เรื่องเล่าเร้าพลัง “คนพันธ์สูงเนิน” ครั้งที่ ๓ (ตอน ๑)
เป็นหนึ่งในกิจกรรมเพื่อเสริมสร้างพลังในตนเอง - เสริมคุณค่ากำลังใจให้ผู้อื่น ซึ่งคณะกรรมการเรื่องเล่า ได้ช่วยกันคัดสรรเรื่องราวดีๆ - ที่น่าประทับใจ จากแต่ละหน่วยงาน ครั้งนี้ได้ทั้งหมด ๙ เรื่อง ซึ่งทีมงานอยากให้เพื่อนๆได้ร่วมสัมผัส และมีความสุขร่วมกัน โดยจัดเวทีให้เพื่อนเล่า-เพื่อนฟัง สร้างแรงบันดาลใจ ยามที่รู้สึกท้อแท้สิ้นหวัง หลายเรื่องฟังแล้วน้ำตาซึม รู้สึกปิติร่วมไปกับคนเล่า บางเรื่องช่วยสร้างจุดเปลี่ยนทางด้านความคิด ทำให้เห็นคุณค่าของคนเอง..
มาร่วมรับฟังและมีความสุขด้วยกันกับ kunrapee นะคะ (ขอนำบางประเด็นมาเล่าต่อ อาจไม่สะท้อนความรู้สึกเท่ากับการได้มานั่งฟังด้วยตนเอง คงไม่ว่ากันนะคะ)
@ เริ่มด้วย พี่กบ’ วีรดา ปานวงษ์ เล่าเรื่อง “ต้นทุนคนบ้านเหล่า” : จากที่ได้เปลี่ยนงานไปอยู่ PCU คล้ายๆกับหนุ่มชาวกรุงไปหลงเสน่ห์สาวบ้านนอก ได้คลุกคลีกับชาวบ้าน.. เห็นวิถีชีวิต.. เห็นความเข้มแข็งของชุมชน.. ความมีน้ำใจช่วยเหลือซึ่งกันและกัน.. เห็นรอยยิ้มของผู้คนในชุมชนที่รับผิดชอบ .. ได้เยี่ยมบ้านผู้ป่วยโรคถุงลมโป่งพอง (COPD) ลุงสี ผู้ซึ่งเคยหอบมากจนต้องมานอนรพ.หลายครั้งหลายครา แม้ลุงสีจะยากจนข้นแค้น รับจ้างทั่วไป หาเช้ากินค่ำ มีภรรยา-ลูกที่ต้องดูแล ต้องอาศัยรถของคนในหมู่บ้านเพื่อที่จะมารับยาที่รพ. แต่ลุงสีไม่เคยรู้สึกท้อแท้ต่อโรคและชีวิตของตนเอง แถมยังบอกเล่าข้อคิด-สิ่งดีๆ ให้ผู้อื่นมากมาย.. ผู้เล่าได้ย้อนกลับมาดูที่ชีวิตของตนเอง บ่อยครั้งที่รู้สึกแย่ ท้อแท้ สิ้นหวัง ทั้งๆที่เรามีหลายอย่างที่ไม่ได้ด้อยไปกว่าใคร ชีวิตของลุงสีสร้างจุดเปลี่ยนด้านความคิดให้กับผู้เล่า พี่กบบอกว่า “ไม่มีเหตุผลอะไร ที่ไม่อยากลงไปทำงานในชุมชน” (เมื่อก่อนพี่กบเคยบอกว่า ไม่ชอบทำงานในหมู่บ้าน ไม่ชอบงานชุมชน)
@ ต่อด้วย Kaaom’ ทิพย์วรรณ ชุ่มขุนทดเล่าเรื่อง “ความงามใน ๕ วัน ๕ ชั่วโมง” : เป็นความประทับใจในผู้ที่มาเข้าร่วมกลุ่มเลิกบุหรี่ ผู้เล่าได้เห็นสายตาแห่งความมุ่งมั่นที่จะเลิกสูบบุหรี่ของน้องเอ๋.. เห็นน้องเอ๋ มีรอยยิ้มแห่งความสุขที่สามารถลดจำนวนการสูบลงได้.. เห็นสมาชิกในกลุ่มให้กำลังใจซึ่งกันและกัน.. มีหลายคนที่เลิกสูบได้หลังจากเข้ากลุ่ม และน้องเอ๋ ก็ยังไม่ได้สูบบุหรี่อีกเลย.. เพียงแค่นี้ ก็ทำให้คนทำงานภูมิใจ และมีความสุข กับผลงานที่ได้รับ (เคยเขียนบันทึกเรื่องนี้แล้ว ลองตามไปอ่านดูค่ะ http://www.gotoknow.org/blogs/posts/500838)
@ “เรื่องของตาบัว” เล่าโดย น้องหนู’ ฐิตาภา มหามูล : จากการที่ได้เข้าไปคัดกรองผู้ป่วยเบาหวานในชุมชน ทำให้ได้พบกับลุงบัว (พระเอกของเรื่อง) วัดความดันโลหิตสูง BP=220/120 จึงได้ประสานรถรพ.มารับลุงบัวไปรักษา และหลังจากนั้นได้ตามเยี่ยมบ้าน ลุงเก็บของขาย บ้านของลุงรกมาก ลุงสะสมทุกสิ่งอย่างไว้ในห้องแคบๆไม่เกิน ๙ ตารางเมตร ห้องสกปรกมาก ลุงมีหลานชาย ๑ คนแต่เกเร ไม่ทำงาน ชอบทุบตีลุงเป็นประจำเมื่อต้องการเงิน บ่อยครั้งที่ลุงไม่มีอาหารกิน.. ผู้เล่าได้พูดคุยกับเพื่อนบ้าน, อสม. ประสานผู้นำชุมชน (ผู้ใหญ่บ้าน กำนัน สมาชิกเทศบาล รวมถึงพระภิกษุในหมู่บ้าน) จนได้รับความช่วยเหลือหลากหลาย.. ได้อาหารรับประทานจากวัด, อสม.ช่วยวัดความดันโลหิต ให้เดือนละ ๒ ครั้ง มีเพื่อนบ้านรับหน้าที่ช่วยพามารพ., ช่วยหางาน ช่วยจ้างให้ลุงทำงาน, เทศบาลช่วยดูแลซ่อมแซมบ้านให้.. การที่คนในชุมชน ร่วมมือร่วมใจกันช่วยเหลือ แค่นี้ก็ทำให้ผู้เล่ามีความสุขทางใจอย่างมากมาย (เพียงแต่.. มีผู้เริ่มคิดที่จะช่วย - ส่งต่อข้อมูล – ประสานผู้คน –ลงมือปฏิบัติให้ความช่วยเหลือ.. ก็ส่งผลให้ผู้ด้อยโอกาส ได้มีชีวิตอยู่อย่างคนที่มีค่าคนหนึ่ง)
@ ตามมาด้วยเรื่องที่ kunrapee ประทับใจมากที่สุด “ชีวิตใหม่ของน้องโบวี่” เล่าโดยน้องเต้ย’ ฐิติมา บุญมั่น : น้องโบวี่ เป็นโรคกล้ามเนื้อสะโพกอ่อนแรง ได้รับการรักษาที่กรุงเทพฯ ส่งต่อกลับมารพ.มหาราช นม. และส่งกลับมาทำกายภาพต่อใกล้บ้าน วันแรกที่น้องมารพ.สูงเนิน ได้รับการตรวจจากนักกายภาพบำบัด และส่งต่อมาที่แผนกแพทย์แผนไทย ทีมงานตกลงใจว่าจะใช้วิธี นวดกระตุ้นพัฒนาการเด็กสมองพิการ (CP) หลังจากเริ่มนวดสัปดาห์ละครั้งที่รพ. พ่อ-แม่กลับไปนวดต่อที่บ้าน ทีมงานคิดว่าไม่เพียงพอ ได้ขอให้แม่พาน้องมาถี่ขึ้น ผ่านไป ๑ ปี ๖ เดือน น้องโบวี่สามารถทรงตัวลุกนั่งได้ ทุกคนรู้สึกดีใจมากๆที่มองเห็นพัฒนาการที่ดีขึ้นของน้อง เมื่อวันแม่ปีที่แล้ว (๑๒ ส.ค.๕๔) พ่อแม่ของน้องบอกว่าจะขอไปหาปู่-ย่า จะไม่ได้มาสักพัก.. และแล้ว.. เมื่อน้องโบวี่กลับมา.. พ่อของน้องบอกว่า “น้องโบวี่ เดินได้แล้ว” ฮ้า เดินได้แล้วเหรอ แล้วน้ำตาแห่งความปิติก็ไหลออกมา น้องเต้ยเล่าว่าตัวเองตะโกนเสียงดัง วิ่งไปบอกจนท.ที่นั่งประชุมอยู่ห้องข้างๆ ทุกคนหยุดประชุม แล้วออกมาแสดงความยินดีกับน้องโบวี่ น้องเดินได้แล้วจริงๆ น้องเต้ยบอกว่า นึกถึงทีไร มีความสุขทุกครั้ง คล้ายกับว่าเราทำงาน ตั้งเป้าหมายไว้แค่น้องจะสามารถลุกนั่งเอง ช่วยเหลือตัวเองได้บ้าง เพื่อลดภาระของพ่อ-แม่ แต่ผลลัพธ์ที่ได้รับ มันเกินเป้าหมายมากมาย
วันนี้เอาขอเล่าแค่ ๔ เรื่องก่อน
หวังว่าทุกท่าน คงได้รับความสุขกันถ้วนหน้า
ความเห็น (12)
หลายคนมักมีความสุขเล็กๆให้ได้นึกถึงยามรู้สึกแย่ ความสุขเหล่านี้มักทำให้เรามีแรงใจสู้ สู้ชีวิต บางครั้งการได้บอกเล่าให้ผู้อื่นได้รับฟัง ก็เป็นเหมือนที่พี่อ๋อยบอกไว้นั่นแหละ "เพื่อเสริมสร้างพลังในตนเอง - เสริมคุณค่ากำลังใจให้ผู้อื่น" ขอบคุณนะคะ สำกรับสิ่งดีๆในวันหยุด
ขอบคุณเช่นกันจ้า tuktun
การชื่นชมผ่านเรื่องเล่า.. ช่วยให้ผู้เล่ามีกำลังใจและมีความสุข ผู้ฟังก็ได้รับสิ่งเหล่านั้นเช่นกัน
ขอบคุณที่นำเรื่องเล่าดีๆมาแบ่งปันกันค่ะ..
ขอบคุณมากค่ะพี่ใหญ่ สำหรับกำลังใจที่มีให้เสมอมา
ขอบคุณสำหรับเรื่องเล่าที่ทรงคุณภาพ และคุณค่าค่ะ
พี่ติ่วคะ.. หลายเรื่องเล่า ช่วยสร้างแรงบันดาลใจให้ผู้ฟังได้มากมาย บางครั้งช่วยสร้างจุดเปลี่ยนให้ชีวิต เพราะเกิด "ปิ๊งแวบ" ให้ได้คิดและคิดได้
น่าสนใจมาก การชื่นชมผ่านการเล่าเรื่อง ถ้าเอาไปปรับใช้กับนักเรียนน่าจะดีเนาะ ขอบคุณคุณน้องจ้า
"การชื่ชมผ่านเรื่องเล่า" น่าสนใจกับทุกหน่วยงานค่ะ เด็กๆน่าจะมีเรื่องเล่าเยอะนะคะ kruaoy
สวัสดีคะสวัสดี สุดยอดคะ มีเรื่องของcaregiverไหมคะ ช่วยเล่าส่งเรื่องไปที่สรพนะคะ ปีนี้มีประกวดสุดยอดcaregiverคะ ปีแรกคะในงานSha conference ระหว่างวันที่19-21ธันวาคมนี้คะไปนะคะ
มีค่ะแม่ต้อย มีเยอะเหมือนกัน เดี๋ยวจะประสานหาเรื่องเด็ดๆส่งประกวดนะคะ ขอบคุณมากค่ะ
เรื่องเล่าสมชื่อนะคะ เร้าพลังจริง ๆ ปลุกจิตที่หลับไหลให้ตื่น ระลึกรู้ในการทำความดีของเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน เป็นแรงบันดาลใจให้พวกเรากันเอง เห็นพื้นที่ความสุขของคุณ Kunrapee แล้ว รู้สึกประทับใจมากค่ะ
อย่าลืมร่วมกิจกรรมสุดท้ายด้วยนะคะ ถอดบทเรียนการจัดการ ความสุข อ่านบันทึกที่เพื่อน ๆ เราคัดเลือกไว้ในบันทึก http://www.gotoknow.org/posts/532394 แล้วเลือกที่ชื่นชอบ เพื่อถอดบทเรียนค่ะ ดูรายละเอียดกิจกรรมที่นี่นะคะ http://www.gotoknow.org/posts/535918
มาเป็นกำลังใจกันและกันในการสร้างสรรค์ความสุขใน G2K ค่ะ
เรื่องถอดบทเรียนไม่ค่อยชำนาญค่ะ แต่จะลองดูนะคะอาจารย์ Sila
ขอบคุรที่แวะมาเตือนค่ะ ^__^