นาฬิกาของพ่อ

1 มีนาคม 2556 พ่ออายุครบ 80 ปีพอดี...อยากบอกว่าพ่อเป็นพ่อที่ยอดเยี่ยมที่สุดสำหรับลูก

พ่อของฉันเคยรับราชการครู พ่อสอนชั้นประถมศึกษาแห่งหนึ่งในอำเภอสันป่าตองก่อนที่จะย้ายขึ้นไปสอนที่อมก๋อยและเกษียณอายุราชการที่นั่นมา 20 ปีแล้ว

พ่อเป็นหัวหน้าครอบครัว ทำงานเป็นครูเพื่อเลี้ยงดูภรรยาและลูก 4 คน ส่วนแม่อยู่บ้านคอยดูแลสามีและลูกๆ ...ฉันจะกอดแม่บ่อยๆ ส่วนพ่อนั้นก็นับครั้งได้เลยว่ากอดกี่ครั้ง อาจเป็นเพราะเมื่อก่อนรู้สึกว่าพ่อเป็นคนที่ดุมาก ลูกๆจะถูกห้ามไม่ให้ทำสิ่งต่าง ๆ และถูกดุในหลายๆเรื่อง บางทีพี่ชายก็จะถูกอะไรบางอย่างที่ใกล้ตัวพ่อขว้างใส่ หากหลบไม่ทันก็คงเจ็บตัว

พ่อจะไม่ค่อยไปเที่ยวไหนหรือทำอะไรนอกบ้านกับลูกๆ เวลาจะไปเที่ยวหรือซื้อของพ่อจะอาสาเฝ้าบ้านตลอดยกเว้นวันสำคัญต่าง ๆ ของลูกพ่อจะยินดีและไปร่วมตลอด อย่างรับปริญญา แต่งงาน หรือขึ้นบ้านใหม่

สิ่งหนึ่งที่พ่อทำให้ฉันรู้สึกถึงคุณค่าของสิ่งที่เราได้รับ นั่นคือ “นาฬิกา” การจะมีนาฬิกาดีๆสักเรือนต้องรอคอย พ่อจะให้นาฬิกาเมื่อลูกเรียนชั้น ม.4 พี่ชายคนโตได้นาฬิกาของพ่อ ลูกคนอื่นๆ พ่อจะซื้อให้ ส่วนฉันนั้นได้ตอน ม.1 พร้อมกับพี่สาว ตอนนั้นฉันดีใจมาก ...

นาฬิกาที่พ่อซื้อให้ยี่ห้อ Seiko แบบออโตเมติก ถ้าใครที่เคยใช้จะรู้ว่ามันจะหนักสักหน่อย ข้อดีของนาฬิกาแบบนี้คือเราไม่ต้องเปลี่ยนถ่าน แต่ถ้าเราถอดไว้นานๆ เวลามันก็จะไม่เดิน ต้องใช้วิธีเขย่าๆ แต่ถ้าให้ดีที่สุดคือใส่ติดตัว

ฉันใส่นาฬิกาของพ่อติดตัวตลอดจนกระทั่งเรียนปริญญาตรีที มช. ฉันก็เริ่มซื้อนาฬิกาแฟชั่นมาใส่เพราะว่าดูทันสมัยและเบาสบาย และนั่นทำให้ฉันใส่นาฬิกาของพ่อน้อยลง ยิ่งใส่น้อยลง มันก็เริ่มจะไม่ค่อยเดิน หยุดบ่อย ทำให้ฉันรู้สึกรำคาญ และจำไม่ได้ว่าเลิกใส่นาฬิกาที่พ่อซื้อให้เมื่อไหร่

เมื่อเดือนก่อนฉันกลับบ้านและก่อนออกไปซื้อของนอกบ้านกับแม่และพี่อีกสองคน ฉันถามพ่อว่าจะเอาอะไรไหม พ่อตอบว่าสายนาฬิกาพ่อเสีย พอพ่อยื่นนาฬิกาให้ฉันมันคือนาฬิกายี่ห้อ Seiko แบบออโตเมติกที่ซื้อพร้อมกับเรือนที่ซื้อให้ฉันกับพี่สาวเมื่อครั้งที่ฉันเรียนอยู่ ม.1 เพียงแต่ว่าสภาพมันเปลี่ยนไปโดยมียางรัดไว้แทน

ฉันรับนาฬิกาของพ่อมาแล้วก็หาร้านเปลี่ยนสายให้ไม่ได้สายแบบนี้ไม่ค่อยมี พี่ชายจึงบอกว่าเดี๋ยวจะไปหาร้านที่เปลี่ยนให้...ตอนนี้พ่อยังใส่นาฬิกาเรือนเดิมส่วนสายนั้นใหม่แล้ว...

ฉันหวนนึกถึงนาฬิกาเรือนที่พ่อซื้อให้พร้อมกัน ตอนนี้มันยังอยู่เพียงแต่มันแน่นิ่ง...เวลา มันหยุดไป ที่มันหยุดเดินเหตุเพราะฉันไม่ได้ใส่มันบ่อยเท่าที่ควร ยิ่งหยุดใส่ก็ทำให้มันหยุดเดินและท้ายสุดเขย่าแค่ไหนก็ไม่เดิน ฉันรู้ว่านาฬิกาของฉันเรือนนี้มีค่าแต่ฉันก็แค่เอาเก็บไว้แต่ไม่ได้ใช้มัน ถ้าตอนนี้ฉันจะเอาไปให้ร้านดูไม่รู้ว่ามันจะช้าเกินไปสำหรับการซ่อมให้มันกลับมาเดินอีกครั้งไหม

.............................

นาฬิกากับคนเรา....

บางสิ่งแม้รู้ว่ามีค่ามีความสำคัญต่อให้เก็บไว้อย่างดี..ไม่ใส่(ใจ)..เวลาก็หยุดไปหากเรารู้จักใส่(ใจ)บ่อยๆ ถึงแม้จะหนักบ้าง น่าเบื่อสักหน่อยเพราะอยู่กันมานานหรือบางทีอาจถูกกระทบกระแทกจนหน้าปัดเป็นรอยบ้าง และยิ่งเราใส่(ใจ)... นาฬิกากับคนใส่ก็จะเดินไปพร้อมๆกัน...เติบโตไปด้วยกัน

....................................................

1 มีนาคม 2556 พ่ออายุครบ 80 ปีพอดี...อยากบอกว่าพ่อเป็นพ่อที่ยอดเยี่ยมที่สุดสำหรับลูก...รักพ่อค่ะ

เขียนใน GotoKnow โดย พิชชา
ใน GIVE & TAKE

คำสำคัญ (Tags): #happy ba#ครอบครัว#พิชชา#พ่อ#ครบรอบ 80 ปี#นาฬิกาของพ่อ

หมายเลขบันทึก: 521048เขียนเมื่อ 1 มีนาคม 2013 11:49 น. ()แก้ไขเมื่อ 1 กุมภาพันธ์ 2015 12:44 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน