ครั้งหนึ่งในงานวัฒนธรรม...
ดิฉันได้ไปยืนดูลิเกฮูลู...ของจังหวัดปัตตานี...
ดิฉันจำได้ว่า...เคยชอบ ตอนที่มีโฆษณา...ในโทรทัศน์...
พอได้ยินเสียงเพลงนี้..จึงรู้สึกติดตรึงใจ...ในท่วงทำนอง
แม้จะฟังไม่ออกว่าเนื้อเพลงว่าไว้เป็นอย่างไร...
...
ขณะที่ฟังนั้นรู้แต่ว่าปลุกเร้าใจ...ให้รู้สึกรักคนไทยด้วยกัน
ดิฉันเดินผ่านร้านขายของที่ระลึกหลายร้านที่เป็นของคนใต้..
"ใบไม้สีทอง" พบอยู่สองสามร้าน...ถามคนขายว่ามาจาก จ.นราธิวาส อุทยานแห่งชาติ บูโด-สุไหงปาดี แถวน้ำตกบาโจ...
หนังตะลุง...จากนครศรีธรรมราช...ซื้อฝากเพื่อนนักวิจัยชาวญี่ปุ่น
ตุ๊กตาปลา..ที่ทำจากผ้าบาเต๊ะ ของจังหวัดปัตตานี ซื้อฝากน้องตุ๊กติ๊ก ผู้ประสานงานคนดี จาก มมส. และได้เสวนากับน้องคนขาย...เป็นหญิงสาวอัธยาศัยดี...และยังชักชวนให้ไปเที่ยว...และบอกว่าเมืองไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด
ระหว่างที่เดินไปตามร้านต่างๆ...แว่วเสียงดนตรีจากการแสดงของวงลิเกฮูลู...ที่ขับขานเป็นภาษายาวีหรือมาลายูถิ่นนั้น...ดึงดูดพวกเราต้องไปยืนดู
...
เกือบหนึ่งชั่วโมงของการแสดงนี้...จบลงด้วยเพลง "รักกันไว้เถิด...เราเกิดร่วมแดนไทย...จะเกิดภาคไหนๆ..ก็ไทยด้วยกัน..." เสียงขับร้องช้า ออกสำเนียงคนใต้...แต่หนักแน่น ทำให้ผู้ชมหลานคนที่ยืนดู...ต่างน้ำตาคลอ และรู้สึกมีอารมณ์ร่วมในความรัก ต่อ "เมืองไทย" นั้น...
.................
Note: บันทึกภาพจากกล้อง...โทรศัพท์มือถือ..เสียดายมากที่วันนั้นไม่ได้ติดกล้องไปด้วย....
คุณ อ.จอห์น...
ทันที่เข้า GotoKnow ไม่ได้เมื่อช่วงเวลาประมาณตี 4 เรื่อยมานั้นก็ปุ๋มก็เลยนั่งทำงานต่อ...ไม่ได้มาตามเลยว่าที่การแลกเปลี่ยนเรียนรู้นั้นเป็นอย่างไร...
....
กะปุ๋มชอบดูการแสดงเชิงวัฒนธรรม...ของภาคต่างๆ ดูแล้วทำให้มีความสุข เพราะเหมือนกับว่าเรา in เข้าไปในการแสดงที่สะท้อนความเป็นอยู่นั้นออกมา อย่างเช่น ของภาคอิสานเอง ที่เป็นหมอลำกลอน...จะหาดูได้ยากมาก ต้องไปดูตามงานในชนบท กะปุ๋มจะทึ่งมากว่ากลอนยาวๆ..นั้นเขาร่ายออกมาได้อย่างไร บางคนก็ใช้กลอนสดเลย...
กะปุ๋มมีเพื่อนสมัยเด็กๆ คนหนึ่ง จบมนุษย์ศาสตร์ เอกฝั่งเศษพูดและใช้ภาษาฝรั่งเศษเก่งมาก...เป็นเลขา big boss ให้กับบริษัทแห่งหนึ่ง เธอร้องหมอลำเก่งมาก...อาจเป็นเสน่ห์เพิ่มอีกอย่างหนึ่งในเธอก็ได้...เพราะนอกจากเก่งเรื่องงานแล้ว...ความรักในวัฒนธรรมถิ่นฐานบ้านเกิดก้ไม่ได้หรือด้อยไปกว่าเลย...
*^__^*
ขอบคุณที่มา ลปรร. นะคะ
กะปุ๋ม