท้าส้นสูง (มาก)

เดินผ่าน "ป้าแม่บ้านทำความสะอาด" ไปเจอ "พนักงานขาย"
อารมณ์เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

หลายคนมักวัดระดับคน ที่ฐานะ ตำแหน่ง หน้าที่การงานใช่หรือเปล่า


ผมเดินอย่างรวดเร็ว เพราะเป้าหมายอยู่ชั้น ๓ ส่วนเสื้อผ้ารองเท้าสุภาพบุรุษ

สายตาผมมองดูของที่เขาจัดโชว์ บางทีก็แวะดูสิ่งที่สนใจ
ไม่พลาดคือ ป้ายราคาของที่พนักงานขายชอบซ่อนเอาไว้
หรือไม่ก็พลิกป้ายไม่ให้เห็นราคา

เพราะนั่นหมายถึง การทำลายขวัญของลูกค้าอย่างผมแน่ ๆ

เสื้อม่อฮ่อม กางเกงผ้า รองเท้ายาง เป้สบายหลัง เสื้อคลุมกันแดด
หน้าตาแมน ๆ แบบไม่น่ามีอะไรในกระเป๋าตังค์

แต่งกายแค่นี้ก็ไม่มีพนักงานขายเดินมาตามตื้อแล้ว
มีแต่เหล่มอง แต่จะให้มานำเสนอสินค้า วันนี้ไม่พบ


รองเท้าสุภาพบุรุษชาย ยี่ห้อดัง ลด ๒๐% ราคาเต็ม ๖,๕๗๐ บาท
ถึงจะลดแล้วก็ไม่อยากคิด

กระเป๋าสตางค์ยี่ห้อดี ลด ๑๐% ราคาเต็ม ๒,๑๔๐ บาท
น้ำตาแทบไหล

กระเป๋าโน้ตบุ๊คแบบสะพาย ราคาเต็ม ๔,๔๐๐ บาท
บ้าไปแล้ว ยี่ห้อนี้ผมซื้อมือสองแถว JJ เชียงใหม่ ๔๐๐ บาทถ้วน ๆ


แล้วผมก็พบของเป้าหมายที่ตั้งใจจะมาซื้อ
หยิบ ๆ จับ ๆ อยู่คนเดียว แล้วเลือกคนเดียว
ต้องเรียกน้องพนักงานขายที่ยืนแบบไม่ใส่ใจเรา
ว่า เอาสองกล่อง พร้อมยื่นบัตรสมาชิกและเงินให้

ไปจัดการเสร็จค่อยยกมือไหว้ขอบคุณอย่างเสียไม่ได้

เห็นราคาของแล้วก็คิดถึง "ชาวคะฉิ่น" ที่ศูนย์อพยพที่บ้านไฟไหม้
ที่นอนไม่มี อาหารไม่พอ ...


เดินทางไปมหาวิทยาลัยต่อ ...

คุยกับอดีตเลขาฯ โีรงเรียนแห่งความสุขที่สำนักงานคณะฯ ชั่วคราว
อดีตเลขาฯ เล่าให้ฟังว่า มีอาจารย์คนหนึ่งในคณะฯ เรียกไปพบ
เพื่อโชว์กระเป๋าสตรีมียี่ห้อ ราคา ๘๐,๐๐๐ บาท

คงไม่ต้องเล่าที่มา แต่บอกได้ว่า ไม่ได้ซื้อเอง

"ครูวัส ราคาแปดหมื่น ครูวัสลองคิดถึงคนที่ไม่มีจะกินสิ เขาจะอยู่รอดได้กี่เดือน"

:(...

เป็นเรื่องน่าเศร้าที่เขามีปัญญานะ

แต่ปัญญาเขาคิดได้แค่นี้ ;)...


สิ่งของที่มีผู้ใจดีบริจาคให้ชาวคะฉิ่นยังอยู่หน้าห้องประชาสัมพันธ์อยู่เลย


ค่ำ ๆ ก่อนกลับบ้านจะแวะ Tops Supermarket

ตอนนี้ประตูทางเข้า ผมจะเห็นหญิงสาวคนหนึ่งนั่งขายพวงมาลัย
ที่ร้อยด้วยมือของตัวเอง พร้อมลูกชายวัยไม่ถึงปี
นั่งอยู่ข้าง ๆ ประตูตรงนั้น

เธอจะเล่นกับลูกเธออย่างหัวใจคนเป็นแม่

เห็นทีไรดูเศร้าใจทุกที

เห็นถึงความยากไร้ของคนที่ไม่มีอันจะกิน
แต่ดีที่สิ่งที่เธอทำนั้น

มัน "สุจริต"


ชีวิตคนเรามันช่างแตกต่างกันเหลือเกินราวฟ้ากับเหว


แม่บ้านผู้ทำความสะอาด ให้โลกนี้สดใสขึ้นจากฝุ่นที่เปื้อนโลก

พนักงานขายของในห้างผู้วัดคนจากเปลือกนอก

อาจารย์มหาวิทยาลัยที่นับถือวัตถุนิยมมากกว่าความดีงาม

หญิงสาวที่เลี้ยงดูลูกน้อยด้วยอาชีพสุจริต โดยไม่เคยอายใคร

หรือ

เรา ก็คือ ผู้ืที่ยืนอยู่พื้นดินเดียวกับเค้า


เราทุกคนต่างมีคุณค่าความเป็นมนุษย์ที่เหมือนกัน ไม่ต่างจากใคร
ยกเว้นตัวเราเองเป็นคนคิดเช่นนั้นเอง

ชีวิตนี้สั้นนัก ...

ควรทำให้ชีวิตของตน มีคุณค่าดีกว่าไหม


เรามีชีิวิตที่แตกต่างกันมากมาย แต่เวลาตาย..ก็..นอนอยู่ในโลงเหมือนกัน


บุญรักษา ทุกท่านครับ ;)...


หมายเลขบันทึก: 531666เขียนเมื่อ 29 มีนาคม 2013 23:37 น. ()แก้ไขเมื่อ 30 มีนาคม 2013 02:01 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (8)

ขอบคุณมากครับ คุณหมอธิ ทพญ.ธิรัมภา ;)...

กำลังตามอ่านอยู่เหรอครับ อิ อิ

ลืมแซว.....เป็นกล่อง ๆ  มิใช่ "เครื่องสำอาง" ของผู้ชายแน่ ๆ  

เหอ เหอ ใช่ครับ ไม่ใช่แน่ ๆ 555

ขอบคุณคะ ชีวิตที่แตกต่าง   พี่จะมองคนที่มี คุณค่าที่จิดใจ มากกว่ามองภายนอกคะ

คนเราแตกต่างกันมากเลยนะครับ นึกถึงมหาวิทยาลัยแถวๆผม จัดแต่หลักสูตรบริการธุรกิจการศึกษาเซ็งเป็ด

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท