วัฒนธรรมการเรียนรู้ : จากศรีตรังช่อใหม่ ปี 2540


การพบกันเหมือนคลื่นกระทบฝั่งไม่นานก็จางหายไปมันเป็นสัจธรรม

            ศรีตรังช่อใหม่...ดอกไม้ศรีตรัง...เป็นดอกไม้ภูเขา...ต้นใหญ่...ออกดอกหลายสี...คือดอกไม้ประจำมหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์...หลายวันมาแล้ว...ขณะผมอุ้มลูกน้อยคนเล็กชมตลาดเกษตร  ใน มอ.  มีชายหนุ่มมาทักผมว่า...นี้ใช่อาจารย์...หรือเปล่า...ถูกต้องแล้ว  ครับผม...อ. กำแหง  วัฒนเสน  จาก มอ.หาดใหญ่นั้นเอง...

               อ.ดูหุ่นสมบูรณ์ขึ้นหลังจากเราไม่ได้เจอกันนาน...ทำให้ผมนึกย้อนไปในอดีตช่วงมารับราชการเป็นอาจารย์  ที่ มอ. ปัตตานี  และปี  2540  มีการปฐมนิเทศอาจารย์ใหม่...มีคณาจารย์จากวิทยาเขตต่าง ๆของ มอ.มารวมกัน  หลายร้อยคน...

              ต้องขอแสดงความชื่นชมทาง  มหาวิทยาลัย...ที่จัดกิจกรรมนี้...เพื่อสลายพฤติกรรม...มีกิจกรรมฟังการบรรยาย...เกมส์สนุก ๆ...เลือกคู่กันด้วย...หวังว่า...เรือล่มในหนองเงินทองจะไปไหน...ฮา ๆ เอิก ๆ พวกเราพบกันที่  หาดแก้วปริ้นเชสรีสอร์ท  อ.  สิงหนคร  จ. สงลขา

             แล้วไปสัมมนาต่อที่โรงแรมมีลักษณะรูปเรือ  ที่ จ. ตรัง...ท้ายสุดมีการเลือกประธานคณาจารย์...รุ่นนี้ครับ...และเพื่อน ๆเทคะแนนให้ผม...เป็นประธาน...ทำให้ผมนึกถึงคติธรรมเตือนใจตนเอง...ที่             

               หลวงวิจิตรวาทการกล่าวว่า...อันที่จริงคนเขาอยากให้เราดี...แต่เราเด่นขึ้นทุกทีเขาหมั่นไส้...จงทำดีแต่อย่าเด่นจะเป็นภัย...ไม่มีใครอยากเห็น...เราเด่นเกินครับ...และรองประธานก็คือ  อ. กำแหง  ผู้ที่มาทักทายผมนั้นเอง...

                และมี การจัดทำหนังสืออนุสรณ์รุ่นด้วย...ในถ้อยแถลงจากประธาน ฯ ซึ่งเป็นแนวคิดเมื่อปี  2540  นะครับ...ผมเขียนไว้ดังนี้...

                  เมื่อวันวาน...พวกเราชวนจิตคิดถึงกันเสียสละทรัพย์จำนวนน้อย  มาเรียงถ้อยร้อยเป็นพวงมาลัย...สวมคล้องใจให้แก่กัน...ย้ำเตือนความเป็นกลุ่มช่อศรีตรัง

  ถึงแม้เราจากกันก็เพียงเพื่อทำหน้าที่ให้ดีที่สุด...ส่วนจิตใจก็ยังรำลึกถึงกันอยู่เสมอ...

              การพบกันเหมือนคลื่นกระทบฝั่ง...ไม่นานก็จางหายไป...มันเป็นสัจธรรม...ความประทับใจเหมือนกระแสลมพัดผ่าน...เหมือนปุยเมฆที่ล่องลอยไป...สุดท้ายก็คือคุณคนเดียว...ที่ขังตัวเองอยู่ในห้องแคบ ๆ 4  เหลี่ยม...อยู่เดียวดาย...

                นี้หรือคือ...ชีวิตของมนุษย์ผู้ซึ่งชี้นำสังคม...เพื่อนผู้ร่วมเดินทางทั้งหลาย...

               กาลเวลานั้นย่อมกลืนกินสรรพสิ่ง...เราควรรีบตัดสินใจเดี๋ยวนี้ในการทำความดี  ก่อนที่จะเหลือเพียงร่องลอยแห่งเงาเวลา...

โปรดติดตามตอนต่อไป 

 ด้วยความปรารถนาดี 

จาก...umi

หมายเลขบันทึก: 50010เขียนเมื่อ 14 กันยายน 2006 05:16 น. ()แก้ไขเมื่อ 15 มิถุนายน 2012 04:17 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (2)

รุ่งอรุณสวัสดิ์คะ...อาจารย์

มาตามอ่าน..และต้องอ่านด้วยความคุ้นชิน...ว่าวันนี้อาจารย์เล่าเรื่องผ่านบันทึกเรื่องอะไรบ้าง...ทิ้งรอยไว้บ้าง...ไม่ทิ้งรอยบ้าง...

ได้อะไรหลายอย่างแห่ง...ความคิดและมุมมองที่ลุ่มลึกต่อการมองสิ่งรอบด้าน...

ขอบพระคุณคะ

*^__^*

กะปุ๋ม

สวัสดีครับ  คุณกะปุ๋ม

หวังมาก...ทุกข์มาก...หวังน้อย...ทุกข์น้อย...

ไม่หวังเลย...ไม่ทุกเลย...เป็นสัจธรรม...

ขอบคุณครับที่มาตามอ่าน...ผมก็ต้องเรียนรู้อีกเยอะครับ...จากทุกท่านที่อยู่ใน  gotoknow  ผมถือว่าที่นี้คือขุมทรัพย์...อันยิ่งใหญ่...ครับผม

ด้วยไมตรีจิตมิตรภาพ

จาก...umi

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท