ศรีตรังช่อใหม่...ดอกไม้ศรีตรัง...เป็นดอกไม้ภูเขา...ต้นใหญ่...ออกดอกหลายสี...คือดอกไม้ประจำมหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์...หลายวันมาแล้ว...ขณะผมอุ้มลูกน้อยคนเล็กชมตลาดเกษตร ใน มอ. มีชายหนุ่มมาทักผมว่า...นี้ใช่อาจารย์...หรือเปล่า...ถูกต้องแล้ว ครับผม...อ. กำแหง วัฒนเสน จาก มอ.หาดใหญ่นั้นเอง...
อ.ดูหุ่นสมบูรณ์ขึ้นหลังจากเราไม่ได้เจอกันนาน...ทำให้ผมนึกย้อนไปในอดีตช่วงมารับราชการเป็นอาจารย์ ที่ มอ. ปัตตานี และปี 2540 มีการปฐมนิเทศอาจารย์ใหม่...มีคณาจารย์จากวิทยาเขตต่าง ๆของ มอ.มารวมกัน หลายร้อยคน...
ต้องขอแสดงความชื่นชมทาง มหาวิทยาลัย...ที่จัดกิจกรรมนี้...เพื่อสลายพฤติกรรม...มีกิจกรรมฟังการบรรยาย...เกมส์สนุก ๆ...เลือกคู่กันด้วย...หวังว่า...เรือล่มในหนองเงินทองจะไปไหน...ฮา ๆ เอิก ๆ พวกเราพบกันที่ หาดแก้วปริ้นเชสรีสอร์ท อ. สิงหนคร จ. สงลขา
แล้วไปสัมมนาต่อที่โรงแรมมีลักษณะรูปเรือ ที่ จ. ตรัง...ท้ายสุดมีการเลือกประธานคณาจารย์...รุ่นนี้ครับ...และเพื่อน ๆเทคะแนนให้ผม...เป็นประธาน...ทำให้ผมนึกถึงคติธรรมเตือนใจตนเอง...ที่
หลวงวิจิตรวาทการกล่าวว่า...อันที่จริงคนเขาอยากให้เราดี...แต่เราเด่นขึ้นทุกทีเขาหมั่นไส้...จงทำดีแต่อย่าเด่นจะเป็นภัย...ไม่มีใครอยากเห็น...เราเด่นเกินครับ...และรองประธานก็คือ อ. กำแหง ผู้ที่มาทักทายผมนั้นเอง...
และมี การจัดทำหนังสืออนุสรณ์รุ่นด้วย...ในถ้อยแถลงจากประธาน ฯ ซึ่งเป็นแนวคิดเมื่อปี 2540 นะครับ...ผมเขียนไว้ดังนี้...
เมื่อวันวาน...พวกเราชวนจิตคิดถึงกันเสียสละทรัพย์จำนวนน้อย มาเรียงถ้อยร้อยเป็นพวงมาลัย...สวมคล้องใจให้แก่กัน...ย้ำเตือนความเป็นกลุ่มช่อศรีตรัง
ถึงแม้เราจากกันก็เพียงเพื่อทำหน้าที่ให้ดีที่สุด...ส่วนจิตใจก็ยังรำลึกถึงกันอยู่เสมอ...
การพบกันเหมือนคลื่นกระทบฝั่ง...ไม่นานก็จางหายไป...มันเป็นสัจธรรม...ความประทับใจเหมือนกระแสลมพัดผ่าน...เหมือนปุยเมฆที่ล่องลอยไป...สุดท้ายก็คือคุณคนเดียว...ที่ขังตัวเองอยู่ในห้องแคบ ๆ 4 เหลี่ยม...อยู่เดียวดาย...
นี้หรือคือ...ชีวิตของมนุษย์ผู้ซึ่งชี้นำสังคม...เพื่อนผู้ร่วมเดินทางทั้งหลาย...
กาลเวลานั้นย่อมกลืนกินสรรพสิ่ง...เราควรรีบตัดสินใจเดี๋ยวนี้ในการทำความดี ก่อนที่จะเหลือเพียงร่องลอยแห่งเงาเวลา...
โปรดติดตามตอนต่อไป
ด้วยความปรารถนาดี
จาก...umi
รุ่งอรุณสวัสดิ์คะ...อาจารย์
มาตามอ่าน..และต้องอ่านด้วยความคุ้นชิน...ว่าวันนี้อาจารย์เล่าเรื่องผ่านบันทึกเรื่องอะไรบ้าง...ทิ้งรอยไว้บ้าง...ไม่ทิ้งรอยบ้าง...
ได้อะไรหลายอย่างแห่ง...ความคิดและมุมมองที่ลุ่มลึกต่อการมองสิ่งรอบด้าน...
ขอบพระคุณคะ
*^__^*
กะปุ๋ม
สวัสดีครับ คุณกะปุ๋ม
หวังมาก...ทุกข์มาก...หวังน้อย...ทุกข์น้อย...
ไม่หวังเลย...ไม่ทุกเลย...เป็นสัจธรรม...
ขอบคุณครับที่มาตามอ่าน...ผมก็ต้องเรียนรู้อีกเยอะครับ...จากทุกท่านที่อยู่ใน gotoknow ผมถือว่าที่นี้คือขุมทรัพย์...อันยิ่งใหญ่...ครับผม
ด้วยไมตรีจิตมิตรภาพ
จาก...umi