เวทีชุมชนแนวปฏิบัติ ที่ ม.อ.
เวทีชุมชนแนวปฏิบัติเมื่อ 25 กันยายน 2549 วันนั้นมีคนมาเข้าร่วมเวทีจำนวน 28 คน จาก17 ชุมชน ด้วยความคุ้นหน้าคุ้นตากันดี
ดิฉันเริ่มต้นเวทีด้วยการให้ผู้ร่วมโครงการเริ่มแนะนำบุคคลที่ตัวเองรู้จัก ปรากฏว่าเขารู้จักกันเกือบจะหมดวงครบทุกคนในวง อันนี้นับเป็นข้อดีอย่างหนึ่งของสงขลานครินทร์ที่บุคลากรคุ้นเคยกันเป็นทุนเดิม เรารู้จักกันเกือบหมด ไม่รู้จักชื่อก็เคยเห็นหน้า หรือ เคยได้ยินชื่อ เคยคุยกันทางโทรศัพท์เพิ่งได้เจอวันนี้เอง บรรยากาศเริ่มต้นอย่างเป็นกันเองในความรู้สึกของดิฉัน มีชุมชนเข้าร่วมหลากหลายเช่นชุมชนน้องใหม่ที่มีแต่ชื่อแต่ใฝ่เรียนรู้เช่นชุมชน "นโยบายและแผน" "สารบรรณ" "ชุมชนเลขานุการ" "ชุมชนนักประชาสัมพันธ์" ประเภทชุมชนเข้มแข็งเช่น "เบาหวาน" "วางแผนส่งต่อผู้ป่วย" "บรรณารักษ์นักบริการ" "ชุมชนภาควิชาพยา-ธิ" "วิจัยระบบนำส่งยา" "ชุมชน Mamboo" "ชุมชนคนรักกฎหมาย" และชุมชนที่ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นชุมชนแต่มาร่วมด้วยใจรัก คือ"ชุมชนร่วมใจ(5ส.)" ฯลฯ
ช่วงแรกดิฉันขอให้ทุกคนบอกความคาดหวังของการมาร่วมโครงการในวันนี้
ช่วงที่สองทีมfacilitator(ซึ่งเป็นคณะกรรมการKM)ร่วมเสวนาประเด็น "ชุมชนแนวปฏิบัติกับการพัฒนาองค์กร" ในมุมมองของกรรมการ เพื่อจูนแนวคิดร่วมของชุมชนในเบื้องต้นว่าวันนี้พวกเราที่มามีความเชือว่า ชุมชนแนวปฏิบัติพัฒนางองค์กรได้
จากนั้นแต่ละชุมชนที่มีลักษณะแตกต่างเริ่มเล่าเรื่องราวชุมชน การก่อตั้ง ปฏิสัมพันธ์และรูปแบบกิจกรรมการแลกเปลี่ยนของสมาชิก เล่าประสบการณ์ความภาคภูมิใจและ ผลงานความเป็นไปของชุมชน
วันนั้นสภาพห้องเหมาะกับการพุดคุยเป็นกลุ่มแบบนี้อยู่แล้วประกอบกับจำนวนคนเข้าร่วมไม่มากคน เราจึงรวมกลุ่มคุยกันในห้องเดิม ไม่ได้แยกห้องย่อยเหมือนที่คิดไว้ทำให้ได้อีกอารมณ์ที่ต่างจากห้องย่อยไปอีกแบบ ช่วงท้ายสุดมีการทำ AAR ได้ความว่าผู้เข้าร่วมโครงการคาดหวังจะมาแลกเปลี่ยนเรียนรู้หนักไปทางรับฟังการดำเนินการของชุมชนอื่นๆ ใน มอ. ส่วนที่ได้มากกว่าความคาดหมายคือไม่คิดว่าจะมีชุมชนหลายชุมชนล้วนแตกต่างภารกิจแต่มีจุดร่วมคือมีความต้องการพัฒนางาน ต้องการบริการให้มีคุณภาพ และมีภาพที่ไม่แตกต่างกันคือมีรวมตัว ฟู แฟบ มีคนมายุ(มีคนมาเชียร์ให้คุยกัน) ฟู ท้อถอย ปรับตัว ล้วนเป็นวงจรของทุกชุมชน ที่น้อยกว่าความคาดหวังมีจำนวนคนมาร่วมในวันนี้น้อย กว่าที่คิด และจะเก็บเอาประสบการณ์ในวันนี้ไปเป็นประสบการณ์ในการดูแลชุมชนที่ตนเองดูแลอยู่
สิ่งที่ได้เรียนรู้ในวันนี้
1.จำนวนผู้เข้าร่วมโครงการไม่เป็นประเด็นสำคัญ (ในระยะหลังมักจะเข้ามาตอกย้ำดิฉันเรื่อยๆในเรื่องจำนวนคนกับคุณภาพของโครงการ)
2.การออกแบบเวทีต้องปรับเปลี่ยน ยืดหยุ่นตลอดเวลาหากมีปัจจัยอื่นเข้ามาต้องปรับเวทีให้เหมาะสมกับกลุ่มคน เช่นในวันนี้เดิมจัดให้มีการแบ่งย่อยเล่าเรื่องกัน แต่พอถึงเวลาจริงเรามีชุมชนส่วนใหญ่เริ่มหัดเดิน ที่แข็งแรงแล้วมีจำนวนไม่มาก คนอยากฟังชุมชนที่แข็งแรงหากแบ่งกลุ่มย่อยจะทำให้ผู้เข้าร่วมทุกกระจายไปตามห้องไม่มีโอกาศได้ฟังชุมชนแข็งแรงตามที่ตนต้องการเพราะเนื่องจากเราจัดแบ่งกลุ่มให้ดูเท่าๆ กันทุกห้อง ทำให้ทุกคนสามารถพูดคุย ซักถามกันในหลายๆ มุม ได้ซักถามประเด็น ตรงใจของทุกๆคน
3'วันนี้ดิฉันภูมิใจที่สามารถดูแลเวทีให้ทุกคนได้ประโยชน์และทุกคนมีคุณค่าในเวทีนี้ และในวันนั้นมีชุมชนตัวอย่างที่ได้รับรางวัล ไปร่วมงานมหกรรมการจัดการความรู้แห่งชาติ ในเดือนธันวาคม 3 ชุมชนคือ "ชุมชนวิจัยระบบนำส่งยา"ซึ่งเป็นชุมชนของนักวิจัย "ชุมชนเบาหวาน" ซึ่งเป็นชุมชนที่ผลักดันโดยกลุ่มพยาบาลให้แก่คนไข้เบาหวาน และ"ชุมชนภาควิชาพยา-ธิ" เป็นชุมชนของภาควิชาที่สามารถดำเนินการให้ทุกคนในภาควิชามองเห็นคุณค่าของตนเองดึงศักยภาพที่มีอยู่ของตนมาใช้เสริมกันในการทำงานของภาควิชา
ความเห็น (11)
อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณเมตตา
- ตรงคำว่า หมดวง ครูอ้อยอ่านตั้งนานค่ะ ตอนแรกอ่านว่า หม..ดวง เอ แล้วมีความหมายว่าอย่างไร หรือว่าทางหมอเขาคำศัพท์แบบนี้ อ่านอีกที หมด..วง อิอิ ครูอ้อยอ่านผิดเองค่ะ
- สภาพ ฟู แฟบ มีคนมายุ นี่แปลกดีค่ะ หมายความว่า ขยัน ขี้เกียจ มือไม่พาย อะไรทำนองนี้ใช่ไหมคะ
- น่าภูมิใจนะคะที่ประสบความสำเร็จ บางแห่งสำเร็จแต่ราคาคุย ปฏิบัติไม่เอาไหน อิอิ ครุอ้อยพูดตรงไปค่ะ
- ส่งกำลังใจไปให้นะคะ
- คุณไมโต ให้ถามคุณเมตตาว่า ที่หาดใหญ่ฝนตกหรือเปล่าคะ อิอิ
- ขอบคุณค่ะ สวัสดีค่ะ
พี่เมตตา ทำงานหนักจัง
พักผ่อนบ้างนะครับ
- ครูอ้อยตามมาถามถึงที่นี่เลยนะครับ
- ดีใจจังที่ชุมชนภาควิชาพยา-ธิได้รับเกียรติให้ไปร่วมงานใหญ่ระดับประเทศ
- การเติบโตของชุมชนพยาธิ เป็นเรื่องน่าสนใจครับ เพราะชุมชนพยาธิก็เหมือนกับระบบราชการทั่วไป ที่ต่างคน ต่างก็ทำงานของตัวเองไปวันๆ เพียงแต่วันหนึ่ง ฟ้าเริ่มใส หัวหน้าภาคคนใหม่ เริ่มทำอะไรที่แตกต่างไปจากเดิม แล้วปรากฎว่าโดนใจของลูกภาคอย่างจัง ไฟก็เลยติดแรงครับ
- ที่จริงแล้วในภาควิชาพยาธิ มีคนเก่งค่อนข้้างมากครับ ก็คงเหมือนกับอีกหลายที่ แต่คนเก่งเหล่านี้ มักจะปกปิดร่างกายด้วยใบไม้ มองแยกจากสิ่งแวดล้อมต่างๆ ได้ค่อนข้างยาก แต่อาจารย์ปารมีก็ใช้แว่นขยายส่องเอา แล้วไปดึงตัวมาทำงานกันหมดครับ
- รูปแบบการทำงานในภาควิชาฯเปลี่ยนแปลงไป จากที่เป็นโครงสร้างอย่างเป็นทางการ ที่มักจะได้ผู้มีตำแหน่งทางบริหารมานั่ง แต่งานไม่เดิน ไปเป็นโครงสร้างแบบไม่เป็นทางการ เป็นลักษณะ project เฉพาะกิจ ตั้งเป็นคณะทำงาน มีเฉพาะคนที่อยากจะทำ ใครไม่อยากทำไม่ต้องมา งานก็เลยเดินครับ
- การทำงานในกลุ่มคนที่อยากจะทำร่วมกัน นี้เป็นบรรยากาศที่สนุกครับ ดีกว่าต้องทำตามหน้าที่ เขาถึงบอกว่าทำด้วยใจสั่งมา เหมือนที่พี่โอ๋-อโณ เคยพูดถึง
- อยากทำอะไรใหม่ อาจารย์ปารมีไม่เคยขัดครับ อยากลองก็ได้ลอง ดูจากปกสายใยพยาธิซิครับ ว่าเราเปลี่ยนมาแล้วกี่ครั้ง เริ่มจากขาวดำ- พิมพ์ 1สี -พิมพ์ 2 สี- พิมพ์3 สี-เปลี่ยนรูปแบบการจัดใหม่ นี่อีกไม่นานเราคงจะพิมพ์ 4 สี แล้วก็เปลี่ยนกระดาษปกใหม่ให้หนาขึ้น (ไม่ทราบว่าอาจารย์จะอนุมัติหรือเปล่า) มีปัญหาอะไรขอให้แก้ไขจริง อาจารย์ปารมี support ให้ทุกทางครับ ทั้งเงินทุน และกำลังใจ นี่ถ้ารวมเลี้ยงอาหารเย็นซะหลายๆมื้อด้วยก็คงจะดีนะ
- การทำงานเป็นชนิดเชิงรุกมาขึ้น แทนที่จะตั้งรับ แบบรอให้ปัญหาเกิดแล้วค่อยแก้ไข ก็เปลี่ยนมาเป็นแบบ กันไว้ก่อนไม่ต้องรอให้เกิดปัญหา
- คิดใหม่ ทำใหม่ ที่ไม่ใช่แบบไทยรักไทย โดยใช้กระบวนการกลุ่ม ก็เลยได้นวตกรรมใหม่ แบบ Patho Sport Day การแข่งขันกีฬาระหว่างชั้นภายในภาควิชาพยาธิวิทยา ที่กินระยะเวลายาวที่สุดของการจัดแข่งกีฬาภายใน คือยาวถึง 3 เดือน
- เรากำลังเริ่มจับงานใหม่ การกระตุ้นให้บุคคลกรทำงานวิจัย จากงานประจำ (R2R) ได้ทั้งbest practice สำหรับการใช้งานจริง และผลงานตีพิมพ์ตามที่มหาวิทยาลัยต้องการ จับตาดูให้ดีครับ อย่ากระพริบตา
- และอื่นๆ อีกมากมาย
คุณจตุพร ขอบคุณค่ะ มาเป็นแรงใจกันเสมอๆ เราก็ทำงานหนักพอกันแหล่ะไม่ต้องมาว่าเค้าหรอก
สำหรับคุณไมโต ยินดีต้อนรับค่ะ อ่านไปอ่านมาคุณก็เข้ามาในบันทึกคุณเมตตา จนได้ สำเร็จ ๆ เป็นความภูมิใจในรอบวันเชียวค่ะ ขอบคุณค่ะสำหรับการแวะเวียนมาต่อยอด ทำให้เห็นภาพชัดขึ้น
- ผมว่าจริงๆ แล้ว เราน่าจะรู้จักกันแบบ F2F นะ ผมรู้สึกคุ้นหน้าจังเลย เพียงแต่นึกไม่ออกว่า เคยเจอกันที่ไหนน้า จะเป็นที่สนอ. คณะวิทย์ อ่างน้ำ สนามมวย ศูนย์เด็กปฐมวัย หรือที่ไหนสักที่ ที่เราเคยเจอกันมาก่อน
- ด้วยความยินดีครับ ผมก็ติดตามอ่านบันทึกของคุณเมตตาสม่ำเสมอครับ เพียงแต่ผมเป็นคนขี้อาย
ที่อื่นๆ ก็น่าจะเป็นไปได้ แต่ที่ สนามมวย...น่าไม่ใช่นะคะ ขอบคุณค่ะ
ผมชอบอ่านข้อคิดเห็นของพี่ไมโต ผ่อนคลายดี...พี่จิ๊บ ก็รับมุขดี...
เบาๆสบายๆโล่งๆ
ขอให้กำลังใจทุกคนครับ
แน่นอนเลยค่ะ ดิฉันเปิดเข้าไปดูรูปถ่ายท่านแล้ว เราเจอกันที่ ศูนย์เด็กปฐมวัย มีหลักฐานอ้างอิง เด็กหญิงคนเล็กที่ท่านอุ้ม วัยเดียวกับคนนี้เลยค่ะ อนุบาล 1
ดิฉันนึกออกแล้ว กัลยาณมิตรเก่านี้เอง ขอบคุณค่ะ