วิถีสู่วิชา

       หลักสูตรท้องถิ่น" หลายคนคงคุ้นเคยกับคำนี้ เป็นคำที่โรงเรียนหลายโรงเรียนได้ปฏิบัติอยู่และมีอีกหลายโรงเรียนที่กำลังดำเนินการทำอยู่ ไม่รู้ว่าเป็นอย่างไรบ้างแต่ที่แน่ๆ ยุทธศาสตร์ในการทำหลักสูตรขึ้นมาคงไม่เหมือนกันแน่ พอดีว่าเมื่อวานมีโอกาสได้ฟังบรรยายเรื่องทรัพยากรของไทย ผู้บรรยายเน้นย้ำให้มองภาพรวมของทุกสิ่งทุกอย่าง มองพื้นฐานความเป็นมา ของทุกสิ่งแล้ว

หลักสูตรท้องถิ่นพื้นฐานมันคืออะไร 

วิชาที่เรียนจะเข้าสู่หลักสูตรได้อย่างไร

หลักสูตรท้องถิ่นที่เข้าสู่วิถีควรเป็นอย่างไร

เหล่านี้เป็นคำถามเสมอ หลายคนเน้นย้ำให้ใช้วิชาเข้าไปสู่วิถี แต่หากมองลึกๆแล้ววิชามากมายที่มีอยู่ล้วนเกิดจากวิถีของมนุษย์เพียงแต่มนุษย์พยายามที่จะมองให้ง่ายขึ้น มองอย่างแยกออกมาจากกัน สุดท้ายเมื่อพยายามหันมามองเป็นองค์รวม มองอย่างเป็นวิถี อาจต้องใช้เวลาอย่างมากมาย ในเมื่อหลักสูตรที่เป็นวิถีเหล่านั้นมันถูกแยกออกจากกันอย่างเต็มรูปแบบ

       เมื่อก่อนตามชนบทเด็กจะเรียนเพียงเพื่อให้รู้ข่าวสารโลกภายนอกเท่านั้น เพราะในชีวิตของเขาเหล่านั้นเรียนรู้ตลอดเวลาเพื่อการอยู่รอด อยู่รอดในชุมชนของเขาเอง  แต่ในปัจจุบันกระแสการแข่งขันฟุ้งกระจายเข้าสู่ทุกส่วนของประเทศ เด็กหลายคนตั้งใจเรียนเพียงเพื่อให้ได้ทำงานดีๆตามสายของตนเองที่เรียนมา เรียนเพื่อวิชาที่แยกออกจากวิถี   เคยเจอเด็กคนหนึ่งเรียนในระดับมหาวิทยาลัยชื่อดังของไทยสอบถามด้วยความอยากรู้ โดยชี้ไปที่ต้นมะพร้าวแล้วถามว่า"พี่คะนั่นต้นจากใช่ไหมคะ" อึ้งเหมือนกัน แล้วสุดท้ายเราเรียนเพื่ออะไรกัน เรียนเพื่อใบปริญญา หรือว่าเรียนเพื่อนำไปใช้เสริมกับวิถี

คนเราแยกวิถีออกมาเป็นวิชา สุดท้ายก็พยายามที่จะรวมวิชาเหล่านั้นกลับมาเป็นหลักสูตรที่สะท้อนวิถีในชุมชน หลักสูตรเพื่อการดำรงชีวิตในชุมชนนั้นๆ 

ลองมองในระดับที่ใหญ่กว่าคงไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมคำว่าบูรณาการมันถึงได้ยิ่งใหญ่มากนัก