ติดหญิง...แล้วทิ้งลูก

Ka-Poom

นิภาพร ลครวงศ์

ติดหญิง...แล้วทิ้งลูก

ดิฉันได้รับ case consult ทางโทรศัพท์รายหนึ่งโทรมาปรึกษาว่าสามีของตนเองนั้นตอนนี้มีพฤติกรรมที่เรียกว่ามีภรรยาน้อย...และเทียวเดินทางไปพบกันเสมอ...ไม่ค่อยกลับบ้านหรือกลับบ้านก็จะไม่ค่อยสนใจคนในครอบครัว...และที่แย่ไปกว่านั้น คือ แม้กระทั่งลูกสาวก็ไม่สนใจ ปล่อยปละละเลย

จากปัญหาของ case นี้จะเป็นปัญหาที่ออกจะเป็นแบบวงจร ที่กระทบและส่งผลซึ่งกันและกัน..หากเมื่อวิเคราะห์ช่วงสัปดาห์นี้ดิฉันได้เจอ case เกี่ยวกับปัญหาครอบครัวและนำไปสู่การฆ่าตัวตายของภรรยาถึงสี่ราย และในรายที่โทรมาปรึกษานี้แม้จะไม่ถึงขั้นฆ่าตัวตายแต่ก็มีปัญหาในครอบครัวมากมาย สามีเปลี่ยนภรรยาน้อยอย่างกับเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อปัญหาหนี้สินมากมาย และไม่รับผิดชอบครอบครัว และตอนนี้ลูกสาวจะมีพฤติกรรมก้าวร้าว และเลียนแบบการโกหกเหมือนพ่อ การเรียนเริ่มแย่ลง แม่ก็สุขภาพจิตไม่ดี...นั่นสะท้อนให้เห็นว่า...ปัญหา..ทั้งหลายจุดเริ่มมาจากครอบครัวทั้งนั้น...และโดยส่วนใหญ่จะมาจากการขาดความรับผิดชอบของฝ่ายชาย...และการไม่ร่วมกันแก้ปัญหา..

ใน case รายนี้สามีค่อนข้างมีฐานะการงานดี มีหน้ามีตาทางสังคม ... ภรรยาเป็นแม่บ้านเลี้ยงลูกและประกอบอาชีพส่วนตัวเล็กๆ น้อย..ส่วนภรรยาน้อยรับราชการเป็นครู...จากข้อมูลที่ case ให้มานั้น การแก้ปัญหาในครอบครัว..จะแก้ที่ภรรยาอย่างเดียวไม่ได้..แต่ในรายนี้สิ่งหนึ่งที่เราใช้ในการให้คำปรึกษาทางโทรศัพท์นั่นคือ การให้ case ได้ระบายความรู้สึก และรู้สึกว่ามีใครสักคนที่ร่วมรับฟังปัญหาของเขา จากนั้นเน้นการ supportive เมื่อผ่านการ ventilation หรือการพูด-เล่าระบายปัญหาและความรู้สึกแล้ว...สิ่งที่ตามของกระบวนการช่วยเหลือ คือ การให้ case มองปัญหาของตนเองให้ออกและให้ชัด...จาก case นี้มีความทุกข์ วิตกกังวล เสียใจ น้อยใจ และที่สำคัญความรู้สึกมีคุณค่าในตนเองน้อยลง ดังนั้น หากเราสามารถสะท้อนให้ case มองเห็นปัญหาตนเอง ได้และนำไปสู่การหาสาเหตุแห่งปัญหา..และไปสู่การหนทางแห่งวิธีการแก้ปัญหาได้นั้น สุดท้าย case ก็จะมองเห็นความเป็นไปที่ชัดเจนขึ้น...กระบวนการฟังดูอาจง่าย แต่ในบางครั้งการพูดคุยเชิงบำบัดอาจไม่เสร็จสิ้นในครั้งเดียว...อาจมีอีกหลายครั้งที่ต้องร่วมกระบวนการต่อ...

และที่สำคัญการให้คำปรึกษาไม่ใช่..การไปบอกให้ case ต้องทำอย่างนั้นทำอย่างนี้..แต่การใช้ skill of counseling จะช่วยให้ case มองเห็นและตระหนักในปัญหาของตนเองได้...ดังนั้นบางครั้งผู้ให้การช่วยเหลือจำเป็นต้องระมัดระวัง..การพูดบอกหรือสอน แนะนำ..

สำหรับ case รายนี้...ดิฉันนัดหมาย..ให้มาพบปะกันเพื่อให้การบำบัดช่วยเหลือได้ประสิทธิภาพยิ่งขึ้น
เพราะจะเป็นการพูดคุยทั้งแบบ face to face , eye to eye , touch to touch ง่ายๆ ก็คือ ทำให้เราเห็น case ชัดเจนขึ้นนะคะ...

เขียนใน GotoKnow โดย Ka-Poom
ใน In Mind

คำสำคัญ (Tags): #counseling#การเผชิญความจริง#ความหวัง#กำลังใจ#ความไว้วางใจ#ปัญหาครอบครัว

หมายเลขบันทึก: 52467เขียนเมื่อ 28 กันยายน 2006 23:32 น. ()แก้ไขเมื่อ 15 พฤษภาคม 2013 12:59 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน

ความเห็น (7)

^ - ^

เขียนเมื่อ 30 กันยายน 2006 06:00 น. ()

อืมม์ ปัญหาครอบครัว เป็นเรืองใหญ่จริงๆ
ไม่ทราบว่ากะปุ๋ม ได้ดูรายการ "หลุมดำไหม" มีสองตอนที่พูดเรืองปัญหาเมียหลวง เมียน้อย หรือยัง ลองเข้าไปหาดูรายการเก่าๆ เผื่อจะมีไอเดียดีๆ และเข้าใจหัวอกทั้งของเมียน้อย และเมียหลวง
สำหรับเคสนี้ ปัญหาหนักนะครับ เพราะดูท่าแล้วจะทำแบบครอบครัว คงลำบาก เพราะฝ่ายชายไม่ได้ตระหนักปัญหา
สิ่งที่ทำได้ น่าจะช่วยให้ฝ่ายหญิงมี independent life slef-esteem และempowerment เพราะดูว่าจะยั่งยืนและไม่ต้องเจอปัญหาซ้ำๆ ซากๆ งานนี้ดูเหมือน CBT น่าจะเป็นพระเอก (โดยมีกะปุ๋มเป็นนางเอก หรือผู้กำกับก็ได้ อิอิ)
ผมได้แลกเปลี่ยนกันเพือนๆ ต่างชาติ พอเราบอกว่า บ้านเรานะ พ่อเดียวแม่เดียว พวกเขาก็หัวเราะ บอกว่า ที่บ้านเขานะถ้าจะนับกันก็มีหลายพ่อหลายแม่ เพราะถ้าเข้ากันไม่ได้ก็แยกกันจะดีกว่า แต่บ้านเขาจะดีก็ตรงที่ การหย่าร้างไม่ใช่เรืองน่าอาย แต่เป็นการเปิดโอกาสให้กับต้วเอง แต่การจะกล้าทำในสิ่งเหล่านี้ได้ ต้องมีสามสิ่งข้างบนที่กล่าว (แค่แลกเปลี่ยน ไม่ได้ยุยงให้เลิกกันนะครับ อิอิ)
ผมเคยเจอเคสแบบนี้บ้าง แต่ก็ไม่กล้าลุยเอง เพราะคิดว่าคงเข้าใจปัญหาครอบครัวได้ไม่ดีพอ และอีกอย่างผมไม่ค่อยถนัด CBT เลยส่งต่อให้พี่โอ๋ เจ้าแม่ counseling ของหน่วยงาน (ตอนนี้แว่วๆ ผันตัวไปเล่น death and dying ซะแล้ว)
คงเป็นงานหนักสำหรับกะปุ๋มอีกแล้วนะครับ แต่ก็คิดว่าคงเกิดการเรียนรู้มากมายสำหรับเคสนี้
เอาใจช่วยนะครับ แล้วผมจะติดตามว่าผลของการช่วยเหลือเป็นยังไงบ้าง
ขอบคุณครับสำหรับประสบการณ์ดีๆ

จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร

เขียนเมื่อ 30 กันยายน 2006 07:59 น. ()

ขอบคุณDr.Ka-Poom

ช่วงที่ผมยังรับราชการอยู่ก็ได้พบ Case เหล่านี้มากมายครับ ส่วนใหญ่ผมไม่ใช่ผู้ให้คำปรึกษา แต่ก็ได้รับการอบรมด้านนี้มาบ่อยครั้ง และได้ให้คำปรึกษาไป เห็นว่าได้ผลและ ผู้ป่วยอยากพบบ่อยๆ งานนี้เลยต้องมาทำหน้าที่ค่อนข้างเยอะ

ด้วยใจชอบ และ อยากช่วยเหลือ ครับ

แต่งานแบบนี้ยากเพราะทำด้วยใจจริงๆ ทุ่มเท

ผมเข้าใจว่า เราได้อะไรมาก "ชีวิต สอน ชีวิต" ผมได้รับสิ่งดีๆจากงานมาก ผมสุขุม มองชีวิตในแง่มุมที่กว้างขึ้น นิ่งมากขึ้น ตรงนี้เอง ที่ทำแล้วได้เลย

งานนี้ได้บุญครับ..

ให้กำลังใจในการทำงาน ขอติดตามต่อ...ครับ

Ka-Poom

เขียนเมื่อ 2 ตุลาคม 2006 01:53 น. ()

คุณคนไกลคะ...

นี่เลยคะ..."เหยื่อทางอารมณ์..หัวอกเมียหลวง"...ปัญหาทางด้านสุขภาพจิต ณ ตอนนี้สาเหตุหนึ่งที่พบมาก คือ สาเหตุมาจากครอบครัว สมัยที่เรียน satir model และ family counseling ต้องฝึกวิเคราะห์ให้ได้ครบมิติทั้งเชิงลึกและรอบด้าน...ผนวกกับเรื่องของ personality และ ปัจจัยแวดล้อมอื่นรอบด้าน...ในแต่ละ case ต้องใช้การวิเคราะห์อย่างมาก และเวลาที่เข้า case แต่ละรายนี่แทบหมดพลังเลยนะคะ...ดังนั้นกะปุ๋มจึงมักจะสร้างภูมิให้ตนเองอยู่เสมอ..."ฝึกจิตและออกกำลังกาย" ... แต่บางครั้งก็แทบเซถลาไปบ้างในชีวิต...แต่ก็ไม่เพลี้ยงพล้ำไปนาน..ต้องพยายามลุกขึ้นยืนให้เร็วที่สุดเพราะภาระหน้าที่มีรออยู่...

(*^__^*)

กะปุ๋ม

Ka-Poom

เขียนเมื่อ 2 ตุลาคม 2006 01:58 น. ()

คุณเอกคะ...

บางครั้งนะคะ...การช่วยเหลือทางด้านจิตใจเราไม่จำเป็นต้องเรียนจบมาเฉพาะทาง...หากแต่เมื่อมีใจอยากช่วยเหลือทางด้านจิตใจ...กะปุ๋มมองว่าสุดยอดแล้วคะ...กะปุ๋มได้เรียนรู้จากอีกหลายๆ คนรวมทั้งคุณเอกด้วยที่ไม่ได้จบมาทางด้านนี้แต่มีจิตใจแห่งความเข้าใจในเพื่อนมนุษย์ และสามารถช่วยเหลือผู้ที่มีความทุกข์ใจได้อย่างดี เพียงเพราะเขาเหล่านั้นมีจิตใจที่ใส่ใจ เอื้ออาทรในความเป็นมนุษย์ของคนอื่นเสมอ...

ขอบคุณนะคะที่มาร่วม ลปรร.

กะปุ๋ม