จากเล็กจนโตก็ไม่เคยที่ต้องห่างไกล จากพ่อแม่อยู่กับท่านมาโดยตลอดมีท่านเคียงข้าง ให้กำลังใจและดูแลเเป็นอย่างดี แต่ถึงเวลาที่ต้องมาเรียนปริญญาตรี ก็ต้องมาอยู่ที่ที่ไม่รู้จักใครมีแต่ความอ้างว้างโดดเดี่ยวเงียบเหงา นั้งร้องไห้คนเดียวกว่าจะปรับตัวเองให้เข้ากับการอยู่คนเดียวมันเป็นสิ่งที่ทรมานมากเพราะเมื่อก่อนไม่เคยอ้างว้างอย่างนี้ แต่ก็มีท่านนั้นแหละที่ให้ความรัก และให้กำลังใจดิฉันจนดิฉันสามารถใช้ชีวิตอย่างมีความสุข