จากบล็อกของครูอ้อย สิริพร กุ่ยกระโทก กับการจุดประกายความทรงจำในวันวานถึง ครูสอนภาษาอังกฤษในดวงใจ
นอกจากการอ่านบล็อกใน gotoknow ได้รับสาระหลากหลายแล้ว ไม่น่าเชื่อว่า บันทึกในบล็อก ทำให้เกิดความทรงจำในอดีตได้เช่นกัน
เพื่อนของนายบอนที่ถูกชักชวนให้เข้ามาติดตามอ่าน gotoknow อ่านๆๆๆๆๆๆ จนมาพบล็อกของครูอ้อย สิริพร กุ่ยกระโทก
<ul>
</ul>
เพื่อนอ่านแล้วอึ้ง เมื่อเห็นสำนวนการเขียน-การตอบ การให้ข้อคิดของครูสอนภาษาอังกฤษคนนี้ แล้วเพื่อนนึกถึงครูสอนภาษาอังกฤษท่านหนึ่งที่กาฬสินธุ์
เพื่อนคนนี้ เรียนระดับปานกลาง วิชาภาษาอังกฤษเป็นวิชาที่เขาไม่รู้เรื่องเลย ลุ้นตก ลุ้นผ่านอยู่ตลอด จนมาถึงระดับชั้น ม.5 ก็ได้พบกับครูสอนภาษาอังกฤษที่ กพส. โรงเรียนกาฬสินธุ์พิทยาสรรพ์ ที่ชื่อ อาจารย์ประชิน วงศ์เพ็ญ
อ.ประชิน ครูสอนภาษาอังกฤษ เป็นอาจารย์ผู้หญิงที่มีลีลาการสอนที่ทำให้นักเรียนขวัญผวา หลายคนกลัวจะโดนท่านดุ เมื่อเพื่อนคนนี้เจอ อ.ประชิน เขาค่อนข้างต่อต้านอยู่เงียบๆ แต่ครูก็พยายามให้คำแนะนำสั่งสอน อบรม และดุเขาอยู่เสมอ
เขาเคยบ่นว่า ภาษาอังกฤษไม่ใช่ภาษาพ่อ-แม่เรียนไปก็เท่านั้น พอดี อ.ประชินเข้ามาได้ยิน เลยโดนว่าให้ชุดใหญ่ พร้อมให้ข้อคิดถึงอนาคต ที่จะต้องใช้ประโยชน์ต่อไป
แม้ว่าในห้องเรียนของเขา จะไม่ใช่ห้องของเด็กที่เรียนดี แต่ อ.ประชินก็ตั้งใจให้ความรู้กับนักเรียนทุกคนอย่างเต็มที่
และเพื่อนคนนี้ ก็สอบได้คะแนนเกือบตกเช่นเดิม….. และไม่ได้ใส่ใจมากนัก ขอให้ผ่านพ้นไป..
วันนี้ หลังจากที่เขาจบมัธยมศึกษามากว่า 15 ปี เมื่อได้มาอ่านพบบล็อกของ ครูอ้อย สิริพร กุ่ยกระโทก ทำให้เขานึกถึงครูสอนภาษาอังกฤษของเขา
คำแนะนำ สั่งสอน ทั้งเนื้อหาวิชาที่เรียน และข้อคิดเรื่องอื่นๆของครูอ้อย ทำให้เพื่อนคนนี้ นึกถึงครูท่านนั้น จนต้องมาคุยกับนายบอน…
กว่าที่เขาจะรู้ในสิ่งที่ครูได้พร่ำสอนมาในสมัยเรียน ก็ผ่านมาถึง 15 ปีแล้ว
เขาอยากจะมีโอกาสกลับไปเรียนกับ อ.ประชินอีก เขาจะตั้งใจเรียนให้มากกว่าวันนั้น
แม้ในวันนี้ เขาจะไม่มีโอกาสได้ทำอย่างที่คิด แต่การติดตามอ่านบันทึกใน gotoknow และมาพบบล็อกที่จุดประกายความทรงจำในวันวาน จากบันทึกต่างๆของครูอ้อย
แม้ว่า เพื่อนคนนี้ จะไม่ได้ร่วมแลกเปลี่ยนความคิดเห็นในบันทึกต่างๆ ร่วมเติมเต็มมุมมองความรู้กับหลายๆท่าน
แต่บันทึกในบล็อก ทำให้เขาได้ทบทวนตัวเอง ได้นึกถึงคำสั่งสอนของครูในวันวาน …
<h3>ขอบพระคุณ ครูอ้อย สิริพร กุ่ยกระโทกที่เป็นผู้จุดประกายความทรงจำของเพื่อนนายบอนนะครับ……</h3>
ความเห็น (11)
- จะช้าไปไหม หากจะร้องเพลง "ใจสารภาพ" ให้ครูอ้อยค่ะ ร้องโดยก๊อตจักรพรรษ์ น่ะค่ะ
- คุณบอนนี่ก็เป็น blogger ตัวจริงค่ะ
ถึงคุณบอน
- ครูอ้อยดีใจนะคะที่ทำให้ศิษบ์คิดถึงครู ถึงแม้ว่าครูอ้อยจะไม่ใช่ครูของคุณบอน แต่ก็เป็นครู
- คุณบอนมีความพยายามจริงๆ ถามจริงๆเถอะใครกันคะที่อ่านบันทึกของครูอ้อย คงจะติดตามอ่านจนตาแฉะ
- ครูของคุณบอนมาอ่านบันทึกนี้คงจะดีใจมากนะคะ ท่านคงอายุมากแล้วนะคะ
- ขอบคุณค่ะ บันทึกที่มีชื่อยาวมาก ครูอ้อยกลับมาจากคุมนักเรียนสอบปลายภาค หายเหนื่อยเลยค่ะ
คุณ Bright Lily
เพลงของก๊อตจักรพรรณ์ ครูอ้อยชอบเพลงนี้ค่ะ หัดร้องอยู่เหมือนกัน ต้องหัดร้องค่ะ เพราะครูอ้อยร้องเพลงไม่เป็นค่ะ
ขอบคุณนะคะที่มาพูดคุยกับครูอ้อยบ่อยเสมอๆค่ะ
ขออภัยที่พึ่งเข้า Internet ในวันนี้
- นายบอนทำอะไรนี่ ก็บันทึกสิ่งที่พบเห็นและรับรู้ครับ
- ใครกันที่อ่านบันทึกครูอ้อยจนตาแฉะ แล้วครูอ้อยละครับ ไม่อ่านบันทึกจนตาแฉะหรือ
- ครูของนายบอนท่านเกษียณไปหลายปีแล้วครับ
- ครูหลายท่านเสียสละ ทุ่มเทมากมาย แค่บันทึกเท่านี้ เทียบไม่ได้เลยกับความทุ่มเทของ ครู
คุณ Bright Lily ครับ
- นึกว่าเจอดีเจตัวจริง มามอบเพลงให้แฟนเพลงชาวบล็อก
สวัสดีค่ะ คุณบอน
- เพื่อนครูอ้อยที่เรียนอยู่ด้วยกัน มาเจอบันทึกของคุณบอน เอาไปถามครูอ้อย ครูอ้อยเลยเป็นที่รู้จักในห้องเรียนเลยค่ะ
- ขอบคุณ คุณบอน
สวัสดีค่ะคุณบอน...
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ..ที่คุณบอนและท่านอื่นๆ อยู่ไกลโพ้น...ยังได้กลิ่นหอมของวิชาความรู้...แต่ที่อยู่ใกล้..ยังตาเซ่อ...มองไม่เห็น
อิอิ...ไม่ได้ว่ากัน
นายบอน!-กาฬสินธุ์
ไม่เช่นนั้นแล้ว คงไม่มีคำว่า ใกล้เกลือกินด่าง
บางที คนที่อยู่ใกล้ แต่มองไม่เห็น เพราะคนที่อยากให้เห็น ถูกมองด้วยเจตนาอย่างอื่นไป