คุณนาย เอ๋อ...เหรอ!!
เรื่องหลงๆ ลืมๆ ได้หน้าลืมหลัง พูดถูก พูดผิด หรือบางทีก็ memory ช๊อต ไปเสียดื้อๆ จำไม่ได้ว่าจะพูดอะไรทำอะไร จนทำให้กลายเป็นเรื่องโจ๊กประจำกลุ่มที่เก็บมาเผากันกี่ครั้งกี่หน ก็ยังขำกันได้ไม่หยุดหย่อน อาการเอ๋อๆ แบบนี้น่าจะมีหลายๆคนที่เป็นอย่างเรา.....จิงป่ะ (ขำๆ)
ในหมู่เพื่อนฝูงยกให้เราเป็นสุดยอด 
คุณนายเอ๋อ แห่งปีไปแล้ว เพราะความที่เป็นคนคิดเร็ว บางทีในขณะที่กำลังทำอะไรอยู่ ในสมองก็คิดเรื่องอื่นล่วงหน้าไปแล้ว เป็นแบบนี้บ่อยๆ จนสติไม่ค่อยจะอยู่กับเนื้อกับตัว (แต่ยังไม่ถึงกับเสียสตินะ ฮาๆ )
ด้วยเหตุนี้เอง จึงกลายเราเป็นคนขี้หลงขี้ลืมสุดฤทธิ์ เช่น เวลาขับรถไปห้างกับเพื่อน เราจะจำที่จอดรถตัวเองไม่ได้เป็นประจำ ว่าจอดไว้แถวโซนไหน 
มีครั้งนึงนัดกับเพื่อนว่าจะไปรับที่ห้าง พอจอดรถเสร็จก็เดินดุ่ยๆ เข้าห้างไปหาเพื่อนพอจะเดินกลับมาที่รถ
อ้าว...ตายล่ะหว่า
ตะกี้ฉันจอดรถไว้ตรงไหนล่ะเนี่ย
เป็นอันว่าเพื่อนๆต้องช่วยกันเดินหารถเราให้วุ่นไปหมด เฮ้อ...!! จนเดี๋ยวนี้เพื่อนที่ไปด้วยกันมีหน้าที่คอยจำที่จอดรถแทนเราไปเสียแล้ว หรือไม่ก็ ต้องคอยถามเราว่า เธอจำได้รึเปล่าตะกี้จอดรถตรงไหน..เป็นอย่างนี้ประจำ...
ไหนๆก็พูดถึงเรื่องเอ๋อแล้ว ขอแอบเม้าส์เพื่อนรักสักคนที่เรายกให้เรื่องของคุณเธอเป็นสุดยอดอมตะเอ๋อแห่งพุทธศักราชนี้...คุณนายอ้วน
คุณนายอ้วนเป็นเพื่อนสมัยเรียนที่เรายังคบกันอยู่จนถึงทุกวันนี้ มีอยู่ครั้งนึงเรานัดไปเดินช๊อปปิ้งกัน ความที่เราสองคนไม่ได้เจอกันนานแล้ว จึงมีเรื่องมากมายให้เม้าส์กันไม่รู้จักจบ เดินซื้อของไปคุยกันไป จนถึงเวลาต้องแยกย้ายกันกลับ เรายืนที่ป้ายรถเมล์เพื่อรอส่งคุณนายอ้วนขึ้นแท๊กซี่ เพื่อนรักทั้ง 2 ก็ยังไม่หยุดเม้าส์ รถแท๊กซี่เจ้ากรรมก็เข้ามาจอดพอดี
คุณนายอ้วนโบกมือลาเราแล้วก็ตะโกนว่า
"เค้าไปก่อนนะ...เดี๋ยวถึงบ้านแล้วจะโทรหา..."
ว่าแล้วคุณนายอ้วนก็เปิดประตูรถแท๊กซี่ แล้วก็พูดกับคนขับรถด้วยเสียงอันดังว่า
"ฮัลโหล.....??!!" 
แป่ว..ว..ว..ว..ว!!!!
พอนึกขึ้นได้ว่า นี่มันรถแท๊กซี่นี่หว่า ไม่ใช่เครื่องโทรศัพท์น่ะเว๊ย คุณนายก็อายหน้าแดงรีบปิดประตูรถ แล้วออกมาระเบิดเสียงหัวเราะอยู่ริมถนนเป็นนานสองนาน....
ส่วนพี่คนขับรถแท๊กซี่ก็ได้แต่ "อึ้ง อึ้ง ..!!!???" งง อย่างแรง คงคิดในใจว่า "ยัยคนนี้ มันโบกรถแท๊กซี่ มา say hi !! เท่านั้นเองเหรอว่ะเนี่ย" 
---------------------------
เรื่องแบบนี้ฟังกันกี่ครั้งกี่หนก็หัวเราะกันได้ทุกทีไป แต่ถ้าจะให้ดี ก็ไม่น่าปล่อยให้เกิดขึ้นบ่อยๆ เป็นเพราะความที่เราขาดสมาธิ ขาดสติ จิตก็เลยไม่นิ่ง ทำให้คิดนั่นคิดนี่ไปเรื่อยเปื่อย ฟุ้งซ่าน ไม่แน่...ถ้าเป็นแบบนี้บ่อยๆ เดี๋ยวใครๆ จะหาว่า "เสียสติ" ไปแล้วจะยุ่งกันใหญ่...ฮาๆ 
---------------------------
เราเองคงต้องหมั่นฝึกฝนตัวเองให้มีสมาธิมากขึ้น เพื่อจะได้มีสติกับสิ่งที่เรากำลังปฏิบัติอยู่ จิตจะได้นิ่ง พอจิตนิ่งสมองก็จะได้ปลอดโปร่งและจดจำสิ่งต่างๆได้ เหมือนที่มีคำกล่าวว่า " สติมา ปัญญาเกิด"
ความเห็น (9)
ป้าบวม
- อาจเป็นเพราะอายุมากขึ้นด้วยหรือเปล่าจ๊ะ
(เพิ่งครบรอบวันเกิดอีกปีไม่ใช่เหรอ...) - แต่อย่างว่า kai angel ก็เป็นบ่อยๆ ประมาณจอดรถ...lock รถแล้ว เดินไปได้หน่อยต้องเดินกลับมา check อีกทีว่า เอ!อิฉัน lock รถแล้วหรือยัง
จนพี่ๆรปภ.เริ่มชินแล้วล่ะ ที่เห็นคนสวยต้องเดินกลับมาที่รถตัวเองอย่างน้อย 2 รอบก่อนเดินขึ้นตึกไปทำงาน - ทุกวันนี้ต้องพูดกับตัวเองในใจ (เหมือนเตือนสติตัวเองนั่นแหละ) ว่า ตอนนี้ตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ เช่น ลงรถแล้วนะ กำลังจะ lock รถแล้วนะ...
- ฮื่อ ๆ ๆ ๆ พิมพ์มาตั้งนาน พอกดส่งหายหมดเลย
- เป็นนายเอ๋อเลยเรา
- แต่อย่างไรก็ลืมหลานคนนี้นะครับป้าบวมกับท่านmoomi
- อ้อ อย่างไรก็อย่าลืมนำข้าวผัดมาส่งผมนะครับ เดี๋ยวผอมครับ
- ขอให้พลังแห่งความทรงจำที่ดีสถิตกับทุก ๆ ท่านตลอดไปครับ
ก็เป็นธรรมดาของคนอายุ(เหลือ)น้อย เอ๋อประจำ ส่วนมากจะเป็นเวลาจะออกจากบ้าน
เท่าที่จำได้ล่าสุด lock ประตูบ้านแล้วลืมกุญแจไว้ข้างใน ออกประตูรั้วไม่ได้ โชคดีบ้านแม่อยู่ใกล้กัน ต้องปลุกท่านแต่เช้าขอกุญแจ ม่ายงั้นยังคิดไม่ออกจะลาอะไรดี คงไม่ได้ไปทำงานแน่ๆ
- เป็นบันทึกที่สนุกมาก
- ชอบ ขอบอก
kai angel
-
เท่าที่จำได้ไม่เคยยอมรับว่าตัวเองแก่เลยนะเนี่ย
- เพราะถ้าป้าบวมยอมรับว่าแก่ kai angel ก็คงไม่พ้นหลอกนะ
พี่ปัทม์
- ก็เป็นธรรมดาของคนอายุ(เหลือ)น้อย เอ๋อประจำ
- ถ้าป้าบวมอายุเหลือน้อย ถ้างั้นอีก 2 ปี พี่ปัทม์ก็เกษียณแล้วอะดิ โธ่....!!!
- เรื่องหลงๆ ลืมๆ นี่ เป็นธรรมดาของคนอายุมากก็จริงค่ะ
- แต่ว่า เรื่อง ลืมกลับบ้าน นี่น่าห่วงสวัสดิภาพร่างกายท่านไชยยงค์ค่ะ เรื่องนี้คงต้องชี้แจงกับแม่บ้านของท่านให้ดีนะคะ ว่าไอ้ความจำระยะสั้น ระยะยาว นี่มันมีผลกับการลืมกลับบ้านรึเปล่า มิฉนั้นอาจเจ็บตัวได้ อิๆๆ (ขำๆ)
- ไม่ทราบว่าท่านไชยยงค์ ใช้วิธีใดย้อนวัยค่ะ คงไม่เกี่ยวกับการ ลืมทางกลับบ้านนะคะ
- ไม่ต้องห่วง ป้าบวมไม่ลืมข้าวผัดกะโอเลี้ยงของหลานแน่ เดี๋ยวหลานป้าผอมไป ก็ผิดคอนเซ็ป พลพลหมดอ่ะดิ อ้วนดำ อ้วนดำ....
- ตอนนี้ซ้อมซิ่งมอไซค์ ทุกวันเลยแหละ อิๆๆๆ
- รู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งค่ะ ที่ blogger มีชื่อเสียงจะเรียกว่าติดอันดับ Top Ten ของ G2K อย่างท่านขจิต แวะเข้ามาเยี่ยมเยี่ยน
- เรื่องเอ๋อๆ แบบนี้ เกิดทุกวันแหละค่ะ
- ขอบคุณที่ชอบบันทึกค่ะ ถ้าวันไหนท่านขจิตต้องอ่านหนังสือดึกๆ ก็แวะมาหาอะไรคลายเครียดอ่านแถวๆ blog ของเราได้ค่ะ (แต่ถ้าจะหาสาระหนักๆล่ะก็.... คงต้องข้ามไปอ่าน blog อื่นแล้วแหละ)