วัฒนธรรมการเรียนรู้ : การสื่อสารที่ไร้สาย
ช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมาเป็นวันเสาร์...เวลาบ่ายโมงเศษ...ผมและเพื่อน ๆ ออกนอกตัวเมืองหัวไทร จ. นครศรี ฯเราไปที่ร้านเล็ก ๆแห่งหนึ่ง
เมื่อเดินเข้าไปในร้าน...มีเสียงเด็กชายวัย ประมาณ 5 ขวบ สวนออกมาว่า มาก่อนต้องตัดก่อนนะ...เออ...เด็กรู้จักเข้าคิว...ใครมาก่อนก็ได้ทำก่อน...
เพื่อนผมชมเด็กคนนั้นและก็พูดว่า...เรามาก่อนตั้งนานแล้ว แต่พึ่งจะมาถึงที่นี้...ใครควรตัดก่อนกัน...ฮา ๆ เอิก ๆ นี้คือผู้ใหญ่แกล้งเด็กหรือเปล่าครับ...ก็ได้หัวเราะกัน...
คือผมกับเพื่อนพากันไปตัดผม...ขณะที่ผมให้ช่างตัดผมอยู่นั้น...ก็มีอาบัง ( พี่น้องมุสลิม ) มาตัดผมด้วย การคุ้นเคยกันทำให้การคุยออกรส...เนื้อหาการคุยกันมาสะกิจใจผมตรงที่ว่า...
ลูกชายอาบัง...อายุประมาณ 20 กว่า ๆได้จากไปโดย กระทันหัน...เมื่อ 2...3...วันที่ผ่านมา ( ขณะพูด ) คือว่า เขานำรถมอเตอร์ไซ ลากจูงออกไปจอดริมถนนเพราะฝนกำลังตกและน้ำเริ่มท่วมหนำหรือที่พัก...
ช่วงที่เขาเดินกลับมานั้นเอง เปรี๊ยง...ฟ้าผ่าลงมาตรงเขาเลยครับ...เมื่อนำส่งโรงพยาบาล...หมอผ่าศพดู...พวกตับไตไส้พุง ...ไหม้หมดเลยครับ...
ทำให้ผมคิดถึงการสื่อสารที่เป็นข่าวสารของชุมชนในทุกเรื่องร้านตัดผม ยังเป็นศูนย์ข้อมูลข่าวสารได้เยี่ยมมาก ๆครับ หลังจากกลับมาจากที่นั้น...เราสองคนคุยกันกับเพื่อนว่า
ฟ้ากว้างแผ่นดินกว้างแต่ทำไมมันมาผ่าเฉพาะคน ๆนั้น
เราจะอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ได้อย่างไร...ครับความเห็น (3)
ยามเย็นดวงตะวันจะลาลับขอบฟ้าแล้ว...ที่บ้าน อ.หัวไทร จ. นครศรี ฯ ด้านหลังผู้ถ่ายภาพเป็นริมทะเลอ่าวไทย...ทดสอบบันทึกภาพโดย...umi
เมื่อ ส. 16 ก.ย.49
ผมว่าคงเป็นกรรมครับ (อธิบายแบบไทยๆ ตามสไตล์ชาวพุทธ)
สวัสดีครับ คุณเจษฎา ศุนาลัย
ผมเห็นด้วยครับตามที่คุณกล่าวมา
ขอบคุณครับ
จาก...umi