วันวิทยาศาสตร์แสนสุข

             สวัสดีชาว  gotoknow  และผู้เข้ามาอ่านทุกท่าน วันนี้ข้าพเจ้าจะมาเล่ากิจกรรมที่ข้าพเจ้าได้ทำในวันสัปดาห์วิทยาศาสตร์ของมหาวิทยาลัยนเรศวร  ซึ่งมันก็ผ่านมานานแล้วแต่เนื่องจากข้าพเจ้าไม่มีเวลาว่างที่จะมานั่งเขียนบันทึก เพราะข้าพเจ้าต้องอ่านหนังสือสอบและทำกิจกรรมอย่างอื่นด้วยก็เลยไม่เห็นบันทึกของข้าพเจ้าเท่าไหร่ จากนี้ไปข้าพเจ้าก็ขอเล่าเลยละกัน  คือในวันที่ 16-18 ส.ค 2549  ที่มหาวิทยาลัยนเรศวรได้จัดงานสัปดาห์วิทยาศาสตร์ขึ้น อาทิตย์นั้นทั้งอาทิตย์ตั้งแต่วันที่ 14-18  ส.ค  2549  ข้าพเจ้าเลยไม่มีเรียนเลย แต่ข้าพเจ้าก็มาทำกิจร่วมกับเพื่อนและอาจารย์นะคะไม่ได้นอนอยู่หอเฉยๆ ข้าพเจ้ามาช่วยงานอาจารย์วันที่ 17-18  คะ คงสงสัยละซิคะว่าทำมัยถึงมาช่วยแค่ 2 วันฮ่าๆ ก็ตั้งแต่วันที่  12  ข้าพเจ้ากลับบ้านคะเพราะเป็นวันแม่ คิดถึงพ่อกะแม่มากไปหน่อยก็เลยอยู่บ้านจนถึงวันที่ 16 คะ คงเข้าใจกันแล้วใช่มั๊ยคะ ดังนั้นวันที่ 17 ข้าพเจ้าจึงมาช่วยเพื่อนและอาจารย์ขายผลิตภัณต์ของผึ้งมีทั้งนำผึ้ง เกสรผึ้ง และนำผึ้งผสมมะนาวอีก วันนั้นข้าพเจ้าสนุกมากเพราะมีเด็กตัวเล็กๆอยู่ประถมมาดูงานเต็มไปหมด ซึ่งการที่เขาเป็นเด็กเวลาที่จะทำอะไรก็ดูตลกและน่ารักไปหมด เห็นแล้วทำให้คิดถึงน้องที่บ้านอยากพาน้องมาเที่ยวบ้างแต่เอาไว้โอกาสหน้าละกัน ข้าพเจ้าและเพื่อนๆนั่งขายของจนหมดก็ปาเข้าไป 4 โมงเย็นแล้วก็พากันกลับหอ กลับถึงหอปุ๊บก็หลับปั๊บเลยคะ เพราะรู้สึกเหนื่อยและเพลียมาก  แล้ววันที่ 18  ก็มาถึงซึ่งเป็นวันสุดท้ายของงาน วันนี้มีคนมาเที่ยวดูงานไม่มากนักก็เลยดูเงียบเหงากว่าทุกวันวันนี้เป็นวันที่ข้าพเจ้าสนุกและมีความสุขมาก เพราะภาระกิจของข้าพเจ้าในวันนี้ก็คือ......พาน้องๆโรงเรียนสิ่นหมิ๋นเที่ยวงานสัปดาห์วิทยาศาสตร์ น้องๆที่มาก็อยู่ ป.4-ป.6 น้องๆแต่ละคนน่ารักมาก ช่างพูดช่างจาแล้วก็ซนเอาการเหมือนกันตามประสาเด็กน้อย ข้าพเจ้าได้จับคุ๋กับเพื่อนอีกคนหนึ่งพาน้องกลุ่ม ป.4 และ ป.5 จำนวนประมาณ 42 จาก 42 คน มีผู้หญิงอยู่ 7 คนคะ ดังนั้นกลุ่มของข้าพเจ้าเลยดูจะเฮฮาปาร์ตี้มากกว่ากลุ่มอื่นๆซักหน่อย ข้าพเจ้าและเพื่อนอีกคนพาน้องๆเที่ยวดูงานตามตึกต่างๆ ดูเหมือนว่าน้องๆจะไม่ค่อยสนใจกับการทดลองเลย สนใจแต่ที่ตึกฟิสิกส์เท่านั้นเพราะตึกนี้มีบ้านผีสิงคะก็เลยมีแต่คนอยากเล่น และดูเหมือนว่าน้องๆอยากให้ข้าพเจ้าเข้าไปด้วยข้าพเจ้าก็เลยต้องทำใจเข้าไปด้วย เมื่อออกมาจากบ้านนั้นได้คนที่รู้สึกกลัวกลับไม่ใช่น้องๆคะ แต่เป็นข้าพเจ้าเอง นึกแล้วก็ตลกตัวเองไม่หาย เมื่อดูงานจนถึงเวลา 11.00 น. ข้าพเจ้าและเพื่อนก็พาน้องๆไปส่งที่รถเพื่อกลับโรงเรียน  แล้วข้าพเจ้าก็กลับหอเป็นอันว่าวันนั้นภาระกิจของข้าพเจ้าก็เสร็จสมบูรณ์ และจนถึงวันนี้ข้าพเจ้าก็ยังไม่ลืมความน่ารักของน้องๆเลย