เสียงกู่จากครูใหญ่

    เช้าวันนี้ในวิชาเรียนผึ้ง ฉันมีโอกาศได้ดูวีดีโอสั้นชึ่งเมื่อได้ดูแล้วได้ให้ข้อคิดหลายแง่มุม เป็นเรื่องของครูใหญ่ที่ได้ไปสอนหนังสือในถิ่นกันดาร ชึ่งแม้กระทั่งการเข้าไปโรงเรียนยังเข้าไปลำบาก แต่ครูใหญ่ไม่เคยย่อท้อ ในโรงเรียนมีครูเพียง 2คน ทั้งโรงเรียนมีห้องเรียน 2 ห้อง ครูใหญ่ก่อนเริ่มทำงานก็สร้างกำลังใจให้กับตัวเองโดยคิดถึงเมื่อครั้งยังเป็นเด็กที่ต้องลำบากเพราะเป็นครอบครัวที่ยากจน กำพร้าพ่อ  และได้เขียนคำขวัญให้กับเด็กๆไปติดที่บ้าย (การทำงานหนักเป็นดอกไม้ของชีวิต) ครูใหญ่ต้องการที่จะสร้างห้องเรียนให้กับเด็ก โดยที่ไม่รองบประมาณ และขอให้ชาวบ้านในเวลาที่ว่างมาประชุมในการสร้างโรงเรียน แต่ชาวบ้านก็ไม่ให้ความร่วมมือ ครูใหญ่จึงลงมือทำเพียงคนเดียว ยอมตรากตรำทั่งๆที่ลูกของชาวบ้านไม่ไช่ลูกตัวเอง แต่ต้องการที่จะช่วยให้ทุกคนมีความรู้ ในที่สุดก็มีเด็กมาช่วย เมื่อชาวบ้านเห็นลูกของตัวเองทำก็มาช่ายกัน เมื่อทุกคนมาช่วยกันความเห็นแก่ตัวก็จะไม่มี เมื่อมาทำงานร่วมกัน ใช้ใจทำงานร่วมกันทำให้ทุกคนรักกัน และครูใหญ่ได้ให้อาชีพกับชาวบ้านโดยเป็นคนทำก่อน อาชีพที่น่าสนใจคือการเลี้ยงผึ้ง เราจะเห็นได่ว่าการเลี้ยงผึ้งนำอาชีพเข้าสู่ชุมชนเล็กๆได้โดยที่ยังไม่มีความรู้ เมื่อเราสนใจจะทำให้เราต้องการความรู้มากขึ้น ต้องการที่จะค้นคว้าหาความรู้จะทำให้เราเกิดการแลกเปลื่อนความรู้กัน  ครูใหญ่สามารถที่จะพัฒนาให้ทุกคนมีโอกาศใหม่ๆที่จะพัฒนาตัวเอง พัฒนาชุมชนให้มีรายได้มากขึ้นที่จะเลี้ยงดูตัวเอง การที่เราขอความร่วมมือเราต้องทำให้คนอื่นเห็นก่อนเราทำด้วยความเต็มใจ บริสุทธิใจ

[เรวดี พรหมทอง]

ความอดทนมีมานะของครูใหญ่ทำให้ได้มาซึ่งความสำเร็จและความสุขในช่วงสุดท้ายต้องอดทนจริงๆ