สักกวาความผันอันสูงสุด
"แล้ววางมือจากงานมานั่งคิด นั่งทำจิตทำสติให้สงบ"
สักกวา เดินชม พฤกษาชาติดารดาษ พร่างพื้น พนาสัณฑ์กล้วยไม้ จำปี สะลิวัลย์แข่งประชัน ชูช่อสวย แสนเพลินตา ทั้งนางแย้ม สายหยุด พุทชาดแลสะอาด บริสุทธิ์ สุดสรรหาครั้นยามเย็น จวนสิ้นแสง สุริยาระรวยกลิ่น กระดังงา พาชื่นใจ ยามพระพาย ชายพัด มารวยรวยราตรีสวย โปรยกลิ่นหอม ชวนหลงใหลรสสุคนธ์ โชยมา จับฤทัยสุขสดใส อยู่ท่ามกลาง หว่างพฤษา มัวเพลิดเพลิน เดินหลง กลางไพรพฤกษ์มิทันนึก หวนคำนึง ซึ่งเวลาจนพลบค่ำ ดาวเดือน เคลื่อนคล้อยมาจิตผวา ฟื้นคืน เราฝันไป นั่งทบทวน เรื่องราว แห่งความฝันให้หวาดหวั่น พรั่นจิต เพราะเหตุไฉนเราจึงได้ เข้าสู่ ห้วง วังวนไพรด้วยเพราะใจ เรานั้น เฝ้ากังวล กังวลว่า จะส่งงาน นั้นไม่ทันจิตจึง หันเหไป ในไพรสณฑ์เหตุเพราะจิต ไม่สงบ จึงอับจนเฝ้าเวียนวน หาหนทาง มิพานพบ จงวางมือ จากงาน มานั่งคิดนั่งทำจิต ทำสติ ให้สงบหายใจเข้า หายใจออก บอกกำหนดแล้วจะพบ ซึ่งความสุข นิรันดร์เอย. ๑๒ : ๒๕ น. ๒๗ / กันย์ / ๔๙
หมายเลขบันทึก: 52139เขียนเมื่อ 27 กันยายน 2006 13:51 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2012 15:59 น. () สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:
ความเห็น (3)
ตามมาอ่านครับ .. มีข้อคิดและคำแนะนำดังนี้
- เป็นการเล่าเรื่องโดยใช้บทกวีที่น่าสนใจ ได้ฝึกทักษะการแต่งบทกลอนและนำเสนอประสบการณ์ไปด้วยพร้อมๆกัน
- ควรนำรูปถ่าย Upload เพื่อแสดงตัวตนโดยสมบูรณ์
- ในกล่อง "เกี่ยวกับบล็อก" ควรนำข้อความเดิมออก และแทนด้วยข้อความที่บ่งบอกวัตถุประสงค์หรือ ขอบข่ายของเรื่องที่จะขียนในบล็อกนี้
- การใช้ ตัวเอน ทำให้อ่านยากกว่าปกติ
- มีที่พลาด ผิดอยู่บ้างในบทกลอน
ขอลองนำมาวางใหม่และชี้จุดที่น่าปรับแก้ด้วยการทำ ตัวหนา ให้ดู แต่ควรปรับเปลี่ยนอย่างไร เพราะเหตุผลใด ให้ลองพิจารณาเองก่อนนะ คุยกับเพื่อนๆดูก็ได้
สักกวา เดินชม พฤกษาชาติ ดารดาษ พร่างพื้น พนาสัณฑ์ กล้วยไม้ จำปี สะลิวัลย์ แข่งประชัน ชูช่อสวย แสนเพลินตา ทั้งนางแย้ม สายหยุด พุทชาด แลสะอาด บริสุทธิ์ สุดสรรหา ครั้นยามเย็น จวนสิ้นแสง สุริยา ระรวยกลิ่น กระดังงา พาชื่นใจ ยามพระพาย ชายพัด มารวยรวย ราตรีสวย โปรยกลิ่นหอม ชวนหลงใหล รสสุคนธ์ โชยมา จับฤทัย สุขสดใส อยู่ท่ามกลาง หว่างพฤษา มัวเพลิดเพลิน เดินหลง กลางไพรพฤกษ์ มิทันนึก หวนคำนึง ซึ่งเวลา จนพลบค่ำ ดาวเดือน เคลื่อนคล้อยมา จิตผวา ฟื้นคืน เราฝันไป นั่งทบทวน เรื่องราว แห่งความฝัน ให้หวาดหวั่น พรั่นจิต เพราะเหตุไฉน เราจึงได้ เข้าสู่ ห้วง วังวนไพร ด้วยเพราะใจ เรานั้น เฝ้ากังวล กังวลว่า จะส่งงาน นั้นไม่ทัน จิตจึง หันเหไป ในไพรสณฑ์ เหตุเพราะจิต ไม่สงบ จึงอับจน เฝ้าเวียนวน หาหนทาง มิพานพบ จงวางมือ จากงาน มานั่งคิด นั่งทำจิต ทำสติ ให้สงบ หายใจเข้า หายใจออก บอกกำหนด แล้วจะพบ ซึ่งความสุข นิรันดร์เอย
ขอบพระคุณมากค่ะอาจารย์แล้วหนูจะนำคำแนะนำของอาจารย์ไปพัฒาบันทึกให้ดีขึ้นและถูกต้องกว่านี้นะคะ
มะลิวัลย์ แสนทอง
ยาย จำตุ๊กได้มั้ย เพื่อนสมั้ยเรียนประถมที่ประชาภิบาลจ้า