ไหวหวั่น


เพราะเส้นทางสำเร็จรูปที่ผ่านล่วง

จึงไหวหวั่นต่อสิ่งที่คาดเดาไม่ได้

      เพราะเสียงสรรเสริญที่เซ็งแซ่

      จึงไหวหวั่นต่อความสงบงัน

              เพราะมั่นคงกับกรอบอันเหนียวแน่น

              จึงไหวหวั่นกับการตัดสินใจเอง

                       เพราะความร่มรื่นแห่งร่มเงาบัง

                       จึงไหวหวั่นต่อเงาทะมึนของก้อนเมฆ

เพียงเปิดองศาของเปลือกตา

เธอก็จะเห็นฟ้ากว้างขึ้น

          เพียงคลี่ขยายมุมปาก

         เธอก็จะมีเพื่อนมากขึ้น

              เพียงหยุดเดินตามรอยเท้าคนข้างหน้า

              เธอก็จะเห็นเท้าที่ก้าวเดินของตัวเอง

                  เพียงลืมตัวเองสักนาที

                  เธอก็รู้เห็นผู้คนรอบตัว 

 

บันทึก เตือนตน

 

 

 

คำสำคัญ (Tags): #wisdom
หมายเลขบันทึก: 52215เขียนเมื่อ 27 กันยายน 2006 21:36 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2012 15:59 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (3)

การเตือนตนนี้...เหมือนเตือนตน..คนหลายๆ คน..

ที่เข้ามาทัน..ท่วงทีแห่งกาลเวลา...และเหตุการณ์แห่งการรอคอย...

หรือไม่???

ไร้นามเท่านั้นที่รู้...

เข้ามาเพียงทักทาย...มิตรเก่า...

และทักทาย...ด้วยความระลึกถึง...

...

กาลเวลา...ห่างหายไป...

แต่รอยแห่งมิตรภาพ..นั้นไม่เคยเลือนลาง...

ยังมีและคงอยู่...จะนิ่งหรือทวีคูณ...ในใจเรานั้นที่ตอบได้

....

กะปุ๋ม

  • ชอบบทกวีมากค่ะ
  • ขอบคุณนะคะที่สร้างสรรค์ให้ได้อ่าน

เฮ้อ...ว่าจะตัดใจจากไป ก็ไปได้ไม่ไกล

มีแม่เหล็กอย่างดี ดึงดูด

อย่างนี้ ขอเชิญมาอ่านกันบ่อยๆ ได้ไหมนะ คุณ Bright Lily และคุณกะปุ๋ม(เรียกชื่อตีซี้ซะงั้น)

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท