เหนื่อยหัวใจจริงๆ

ช่วงนี้คนไข้เยอะมาก เวลาเกือบทั้งหมดจึงใช้กับการให้บริการแก่คนไข้ที่แออัดจนล้นตึกผู้ป่วยนอก ซึ่งเป็นภาพที่คุ้นเคยของโรงพยาบาลไปแล้ว ก็เหมือนกับทุกครั้งที่ผ่านมา เกิดปัญหาขณะให้บริการ ก็แก้ไขไป เราก็ยังพบปัญหาเดิมๆ ทั้งที่เกิดกับคนไข้ เกิดจากเจ้าหน้าที่ และจากระบบการจัดการที่ไม่รัดกุมพอ ปัญหากับคนไข้ ก็สบายๆจัดการได้ ปัญหากับเจ้าหน้าที่กับเรื่องเชิงระบบนี่สิ จัดการยากชะมัดยาด และชวนให้เหนื่อยหัวใจจริงๆ เหนื่อยนะทุกวันนี้ หลายครั้งอดตั้งคำถามไม่ได้ว่า เป็นไข้หวัด ปวดหลัง ปวดเข่า ต้องนั่งรอตรวจนานหลายชั่วโมงเพื่อพบแพทย์ไม่กี่นาที แล้วได้ยาไปกินที่บ้าน เมื่อมองกลับกัน โรคเหล่านี้คนไข้ดูแลตัวเองได้ แต่ถามว่าจะมีเวลาที่ไหนมาทำการสร้างเสริมให้คนไข้เหล่านี้กลับไปดูแลตนเองที่บ้านได้ ในเมื่อมีเวลาให้คนไข้แต่ละคนเพียงไม่กี่นาทีเท่านั้น และอดตั้งคำถามต่อไม่ได้ว่าสถานพยาบาลระดับปฐมภูมิ อย่างสถานีอนามัย หรือศูนย์สุขภาพชุมชน เป็นด่านแรกของบริการสุขภาพอย่างเต็มที่แล้วหรือยัง? และที่สำคัญคนไทยถูก Treat ให้ต้องพึ่งพามาตลอดในระยะเวลาหลายสิบปีที่ผ่านมา คนส่วนใหญ่จึงรอซ่อมสุขภาพ มากกว่าการดูแลตนเองให้แข็งแรง ประกอบกับยังมีกระแสสุขภาพเชิงพาณิชย์ในด้านการรักษา เจ้าหน้าที่สาธารณสุขที่พยายามสร้างควบคู่กับการซ่อมสุขภาพจึงทำงานด้วยความยากลำบาก และภาพที่เห็นจึงเป็นอย่างที่เคยเป็นมา โรงพยาบาลไหนๆก็มีคนไข้เต็มไปหมด การเปลี่ยนแปลงให้เป็นไปในทิศทางที่พึงประสงค์จึงเป็นเรื่องที่ท้าทายอย่างยิ่ง