ซีรี่ย์หมออนามัย ตอนที่ 5 ( หมากับไก่ยังต้องรักษา )
การไปปฏิบัติงานที่ สถานีอนามัยในสมัยก่อนนั้น เป็นที่รู้ดีว่า ต้องทำทุกอย่างตั้งแต่ ภารโรงยันหมออนามัย การไปอยู่นั่นนี่ถ้าไม่เข้มแข็งพอ ยากที่จะรอด แต่ก็มีทางออกของคนไม่เข้มแข็งเหมือนกัน ก็คือพี่ๆ ที่สถานีอนามัยนั่นแหล่ะที่เป็นพี่เลี้ยงให้ เพื่อชลัญ นะจบไป ได้ 6 เดือน แต่งงาน ไป 2 กับพี่ที่ อยู่ที่อนามัย จะไม่แต่งได้อย่างไร ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน 24 ชม.ซะขนาดนั้น แหม! บรรยากาศมันเป็นใจน่ะ
บ้านพักมีอยู่หลังเดียว มันก็ต้องพักกันคนละห้อง ทั้งอนามัยก็มีเจ้าหน้าที่อยู่ 2 คน หัวหน้าอนามัย เป็นคนที่ 3 นั้นไม่ต้องพูดถึง เพราะท่านจะเข้าอนามัยก็ต่อเมื่อไม่มีประชุม เพราะส่วนใหญ่ ประชุมตลอด ไปหมู่บ้านก็ต้องซ้อนท้ายมอเตอร์ไซด์ไปด้วยกัน คิดเรอะว่าจะได้ เห็นความความงามของคนอื่นน่ะ นั่งสบตากันตั้งแต่เช้ายันเย็น แหม! ใครก็ใครล่ะไป น้ำมันกับไฟ ไม่เท่าไรไฟก็ติดพรึบพั๊บ
ตอนนั้นชลัญยังคิดเลยว่า “แหม... อนามัยแบบนั้นน่ะทำไมไม่ส่งชลัญไปอยู่บ้างหนอ เผื่อจะได้แต่งงานกะเขามั่ง” ( ตอนนี้แต่งแล้วแหล่ะ แต่กว่าจะได้ ก็ขบวนสุดท้ายล่ะไป๊ อายุปาเข้าไป 33 แล้ว นึกว่าจะได้ขึ้นคาน )
ยิ่งการตรวจรักษา แล้ว ยิ่งเลือกไม่ได้ว่า Case อะไร จะมาให้เราตรวจบ้าง แต่ไอ้ที่ตรวจแล้ว ทั้งเบื่อทั้ง ฮา นี่คือตรวจคนแก่ แบบแกไม่ต้องพูดอะไร ชลัญ มองหน้าสั่งยาได้ล่ะไป๊ ไม่พลาดด้วยนะ
เพราะส่วนใหญ่ แกจะมาเรื่อง “ ปวดตัว วิงเวียน จุกแน่นท้อง ขัดตา มองไม่ชัด คันหู ท้องผูก รับประทานอาหารไม่ได้ นอนไม่หลับ ปวดเอว ปวดขา คันตรงนั้ตรงนี้ ไอ ห่างๆ น้ำมูกนิดหนึ่ง ขอยาพารา” ประมาณนี้เลย บางคนมาทุกอาการ จนชลัญบอก เอางี้ วันนี้ รักษา 3 เรื่อง เดี๋ยว 2 วันมาใหม่ จะให้อีก 3 เรื่อง อาทิตย์ หนึ่งมา 3 รอบ เดี๋ยวอาทิตย์หน้าเวียนใหม่ เบื่อแกก็เบื่อขำแกก็ขำ แต่คนแก่นี่ชอบชลัญนา ( มิน่า ล่ะคุณป๊าก็เป็นพี่ชลัญ 7 ปี ล่ะไป๊ ได้ใจคนแก่นี่เอง )
อีกอย่างที่ต้องรักษาก็คือสัตว์ต่างๆ ที่เจ็บไข้ได้ป่วยในหมู่บ้านนั้นยังจะเป็นความรับผิดชอบของหมออนามัย อีก มี 2 เรื่องที่นึกแล้วก็ขำ จึงเอามาเล่าให้ฟัง
เรื่องแรก เป็น สุนัขของคุณครู ถูกรถชนแล้วหนี แกหอบวิ่งร้องไห้มาที่ สถานีอนามัย ให้ชลัญรักษา ไอ๊หย่า ! ….. ชลัญอุทาน ตกใจ รักษาหมานี่นะชลัญบ่แม่นสัตว์แพทย์ นะค้า ไม่รู้ส่วนไหนมันหักบ้าง เจ้าหมานั่นก็สำออยเหลือเกิน นอนครางหงิงหงิง น่าสงสาร คุณครูยิ่งร้องไห้ใหญ่ คุณสามีต้องมาขอร้องให้ รักษาให้ ป๊าดโธ่ ก็ชลัญบอกแล้วไงรักษาหมาไม่เป็น มันมีบาดแผลฉกรรจ์พอสมควร หนังเปิดขึ้นมาครึ่งตัว ดูแล้วน่าหวาดเสียว คุณครูผู้ชายเห็นภรรยาร้องไห้ปานนั้นทนไม่ได้ ยื่นไม้แข็งกับชลัญ ยังไงก็ต้องรักษา จะปฏิเสธ คนไข้ได้อย่างไร ชลัญบอก ไม่ใช่คนไข้ นี่มันหมาไข้ แกก็ยังเถียงอีก คนร้องไห้นั่นไง .... อ้าวชลัญล่ะพูดไม่ออกเลย รักษาก็รักษา แต่ถ้าหมาตายอย่าโทษชลัญนา เป็นอัน OK ชลัญก็บรรจงเย็บแผลให้ ประหนึ่งว่าเย็บคน แล้วก็ให้ยาฆ่าเชื้อของเด็กกลับไปรับประทาน ผ่านไป 10 วัน ซึ่งชลัญไม่อยากฟังข่าวของมันเลย ปรากฏว่า คุณครูทั้งคู่มาแจ้งข่าว เจ้าหมานั่นหายดี เป็นปกติ ซวยล่ะซิ ชื่อเสียงการรักษาสัตว์ก็เลยกระฉ่อน มากันใหญ่ เลยทั้งฉีดยาคุมหมา วัคซีนหมา หมาป่วยสารพัด มันยากอีกตรงลงเบิกยานี่ซิ ใส่ชื่อน้องหมาไปเขาจะรู้มั๊ยนี่
อ่านมาพอสมควรคงนั่งขำชลัญกันแน่ นี่เรื่องจริงนะไม่ได้โม้ ไม่เชื่อถามทิมดาบ อิ อิ มีพาดพิง
มีอีกกรณี นี่เป็นไก่ ฮ่า ๆ สงสัยล่ะซิไก่เป็นอะไรถึงให้ชลัญรักษา ปรากฏว่าเจ้าไก่ตัวนี้มัน เป้นไก่ชนราคาแพงของชาวบ้านว่างั้น มันดันบาดเจ็บ คือชลัญไม่รู้ว่าเขาเรียกอะไรที่มันเป็นแข็งๆ บริเวณอกไก่ น่ะ คล้ายๆตาปลา เขาบอกว่าไก่ ตัวนี้มันทำเงินให้ เป็นแสนๆ แต่ไอ้ตรงอกมันนี่ซิ ที่ทำให้ไก่เจ็บ เจ้าของเขารักของเขามาก อุ้มมาอนามัยพร้อมทีม สัก 5 คน เป็นชายฉกรรจ์ มีพกปืนมาด้วยนะ นักเลงแถวนั้นที่นั่นโหดมาก มีซุ้มมือปืนด้วย เดี๋ยวเรื่องมือปืนจะเล่าต่อ ชลัญล่ะใจแป้วมาก นี่ถึงขนาดใช้ปืนขู่กันรักษาไก่ เชียวหรือ ..... ไม่ใช่อย่างนั้น เขาพกประจำของเขาอยู่แล้ว เขามาขอให้ชลัญผ่าตาปลาตรงอกไก่ให้ ชลัญปฏิเสธยังไงเขาก็ไม่ยอม เขาบอกหมายังรักษาได้ อ๊ายคิดได้ไง เอ้ารักษาอีกชลัญก็เตรียมอุปกรณ์ผ่าตัดเล็ก มาจัดการไก่ ผ่าไปๆ ลุงเคนกับป้าโฮม มาให้กำลังใจ ที่ตื่นเต้นสุดคือดันไปตัดเอาเส้นเลือดใหญ่ เลือดไหล พุ่งออกมา ก็ไม่รู้ anatomy ไก่นี่นา โห! เจ้าของไก่หน้าซีดเลย ชลัญก็ตกใจเหมือนกันแต่คุมสติได้ ก็เลยเย็บผูกเส้นเลือดอย่างรวดเร็วรอดไป ยานั้นเจ้าของไก่บอกไม่ต้องให้ เขามียาของเขาอยู่ ผลลัพธ์หาย อีก เจ้าไก่นี่เก่งจริงทำเงินให้เจ้าของอีก เขาเอาเงินใส่ซองมาให้ชลัญ แต่ชลัญไม่กล้าเอา ใครจะกล้าพกปืนมาด้วย อึ๋ยยย์ ..... สุดท้ายเขาก็เลยไปซื้อที่ตลาดมาให้เป็นการตอบแทน
ทีนี้แหล่ะชื่อเสียงกระฉ่อนเลยชลัญ กลายเป็นสัตวแพทย์ไปซะงั้น
บันทึกนี้เอาแค่เรื่องสัตว์ ล่ะกัน ท่าจะยาวไปแล้ว เดี๋ยวคนอ่านจะขี้เกียจอ่าน
ชลัญธร ตรียมณีรัตน์
ความเห็น (6)
......รอตอนต่อไป..........คร้าบบบบบบบบบ!!!!
สนุกนะคะ ชีวิตหมออนามัย และก็อึดด้วยค่ะ
เป็นอาชีพที่กลมกลืนกับชุมชนจริงๆค่ะ..
อ่านทีไร หัวเราะขำอยู่คนเดียวทุกที
เคยแต่ฉีดยาสุนัข แต่ไก่นี้ไม่เคยลองรักษา อ่านแล้วสนุกดีนะเนี่ย...
ฮิฮิ สนุกกับประสบการณ์ที่น่าจดจำของน้องชลัญค่ะ