วันหยุดวันนี้ขอเล่าเรื่องน่ารักๆ ของหลานสาวตัวน้อยของดิฉันหน่อยนะคะ หนูน้อยเข้าโรงเรียนเตรียมอนุบาลตอน 2 ขวบครึ่ง รู้สึกว่าก่อนเข้าโรงเรียนหนูน้อยจะอยากไปโรงเรียนมาก วันแรกตื่นเต้นที่สุด แต่หลังจากวันสองวันแรก ทุกเช้าก่อนไปโรงเรียนมักจะงอแง ร้องไห้และพูดว่า “หนูไม่ไปโรงเรียน.....หนูไม่ไปโรงเรียน” แทบทุกวัน (จนเรานึกหาเหตุผลหลายประการว่าทำไมไม่ชอบไปโรงเรียนน๊า.....)
แต่วันไหนที่ไปโรงเรียนได้แล้ว เวลาคุณปู่ไปรับตอนบ่ายหลังเลิกเรียน หนูตัวน้อยก็จะยังไม่ยอมกลับง่ายๆ เล่นโน่นเล่นนี่....รีๆ รอๆ อยู่พักใหญ่......โบกมือลาคุณครู, ส่งจูบลาแล้ว...ลาอีก.....กว่าจะขึ้นรถกลับได้ พอคุณครูบอกว่าพรุ่งนี้มาโรงเรียนอีกนะคะ....ก็จะรับปากว่า “ค่ะ” ทันที
ทำให้ได้ข้อสรุปว่าที่บ้านมีคนเล่นด้วยหลายคน เพราะเป็นครอบครัวใหญ่ ทุกคนจะตามใจ แต่มาโรงเรียนจะถูกกำหนดให้เรียน เขียน อ่าน หรืออาจจะมีบางครั้งที่ไม่ถูกตามใจเหมือนที่บ้าน (โดยเฉพาะดิฉันจะถูกรวบยอดว่าตามใจหลานมากเกินไปซะแล้วเสมอ)
ในตอนเช้าวันหนึ่ง ขณะกำลังรบกับพี่เลี้ยงไม่ยอมไปโรงเรียน พอดิฉันลงมาก็จะวิ่งมาหาที่พึ่ง รวมทั้งไม่ยอมให้ดิฉันไปทำงานด้วย
หนูตัวน้อย : “แม่แอนไปทำงานแล้ว ย่าไม่ต้องไปทำหรอก”
ย่า : “ไม่ได้ค่ะ ทุกคนต้องไปทำงาน หนูก็ต้องไปโรงเรียนด้วย”
หนูตัวน้อย : “ทำไมแม่ต้องไปทำงานล่ะย่า”
ย่า : “แม่ก็ต้องหาตังมาซื้อเสื้อ, ซื้อของเล่นให้หนูไง”
หนูตัวน้อย: “แล้วย่าล่ะทำไมต้องไปทำงาน”
ย่า : “ย่าก็ต้องหาตังซื้อขนมให้หนูไง”
หนูตัวน้อย : “หนูไม่กินขนมก็ได้ ย่าอยู่กับหนูนะ”
เอาละซิ.....ดิฉันต้องคิดหาคำตอบอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้น....จึงตอบไปว่า
ย่า : “ย่าต้องไปทำงาน....ถ้าย่าไม่ไปทำงาน....แล้วย่าจะเอาอะไรกินล่ะ”
หนูตัวน้อยตอบทันทีเลยว่า : “ย่าก็กินข้าวซิ"…….เพล้ง.!.!.!.! ดิฉันหน้าแตกกระจายเลยค่ะ
ลูกสาวอายุ 2ขวบครึ่งควรไปโรงเรียนได้หรือยังค่ะ เพราะเค้าอยากไป แต่ดิฉันกลัวลูกจะเล็กเกินไปในการเข้าเรียนค่ะและถ้าไปแล้วรู้สึกไม่ดีก็จะเกลียดการไปโรงเรียนตลอดไปค่ะ