ในวันศุกร์ที่ 22 ก.ย. 2549 เวลา 14.30 - 15.15 น. เรา (ดิฉันกับปิ่ง) ก็ได้ลงไปพูดคุยและ ลปรร. กับน้องที่งานเวชระเบียน (ห้องบัตร) ตามที่ตั้งใจไว้ว่าในช่วงพัฒนางาน 4 เดือนนี้ (ก.ย.- ธ.ค. 2549) จะพยายามหาโอกาสประชุมกับน้องบ่อยๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงแรกๆ อย่างน้อยสัปดาห์ละครั้ง เพื่อสื่อสารสิ่งที่เราได้พยายามทำเพื่อพัฒนางาน และสิ่งที่เราจะดูแลผู้ปฏิบัติงานให้มีความสุขจากการทำงานด้วย รวมทั้งเพื่อรับฟังปัญหาจากน้องๆ ที่อยากบอกอยากเล่าเรื่องราวต่างๆ
ก่อนการประชุมครั้งนี้ ดิฉันได้อ่านประเด็นคำร้องเรียนของเจ้าหน้าที่ห้องบัตรที่รวบรวมไว้ในช่วง 3 - 4 เดือนที่ผ่านมา ปัญหาท็อปฮิตก็ทราบกันอยู่แล้วว่าเป็นเรื่องพฤติกรรมบริการ ซึ่งเราก็ตั้งใจไว้ว่าจะใช้ความพยายามในช่วง 4 เดือนของการพัฒนางานในครั้งนี้แก้ปัญหานี้อยู่แล้ว
คำร้องเรียนอีกเรื่องหนึ่งที่อ่านแล้วปิ๊งไอเดีย คิดว่าน่าจะแก้ได้ไม่ยาก คือ เรื่องการแต่งกายของเจ้าหน้าที่ห้องบัตรที่ให้บริการไม่ค่อยเรียบร้อยและไม่เหมาะสมกับการทำงาน ในระยะนี้ผู้ปฏิบัติงานเราให้ใส่เสื้อสีเหลืองได้ทุกวัน แต่จะพบว่าเป็นสีเหลืองที่หลากหลายมาก ทั้งรูปแบบและลวดลาย เลยอาจจะดูไม่เรียบร้อย ดิฉันจึงได้ขอร้องน้องๆ ให้ใช้เสื้อสีเหลืองที่มีตราสัญลักษณ์ที่ถูกต้องและรูปแบบเดียวกันในวันจันทร์ - พฤหัสบดี และสีฟ้าที่มีตราสัญลักษณ์ที่ถูกต้องเช่นเดียวกันในวันศุกร์ สำหรับวันเสาร์ให้ใส่สีเหลืองที่มีอยู่เดิม และวันอาทิตย์ใส่สีฟ้าที่มีอยู่เดิมเช่นเดียวกัน เพื่อให้ใช้ประโยชน์เสื้อผ้าเดิมที่มีอยู่ให้คุ้มค่า และขอให้ดูเรียบร้อยหน่อย
จากนั้นได้ระดมสมองน้องๆ โดยให้ช่วยกันคิดโครงการพัฒนาพฤติกรรมบริการ เช่น อาจจะเป็นการโหวตเกี่ยวกับการทำงานของบุคลากรในกลุ่ม หรืออาจจะเป็นเรื่องอื่นที่ทำให้ผลงานเราออกมาดี แล้วพี่ๆ จะหารางวัลเล็กๆ น้อยๆ ตอบแทนในแต่ละเดือนเพื่อเป็นสิ่งจูงใจ โดยจะจัดทำโครงการสนับสนุนในส่วนนี้ โชคดีที่เรามีกัลยาณมิตรหลายส่วน (โครงการพญ.นภา และ คุณนก :TUC) สนับสนุนบ้าง ทำให้เรามีโอกาสสร้างแรงจูงใจในการพัฒนาคนและพัฒนางานในส่วนนี้ได้
จากการสังเกตบรรยากาศระหว่างการพูดคุย & ลปรร. น้องๆ จะพูดคุยเล่าเรื่องต่างๆ ให้เราได้รับรู้มากขึ้น มีการแสดงความคิดเห็น ไม่เกร็ง, สีหน้าเครียดและกังวลเหมือนกับการประชุมครั้งแรก (เมื่อวันพฤหัสบดีที่ 14 ก.ย. 2549) ไม่แน่ใจว่าเราเข้าข้างตนเองหรือเปล่า แต่คิดว่าน้องๆ มีความไว้วางใจมากขึ้นค่ะ
ติดตามอ่านการพัฒนางานเวชระเบียนมาตลอดคิดว่าพี่มอมมาถูกทางแล้วค่ะ แต่เล็กขออนุญาตเสริมนิ้ดหนึ่งค่ะ
เชื่อว่าพี่มอม และปิ่ง ทำได้ เพราะมีความตั้งใจ และมีเมตตาต่อน้องๆ ทุกคน