เชิญร่วมประกวดคลิปวีดิโอ รูปถ่าย หรือ เขียนเรื่อง "ความรักของพ่อ" หมดเขต 15 ธค. 55 ลุ้นรับเงินสด 2,500 บาท 2 รางวัล
“ความรักของพ่อ”
สังคมเป็นสุขได้ หากครอบครัวมีความสุขค่ะ เนื่องในวาระวันพ่อแห่งชาติ ประจำปี 2555 GotoKnow ร่วมกับ สรอ. ในโครงการ “สรอ. ขอความรู้” ครั้งนี้ ขอเชิญทุกท่านร่วมประกวดคลิปวีดิโอ รูปถ่าย หรือ เขียนบันทึก "ความรักของพ่อ" เพื่อเติมความรักสานความสุขของพ่อกับลูก
พ่อเขียนถึงลูก ลูกเขียนถึงพ่อ แม่เขียนถึงพ่อแทนลูกน้อย ทุกเรื่องราวที่ท่านอยากบันทึกเก็บไว้เป็นประวัติศาสตร์หน้าหนึ่งของชีวิตไว้ใน GotoKnow
ใส่คำสำคัญ“พ่อ ” หมดเขต 15 ธค. 55 ลุ้นรับรางวัลเงินสด 2,500 บาท 2 รางวัลจากจำนวนดอกไม้ที่ได้รับมากที่สุดสองบันทึกค่ะ
ขอบคุณค่ะ
Happy Father’s Day 2555
หมายเหตุ
"สรอ. ขอความรู้" เป็นโครงการในความร่วมมือระหว่าง GotoKnow และ สรอ. (EGA) เพื่อกระตุ้นการมีส่วนร่วมของประชาชนในการให้ความรู้และข้อเสนอแนะต่างๆ เพื่อการพัฒนาระบบบริการเทคโนโลยีสารสนเทศต่างๆ ของประเทศค่ะ
ความเห็น (13)
เอ! เขียนก่อนประกาศมีสิทธิ์ลุ้นรางวัลมั๊ยนี่เรา อิ อิ
สวัสดีค่ะ อาจารย์ ดร.จันทวรรณ
- ใช้เวลา ดู VDO ด้วยความตั้งใจ ประมาณรอบละ 4 นาที ดู 2 รอบ
- น้ำตาไหล ....... (และ ปล่อยให้ไหล อย่างตั้งใจ)
- ขอบคุณ อาจารย์ ที่นำแรงบันดาลใจ มาให้ในโอกาสพิเศษ นี้ นะคะ
ขอบพระคุณมากค่ะ
ความมุ่งมั่นของพ่อเพื่อลูกเหนือคำบรรยายค่ะ พ่อทำได้ทุกอย่างจริงๆ ค่ะ น้ำตาไหลทุกครั้งที่ดูเช่นกันค่ะ
อ.ดร.จันทวรรณครับ ตอนนี้ผมเขียนบันทึกเสร็จแล้ว เครื่องบอกว่าไม่สามารถติดต่อเครื่องแม่ข่ายได้ ให้ทำการทีหลัง เกี่ยวกับอะไรครับ บันทึกอื่นๆ ที่เขียนไปแล้วก็แก้ไขไม่ได้ครับ
รบกวนคุณหนานกด "จัดเก็บข้อมูล" ใหม่นะครับ ในบางครั้งก็อาจจะติดต่อกับเครื่องแม่ข่ายไม่ได้ครับ เกิดจากสาเหตุได้หลายอย่างครับ แต่โดยส่วนใหญ่จะเกิดจากอินเทอร์เน็ตหลุดจากเครื่องของสมาชิกและเครื่องแม่ข่ายครับ แต่โดยส่วนใหญ่อินเทอร์เน็ตก็จะต่อได้อีกอัตโนมัติครับ
ไม่ทราบว่าคุณหนานใช้บริการอินเทอร์เน็ตแบบไหนจากผู้ให้บริการรายใดครับ (อาทิเช่น ผ่านมือถือของ DTAC AIS หรือผ่านโทรศัพท์บ้านของ TOT 3BB เป็นต้นครับ)
คนดีของฉัน ๑๗ พฤศจิกายน ๒๕๕๓ แม่จากไป ๑๘ พฤศจิกายน ๒๕๕๔ พ่อตามแม่ไป ๓๖๕ วัน ที่พ่อและแม่รอกันและกัน ๑๐๐ วัน ที่พ่อหงอยเหงาเศร้าสร้อย กว่า ๒๐๐ วันที่พ่อมีคนมาดูแลท่ามกลาง ความไม่เข้าใจของลูก “ลูกทำหน้าที่ไม่ดีพอ?” กว่า ๑๐๐ วันที่พ่อรู้ซึ้งถึงโรคถุงลมโป่งพอง กว่า ๑๐๐ วันที่พ่อทุกข์ทรมานจากหอบหายใจ กว่า ๑๐๐ วันที่พ่อให้ลูกหลานได้ดูแลด้วยดี กว่า ๑๐๐ วันที่ลูกเรียนรู้ตัวตนแท้แท้ของพ่อ พ่อที่อารมณ์อ่อนไหว ง่ายต่อความปรวนแปร พ่อที่ขี้เกรงใจ เกรงใจทั้งหมอพยาบาลและลูก พ่อที่เป็นศิลปินในเลือดเนื้อแม้ยามเจ็บป่วย พ่อที่ขี้เหงาแม้มีคนรายล้อมรอบข้าง พ่อที่เป็นผู้ชายไทยโบราณขนานแท้และดั้งเดิม มันจึงเป็นความยากที่เหมือนจะง่าย มันจึงเป็นความสบายท่ามกลางความลำบาก มันจึงเป็นการจากพรากที่ใจสงบ ใจสงบเพราะได้เข้าใจพ่อ ใจสงบเพราะได้ดูแลพ่ออย่างเข้าใจ ใจสงบเพราะได้เข้าใจชีวิต ใจสงบเพราะค้นพบว่ายังมีอีก ยังมีอีก ยังมีอีก ที่ต้องเรียนรู้ ใช่ไหมคนดี
แนบไฟล์ไม่ได้เลยอะค่ะ ระบบเป็นไรเปล่าค่ะ หลายรอบมากเลยยยยย Y_Y
เรื่อง "ความรักของพ่อ"
หากจะพูดถึงผู้ชายคนที่เราผูกพันมาตั้งแต่จำความได้และรักเรามากที่สุดหรือมากกว่าตัวเค้าเองด้วยซ้ำ ผู้ชายคนที่กล่าวมาก็คือพ่อของเรา ดิฉันเป็นคนหนึ่งที่มีความรักความผูกพันต่อพ่อมาก ฉันขอใช้บทความที่จะเขียนนี้เป็นการเล่าเรื่องความรักความผูกพันของฉันกับพ่อ พ่อซึ่งคอยเป็นห่วงเป็นใยฉันมาตลอดถึงแม้ว่าฉันจะอายุ 28 ปีแล้ว ฉันเชื่ออย่างหนึ่งว่าถึงฉันจะอายุมากว่านี้อีกสักกี่ปี “พ่ออุไร” ของฉันก็จะไม่หยุดรักหรือห่วงใยฉันแน่นอน ทุกๆครั้งที่เหนื่อย ท้อแท้ กับทุกๆเรื่อง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องงาน ความรัก แค่เพียงฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพียงแค่ได้ยินเสียงผู้ชายแก่ๆ แล้วก็ถามฉันด้วยภาษาพื้นบ้านเป็นสำเนียงอีสานว่า “เป็นจังได๋ลูกหล่า สำบายดีบ่ มื่อนี่เป็นจังได๋ งานหนักบ่ หรือถูกไผ๋แกล้งบ่ เว่าให้พ่อฟังแน่ “ เพียงแค่นี้ฉันก็จะมีกำลังใจในการทำงานหรือใช้ชีวิตประจำวันในเมืองหลวงต่อไป และรู้สึกสบายใจหลังเราคุยกันทุกครั้ง พ่อสอนให้ฉันคิดหรือมองโลกในแง่บวกเสมอ สอนให้มองอีกด้าน หากสิ่งที่ฉันคิดทำให้ฉันหดหู่ สิ้นหวัง หมดกำลังใจ พ่อก็จะบอกว่าให้มองคนที่ด้อยกว่า เรามาถึงจุดนี้ได้เราเก่งมากแล้วลูก และหากอยากไปให้ได้ไกลกว่านี้ก็ให้มองคนที่เค้าประสบความสำเร็จมากกว่าเราหรือสูงกว่าเราเพื่อให้เรามีแรงผลักดันให้ตัวเองอยากจะไปให้ได้ดีอย่างคนอื่นๆ พ่อสอนเสมอว่า หากการทำสิ่งใดทำให้ลูกพ่อต้องเหนื่อยต้องท้อ ให้หายใจลึกๆ แล้วคิดเสมอว่าหากทำเต็มที่แล้วไม่สำเร็จพ่อยังอยู่ตรงนี้มือพ่อจะคอยฉุดลูกขึ้นมา หากเมื่อไหร่ลูกของพ่อประสบความสำเร็จแล้วลูกมองมาข้างหลังจะเห็นรอยยิ้มของพ่อที่คอยยินดีในความสำเร็จนั้นเสมอ
ถึงแม้ว่าวันนี้พ่อของฉันท่านจะอายุมากขึ้นในทุกๆวัน และป่วยด้วยโรคเส้นเลือดฝอยในสมองแตกเมื่อสี่ปีที่แล้ว แต่ท่านมีกำลังใจดีมากๆจากคนในครอบครัวของเราจนทำให้วันนี้ท่านสามารถใช้ชีวิตได้เกือบเหมือนคนปกติ และสิ่งหนึ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกว่าทุกวันนี้ที่ท่านพยายามต่อสู้ต่อโรคภัยไข้เจ็บด้วยความชรา หรือแม้แต่โรคประจำตัวของท่านก็คือ ท่านยังเป็นห่วงฉัน เพราะท่านคิดเสมอว่าฉันยังเด็กอยู่ และท่านจะไม่ยอมเป็นอะไรเด็ดขาด จนถึงทุกวันนี้มีเพื่อนบ้านถามพ่อพ่อก็ยังตอบเหมือนเดิม ฉันคิดเสมอว่าฉันช่างโชคดีจริงๆเกิดมาในครอบครัวที่อบอุ่นคนในครอบครัวเอื้ออาทรกันและกันขนาดนี้ถึงแม้ว่าครอบครัวฉันไม่ได้ร่ำรวยเหมือนครอบครัวอื่นๆแต่สิ่งหนึ่งที่ครอบครัวเราร่ำรวยมากคือความสุข สุขที่เกิดจากผู้ชายชื่อ “พ่ออุไร จตุเทน” ผู้นี้ที่ไม่เคยทำให้คนในบ้านต้องเดือนเนื้อร้อนใจ เป็นพระในบ้านที่ทำให้บ้านอบอุ่นและร่มเย็นเสมอ
ฉันเชื่อว่าเวลาไหว้พระทุกคนคงเคยขอพรพระหลังไหว้พระเสร็จ ฉันก็เป็นหนึ่งคนในนั้นแต่สิ่งแรกที่ฉันขอคือการที่ขอให้พ่อและแม่ฉันอยู่กับฉันตลอดไปอยู่อย่างสุขกายสุขใจโรคภัยไข้เจ็บอย่าได้เบียดเบียนหากมีเหตุให้ท่านได้รับอันตรายขออันตรายสิ่งไม่ดีจงเกิดขึ้นกับตัวฉันเพียงผู้เดียว ฉันคงทำใจไม่ได้หากจะเกิดสิ่งไม่ดีขึ้นกับท่านทั้งสอง หรือมองอีกมุมฉันก็เป็นคนเห็นแก่ตัวที่ต้องการให้พ่อและแม่อยู่กับฉันตลอดไปตราบที่ฉันยังหายใจอยู่
ฉันมีอีกหนึ่งความอบอุ่นที่จะเล่าให้ฟังเกี่ยวกับตักหนุ่มๆกับมือแข็งกระด้างของพ่อฉัน ด้วยการที่ครอบครัวเราเป็นครอบครัวชาวนา จึงทำให้มือพ่อฉันไม่ได้นุ่มนวลเหมือนมือของใครๆ แต่มือที่หยาบกร้านนั้นเป็นมือที่มีพลังพิเศษมากเพราะครั้งหนึ่งฉันวิ่งเล่นแล้วหกล้มโดนลวดหนามซึ่งมีแผลใหญ่มาก พ่อเห็นพ่อตกใจ พ่อหน้าแดง แล้วก็น้ำตาคลอเพราะสงสารฉัน ได้แต่ปลอบว่า “บ่เป็นยั๋งเด้ออีหล่าของพ่อ เดี๋ยวก็หาย” แล้วพ่อก็กอดฉันและอุ้มฉันจากนั้นท่านก็ใช้มือทั้งสองข้างของท่านทำแผลให้แล้วบอกฉันว่ามือพ่อมีพลังพิเศษจะทำให้แผลหายไวขึ้นแล้วก็จะกลับมาวิ่งได้เหมือนเดิม จากนั้นก็ทำการร่ายมนต์ 3 จบแล้วก็เป่ามาที่แผลแล้วบอกว่า “โอมเพี้ยงจงหาย” อย่างนี้อีก 3 ครั้ง จากที่ฉันร้องไห้ก็เปลี่ยนเป็นการหัวเราะแทน แล้วพ่อก็บอกให้ฉันลองเดินดูซึ่งท่านก็คอยพยุงฉันไม่ห่าง จนถึงทุกวันนี้ฉันยังจำได้ถึงมันจะผ่านมานานมากแต่ความทรงจำนั้นก็ไม่เคยจางหายจากฉันไป
ฉันคงไม่สามารถเล่าความรักความผูกพันที่มีต่อผู้ชายคนนี้ได้หมดในวันเดียวหรือความรู้สึกบางอย่างก็ไม่สามารถถ่ายทอดออกมาด้วยตัวอักษร แต่นี่เป็นสิ่งที่ฉันร้อยเรียงออกมาบอกเล่าความผูกพันต่อพ่อของฉัน พ่อซึ่งเปรียบเสมือนอวัยวะที่สำคัญที่สุดของฉันคือหัวใจ ซึ่งหากฉันขาดหัวใจไปร่างกายของฉันก็ไม่สามารถอยู่ต่อไปได้
เรียงความถึงพ่อ
ตั้งแต่เกิดมา ผู้ชายคนแรกที่เราได้เห็นหน้าและเรียกชื่อ แม้บางทีอาจจะเรียกด้วยน้ำเสียงที่ชัดถ้อยชัดคำหรืออ้อแอ้ๆก็ตาม แต่ผู้ชายที่เราสบตาและพยายามกลั่นถ้อยคำๆแรกออกจากปากเราเมื่อแรกเกิด คำที่พยายามกลั่นกรองออกมา ณ เวลานั้นคือคำว่า “พ่อ”
ณ วัยเยาว์ ผมเป็นคนที่นอนหลับยากเอาการ ซึ่งในการหลับแต่ละครั้งจะต้องมีความเงียบสงบวังเวงดังป่าช้ามากๆถึงจะหลับได้และสมัยเด็กผมก็มีนิสัยแปลกๆอย่างหนึ่งคือ ก่อนที่ผมจะหลับจะต้องทำพิธีๆหนึ่ง ซึ่งเรียกอย่างเป็นกันเองว่า “พิธีตบตูด” ซึ่งจะต้องทำกันเป็นประจำในทุกๆคืน ในอดีตบ้านผมเป็นบ้านไม้ชั้นเดียว ซึ่งเป็นที่รู้กันดีว่า อากาศจะร้อนมาก เสียงดังและเกิดการสั่นสะเทือนง่ายเพราะเป็นพื้นไม้ ซึ่งปัจจัยหลักในการนอนคือ เงียบ เย็น สบาย แต่ด้วยความที่ผมเป็นคนที่ข้อจำกัดทางกายภาพมากมาย ไม่ว่าจะเป็นภูมิแพ้ ไข้หวัดไก่สายพันธุ์ใหม่ เอ๊ย!! ไข้หวัดใหญ่สายพันธุ์ไข่ เอ๊ย !!! ไข้หวัดใหญ่สายพันธุ์ใหม่ เอ๊ย !!! ถูกแล้ว ซึ่งจะนอนตากพัดลมไม่ได้ จำเป็นที่จะต้องพกพัดไว้พัดก่อนนอนและในทุกๆคืน มือข้างขวาของพ่อจะต้องพกพัดไว้เพื่อพัด โดยเวลาพัดจะต้องมีจังหวะที่สม่ำเสมอ หากไม่สม่ำเสมอผมจะเกิดอาการหงุดหงิดและนอนไม่หลับ ส่วนอีกมือหนึ่งของพ่อจะทำหน้าที่ในการร่ายพิธีตบตูด เพื่อการนอนที่สราญใจของผม
ในทุกๆวันของการเรียนหนังสือ พ่อผมจะต้องไปรับ-ส่งในทุกเช้าและเย็น ย้อนกลับไปตอนอนุบาล ซึ่งโรงเรียนอนุบาลของผมห่างจากบ้านเพียงสิบก้าวเท่านั้น (คุณอ่านไม่ผิดครับ เพียงสิบก้าวเท่านั้น) ทุกเช้าพ่อจะต้องไปส่งผมที่หน้าประตูโรงเรียนทุกวัน ด้วยหน้าตาที่กระตือรือร้นมากในการเรียน (ตรงกันข้ามครับ) ครั้นตอนเย็นพ่อผมทำงานอยู่แถวๆบางเขน บ้านผมอยู่แถวห้วยขวาง โรงเรียนผมอยู่หน้าบ้าน พ่อจะต้องรีบกลับมารับผมด้วยตัวเองในทุกๆครั้ง ซึ่งในความเป็นจริงผมสามารถกลับบ้านเองได้ด้วยตัวเอง แต่พ่อให้เหตุผลว่า “กลัวรถทับหัวผม” จึงต้องมารับด้วยตนเอง เมื่อผมเรียนจบอนุบาลสาม ผมก็ได้ไปเรียนต่อโรงเรียนที่ไกลจากบ้านไปอีกนิดนึง ซึ่งก็อยู่แถวๆบ้านเช่นเดิม พ่อก็ไปรับไปส่งผมเช่นเดิม ในใจของหนุ่มน้อยผู้ห้าวหาญอยากที่จะเผชิญการใช้ชีวิตเท่ๆด้วยตัวเองคนหนึ่ง ซึ่งในสายตาของเพื่อนและครูบาอาจารย์ ณ ตอนนั้น ผมได้รับฉายาอย่างมากมายซึ่งในตอนเด็กๆไม่อยากจะได้รับเท่าไหร่ ไม่ว่าจะเป็นลูกแหง่บ้างล่ะ ไข่ในหินบ้างล่ะ บางครั้งผมก็เขินอายบ้าง เวลาที่พ่อผมไปรับอาจจะมีการนัดจุดรับส่งกัน เพื่อให้ปลอดสายตาผู้คน (เสมือนเป็นการส่งยาเสพย์ติด) ซึ่งเป็นไปไม่ได้เลยที่จะไม่มีใครเห็น ในบางครั้งที่ผมเจอผู้คนหรือเกิดอาการอายมากๆ ผมก็เปรยๆออกมาโดยมีความหมายโดยนัยว่า “ไม่อยากให้พ่อมารับเลย อายเพื่อนเค้า” บางครั้งผมก็รู้ว่า พ่อเกิดอาการน้อยใจเพราะพ่อห่วงและรักผมมาก แต่พ่อก็จะบอกว่า “อายเค้าทำไมล่ะลูก บางคนเค้าก็อยากให้พ่อเค้ามารับจะตายนะ” ซึ่งอาการเขินอายของผมบางทีก็จางหายไป แต่บางทีก็ยังคงอยู่ซึ่งแล้วแต่อารมณ์และปัจจัยต่างๆ และเป็นเช่นนี้มาเรื่อยๆไม่ว่าผมจะศึกษาอยู่ใน ระดับประถมศึกษา ระดับมัธยมศึกษา ระดับอุดมศึกษาหรือแม้กระทั่งในปัจจุบัน ซึ่งแม้ผมจะขับรถเป็นแล้วก็ตาม พ่อก็คงยังห่วงในการขับรถของผม บางคราวที่พ่อขับรถให้ผมนั่ง
ผมมักจะถามพ่อว่า “เหนื่อยไหมพ่อ มาเอสขับเอง”
พ่อมักจะตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆว่า “ไม่เป็นไร พ่อขับรถให้เอสนั่งได้เรื่อยๆแหละ พ่อชอบ”
และก็เป็นเช่นนี้เสมอ
ไม่ว่าผมจะเจอปัญหามากมายร้อยพันปัญหา เรื่องราวทุกข์ร้อนใจต่างๆ ชายคนเดียวที่สามารถรับฟังปัญหาได้ทุกปัญหา แม้จะแก้ไขได้บ้าง ไม่ได้บ้างก็ตาม ชายที่ให้ทุกอย่างและสามารถแปลงร่างเป็นทุกๆอย่าง ไม่ว่าจะเป็น
“คนรัก” ที่จะไม่ทิ้งกันเมื่อยามเราตกยาก
“อาจารย์” ที่สั่งสอนลูกศิษย์ที่ดื้อรั้น โดยไม่ต้องเสียค่าเทอม
“เพื่อน” ที่ไม่ต้องกลัวว่าถ้าเรานิสัยแย่ๆ แบบนี้ยังจะคบเรารึเปล่านะ
“พี่” ที่คุ้มครองและปกป้องน้องชายได้ในทุกๆสถานการณ์
“พนักงานขับรถชั้นเยี่ยม” ที่พร้อมทุกสถานการณ์และขับขี่อย่างปลอดภัยทุกๆที่ ที่เราอยากจะไป
“ตู้กดเงินสดอัตโนมัติ” ที่ไม่ต้องใสรหัส กลัวยึดบัตรแต่อย่างใด
“พ่อครัวหัวป่าก์” ที่ทำอาหารชั้นเลิศให้รับประทานโดยไม่ต้องจ่ายเงิน
“แม่บ้าน” ที่ปัดกวาดเช็ดถูอย่างสม่ำเสมอโดยไม่บ่นว่าถึงความสกปรก ฝุ่นคือปรปักษ์ตัวยงของพ่อผม
“ช่างซ่อมอุปกรณ์” ที่สามารถซ่อมท่อแตก โทรทัศน์เสีย หลังคารั่ว ไฟดับและอื่นๆอีกมากมาย โดยมีสโลแกน
ว่า “ช่างอื่นอย่าได้แย่งหน้าที่ของพ่อผม”
“พนักงานรักษาความปลอดภัย ประจำบ้าน” ที่ไม่ว่าจะดึกดื่นเพียงใด สามารถอยู่ในบ้านอย่างปลอดภัยได้ โดยไม่ต้องพะวงสิ่งใด
ผมนึกถึงเพลงๆหนึ่งได้ จึงขออนุญาตนำเนื้อเพลงมาให้ได้อ่านและซาบซึ้ง โดยในทุกครั้งที่มีคำว่า “เธอ” ในบทเพลงให้นึกถึงหน้าพ่อ เพราะเท่าที่ผมเกิดมาบนโลกนี้ เพลงนี้เหมาะสมกับพ่อมากที่สุดและขอมอบเพลงนี้ให้กับพ่อนะครับ
………………………………………………………………….
ดอกไม้ ประตู แจกัน ดินทราย ต้นไม้ใหญ่ แก้วน้ำ จานชาม บันได โคมไฟที่สวยงาม
ขอบรั้วและริมทางเดิน ต้นหญ้า อยู่ในสนาม บ้านนี้จะมีความงามได้ถ้ามี “เธอ”
เพราะเธอคือที่พักพิง คือทุกสิ่งที่มีความหมาย เมื่อเธออยู่เคียงชิดใกล้ เรื่องร้ายใดใดไม่เกรง
แม้ข้างนอกจะต้องเจอะกับเรื่องราวที่ใครข่มเหง แต่ฉันเอง…ไม่คิดกลัว
จากพื้นดินชนเพดานนั้นมีความหวานอยู่ เพราะรู้ว่าฉันมีเธอคอยเป็นที่พักใจ
จะรอคอยฉัน จริงจริง เป็นหลักพึ่งพิงสุดท้าย จะล้มตัวลงเอนกายที่บ้านของฉัน
ไม่ว่าวันเวลาจะเปลี่ยนหมุนเวียนไปเท่าไร ฉันยังคงมีแต่เธอเต็มความหวังและความ เข้าใจ
พร้อมจะเก็บ ทุกสิ่ง ทิ้งความสุข ทุกอย่าง และจะทำทุกทาง เพื่อบ้านหลังนี้
ดอกไม้ ประตู แจกัน ดินทราย ต้นไม้ใหญ่ แก้วน้ำ จานชาม บันได โคมไฟที่สวยงาม
ขอบรั้วและริมทางเดิน ก็ล้วนแต่มีคำถาม บ้านนี้จะงามอย่างไร ถ้าไม่มีเธอ
ก็เพราะว่าใจของเธอคือ บ้านของฉัน
………………………………………………………………….
“ผมรักพ่อครับ”
พ่อของ 2741438 สุดยอดพ่อในหัวใจของผู้เป็นลูกจริง ๆ
พ่อของ 2741438 น่ารักมาก แล้วคนเขียนก็ร้อยเรียงออกมาได้ไพเราะและเห็นภาพมากค่ะ ^ ^ เอาใจช่วยให้ได้รับรางวัลค่ะ
อ่านแล้วซึ้งคับสำหรับของ 2741438 น้ำตาจะไหล ชอบบทเพลงที่คุณมอบให้พ่อ ผมเป็นผู้ชายน้ำตายังซึมเลย
น้ำเพชร ผิวงาม
ชื่อเรื่อง การพัฒนาชุดการเรียนรู้
งานประดิษฐ์
กลุ่มสาระการเรียนรู้สาระเพิ่มเติม
(ง16201) สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6
ผู้รายงาน นางน้ำเพชร ผิวงาม
ปีการศึกษา 2554
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีจุดประสงค์เพื่อ 1) หาประสิทธิภาพของชุดการเรียนรู้ งานประดิษฐ์
กลุ่มสาระการเรียนรู้สาระเพิ่มเติม
(ง16201) สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 ให้มีประสิทธิภาพตามเกณฑ์ 80/802) เปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนโดยใช้ชุดการเรียนรู้ งานประดิษฐ์ กลุ่มสาระการเรียนรู้สาระเพิ่มเติม (ง16201) สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 คะแนนก่อนเรียนและคะแนนหลังเรียน 3) ศึกษาทักษะการทำงานของนักเรียนที่เรียนโดยใช้ชุดการเรียนรู้ งานประดิษฐ์ กลุ่มสาระการเรียนรู้สาระเพิ่มเติม (ง16201) สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 โดยใช้แบบสังเกตการทำงาน และแบบตรวจผลงาน 4) ศึกษาความพึงพอใจของนักเรียนที่มีต่อการใช้ชุดการเรียนรู้ งานประดิษฐ์ กลุ่มสาระการเรียนรู้สาระเพิ่มเติม (ง16201) สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6
ประชากร ได้แก่ นักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 ที่เรียนกลุ่มสาระการเรียนรู้สาระเพิ่มเติม (ง16201) ในปีการศึกษา 2554 โรงเรียนวัดเวฬุวัน อำเภอสองพี่น้อง จังหวัดสุพรรณบุรี จำนวน 4 คน
เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูลได้แก่ ชุดการเรียนรู้และคู่มือการใช้ชุดการเรียนรู้ งานประดิษฐ์
กลุ่มสาระการเรียนรู้สาระเพิ่มเติม (ง16201) สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 จำนวน 3 ชุด แบบทดสอบวัดผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนของชุดการเรียนรู้ แบบสังเกตพฤติกรรม และแบบตรวจผลงาน และแบบสอบถามความพึงพอใจของนักเรียน สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูลได้แก่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน
ผลการวิจัยพบว่า
1. ชุดการเรียนรู้ งานประดิษฐ์ กลุ่มสาระการเรียนรู้สาระเพิ่มเติม (ง16201) สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6
มีประสิทธิภาพเท่ากับ 97.19/93.06 ซึ่งสูงกว่าเกณฑ์มาตรฐาน 80/80 ที่ตั้งไว้
2. ผลการวิเคราะห์การเปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน โดยใช้ชุดการเรียนรู้ งานประดิษฐ์ กลุ่มสาระ
การเรียนรู้สาระเพิ่มเติม (ง16201) สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 คะแนนหลังเรียนและคะแนนก่อนเรียน
พบว่า ผลสัมฤทธิ์หลังจากการจัดการเรียนรู้ (µ= 28.50) สูงกว่าก่อนการจัดการเรียนรู้เรียน(µ= 5.50)
3. ผลการศึกษาทักษะการทำงานของนักเรียน โดยการใช้ชุดการเรียนรู้ งานประดิษฐ์ กลุ่มสาระการเรียนรู้สาระเพิ่มเติม (ง16201) สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 โดยใช้แบบสังเกตการณ์ทำงานอยู่ในระดับดีมากที่สุด
(µ = 4.61) และแบบตรวจผลงาน อยู่ในระดับดีมาก (µ= 4.78)
4. ผลการประเมินความพึงพอใจของนักเรียนที่มีต่อโดยการใช้ชุดฝึกการทำโครงงานตามแนวคิดของทฤษฎี
Constructionism ชุดเศษวัสดุน่าใช้ งานประดิษฐ์ กลุ่มสาระการเรียนรู้สาระเพิ่มเติม (ง16201) สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 โดยรวมอยู่ในระดับมากที่สุด (µ = 4.52)
พ่อ
วันพ่อที่ผ่านได้อ่านข้อความลูกชายโพสต์ในหน้าเฟสบุ๊คว่า “ป๋มรักพ่อ” ให้ความรู้สึกแปลกๆ
หากเป็นครอบครัวอื่นคงเป็นธรรมดา หากแต่ลูกชายในวัน ๑๘ ปีคนนี้เป็นเด็กที่ไม่ธรรมดาเหมือนชาวบ้านทั่วไปหลายอย่าง โดยเฉพาะความเป็นคนรั้น “ขั้นเทพ” ก่อนหน้านี้เมื่อ ๓ ปีที่ผ่านเขาเคยแสดงอาการก้าวร้าวรุนแรงกับพ่อ
ภาพของเด็กหนุ่มวัย ๑๕ ที่ตวาดพ่อด้วยกิริยาเกรี้ยวกราด...หัวใจคนเป็นแม่แทบสลาย แค่เพียงเพราะไม่ได้ดังใจเรื่องรถคันเก่า ๆ คันเดียวของบ้านที่มีอาการไม่สะดวกเมื่อครั้งพาเราทั้งครอบครัวไปเที่ยวในเย็นวันหนึ่ง .....มันสร้างความรู้สึกย่ำแย่เอามาก ๆ และหลังจากวันนั้นเขาก็ไม่พูดกับพ่อมาเป็นเวลานาน หรือหากพูดก็แทบนับคำได้...จนเขาย้ายเรียนที่ต่างจังหวัด พ่อยังห่วงใยดูแลเขามาตลอด...ทุกครั้งที่ลูกไม่สบายพ่อเขาต้องรีบขับรถไปหาไม่ว่าจะดึกดื่นเพียงใด..ใช้เวลาถึง ๔ ชั่วโมงกับระยะทางเกือบ ๓๐๐กิโลเมตร...พ่อของเขาไม่เคยทอดทิ้งลูก...คอยโทรศัพท์ไปหาแม้หลายคราที่ลูกไม่รับสาย
หากย้อนกลับไปในวันเวลาเมื่อครั้งเก่าก่อน..ไม่เคยมีสักครั้งที่จะเห็นพ่อของลูกชายคนนี้จะไม่ห่วงใยและดูแล....เหตุการณ์มากมายที่ประทับอยู่ในความทรงจำ ล้วนแล้วแต่มีสิ่งดีงามทั้งสิ้น ในขณะที่ได้เห็นกิริยาอาการที่ไม่น่าประทับใจของเจ้าลูกชายที่มีต่อพ่อมาตลอด...เช่นกัน
ในระยะเวลาที่ผ่านมาตั้งแต่วันที่วัยของลูกชายได้๑๘ ปี ก็เริ่มเห็นภาพใหม่ ๆ เกิดขึ้น ไม่ว่าจะเป็นการกระตือรือร้นที่จะไปเฝ้าไข้พ่อด้วยตนเองที่โรงพยาบาล(ครั้งที่พ่อเขาป่วย) หรืออาสาทำงานแทนพ่อเมื่อครั้งที่เขากลับมาบ้านช่วงวันหยุด...เขาอ่อนโยนลงมาก
ดิฉันเชื่อว่าสิ่งเดียวที่เปลี่ยนแปลงเจ้าลูกชายหัวดื้อก็คือความรักความห่วงใยของพ่อเขาที่ปฏิบัติต่อเขาอย่างสม่ำเสมอและพ่อไม่เคยใช้ความรุนแรงกับลูกและคิดว่าตอนนี้ลูกชายคนนี้โตแล้ว....เอ้อ....โตซะที