เพราะเส้นทางสำเร็จรูปที่ผ่านล่วง
จึงไหวหวั่นต่อสิ่งที่คาดเดาไม่ได้
เพราะเสียงสรรเสริญที่เซ็งแซ่
จึงไหวหวั่นต่อความสงบงัน
เพราะมั่นคงกับกรอบอันเหนียวแน่น
จึงไหวหวั่นกับการตัดสินใจเอง
เพราะความร่มรื่นแห่งร่มเงาบัง
จึงไหวหวั่นต่อเงาทะมึนของก้อนเมฆ
เพียงเปิดองศาของเปลือกตา
เธอก็จะเห็นฟ้ากว้างขึ้น
เพียงคลี่ขยายมุมปาก
เธอก็จะมีเพื่อนมากขึ้น
เพียงหยุดเดินตามรอยเท้าคนข้างหน้า
เธอก็จะเห็นเท้าที่ก้าวเดินของตัวเอง
เพียงลืมตัวเองสักนาที
เธอก็รู้เห็นผู้คนรอบตัว
บันทึก เตือนตน
การเตือนตนนี้...เหมือนเตือนตน..คนหลายๆ คน..
ที่เข้ามาทัน..ท่วงทีแห่งกาลเวลา...และเหตุการณ์แห่งการรอคอย...
หรือไม่???
ไร้นามเท่านั้นที่รู้...
เข้ามาเพียงทักทาย...มิตรเก่า...
และทักทาย...ด้วยความระลึกถึง...
...
กาลเวลา...ห่างหายไป...
แต่รอยแห่งมิตรภาพ..นั้นไม่เคยเลือนลาง...
ยังมีและคงอยู่...จะนิ่งหรือทวีคูณ...ในใจเรานั้นที่ตอบได้
....
กะปุ๋ม
เฮ้อ...ว่าจะตัดใจจากไป ก็ไปได้ไม่ไกล
มีแม่เหล็กอย่างดี ดึงดูด
อย่างนี้ ขอเชิญมาอ่านกันบ่อยๆ ได้ไหมนะ คุณ Bright Lily และคุณกะปุ๋ม(เรียกชื่อตีซี้ซะงั้น)