ทุกคำตอบ มีคำถามเสมอ
ตั้งแต่เล็กจนโต ต่างล้วนถูกสั่งสอน ผ่านการตั้งคำถาม และ "จำเป็นต้องตอบ"
ไม่ว่าคำถามนั้นจะยากหรือง่าย ก็ต้องพยายามหาคำตอบ
ก็ถูกสอนมาอย่างนั้น
จนกลายเป็นนิสัยว่า ต้องคอยตอบคำถาม และพยายามหาคำตอบแม้ไม่มีใครถาม แต่หาไว้ไว้เผื่อถูกถาม บางครั้งก็ต้องซักซ้อมคำตอบเพื่อไม่ให้ถูกถาม
เลยทำให้มีอุปนิสัยพูดมาก เพราะต้องพูดก่อนจะถูกถาม และพูดอะไรก็ได้ เบี่ยนเบนความสนใจไปก่อน เพื่อที่จะไม่ถูกซักไซ้ไต่ถามในเรื่องที่ยังหาคำตอบไม่ได้
ถ้าไม่หาคำตอบไว้ก่อน เท่ากับไม่เตรียมพร้อม ทั้งๆที่ถ้าทำทุกอย่าง ตรงไปตรงมา ไม่ต้องมองหาคำตอบ ก็ได้ เพราะไม่ว่าจะถูกถามอย่างไร ก็มีคำตอบที่ตรวจสอบได้อยู่แล้ว
การเล่นกับคำตอบ จึงเป็นเทคนิคหนึ่งของการไม่ต้องถูกถาม เพราะถ้าถามมา อาจตอบไม่ได้ ตอบแล้วยิ่งแสดงความไม่ตรงไปตรงมาและตรวจสอบไม่ได้
บางที ลองหาข้อสอบอัตนัยไว้ให้คนขยันตอบลองทำดู อาจจะเลิกพูดมาก และเลิกเก็งคำตอบเผื่อคำถามได้กระมัง
ความเห็น (8)
แล้วการไม่พยายามอธิบาย ใช่คือการรอคำถาม...หรือ?
หลาย ๆ เรื่องไม่มีทั้งคำถามและคำตอบ เพราะ "ว่างเปล่า" หรือ?
บางทีการยิ้มอาจเป็นทั้งคำถามและคำตอบ
บางทีการถูกcut off คือคำตอบที่ยังไม่ได้ถาม
บางที ในความว่างเปล่าเต็มไปด้วยคำถามที่กลัวคำตอบ
และบางที การอธิบายก็ไม่ตรงคำถาม แต่เป็นเพราะอยากตอบ (ใจจะขาด)
มีคำถาม ที่ไม่กล้าถาม เลยไม่เคยรู้คำตอบ แต่ก็เตรียมคำตอบเผื่อไว้ ไม่ให้ใจเสีย เมื่อถูกย้อนถาม
ถือเป็นคำตอบที่คุณชายขอบเคยถาม...พอจะได้ไหม
...
ว่างเปล่า...และว่างเปล่า..
แห่งคำถามและคำตอบ...
มีคำถามและคำตอบบนขอบฟ้า
บางครั้งแหงนคอตั้งบ่ากลับไม่เห็น
คำถามง่ายคิดรอบคอบตอบไม่เป็น
ที่ยากเข็ญกลับตอบได้ใจปล่อยวาง
Dr .Ka-poom ที่ยิ้มแย้มแจ่มใส ไม่ได้ว่างเปล่ากับไร้นามแน่นอน
ไม่มีคำตอบ ไม่ใช่ จะไม่ถาม
เช่น อยากถาม ว่า ในยี่สิบสี่ชั่วโมงที่ผ่านมา จะรู้ไหมว่า มีคนใช้ใจตั้งคำถามผ่านกาลเวลาแต่คำถามนั้นกลับไม่อยากเปล่งวาจาเพระเกรงจะไปรบกวนใจของ Dr .Ka-poom
แต่ Dr .Ka-poom จะมาตอบไหม
หรือใครอยากตอบ
หรือ..และ..หรือ...คือคำถามที่ยังไม่อยากคาดคำตอบ ต้องรอคำตอบเอง
ความเมตตาท่านบวรมีล้นเหลือ
ทั้งยังเจือด้วยปัญญามหาศาล
ไร้นามน้อมคารวะก้มกราบกราน
ผูกสมานเป็นศิษย์นิจนิรันดร์
มีคำถาม...ที่ไร้นาม...ทิ้งค้าง...ไว้ให้กะปุ๋ม
"รักของ Dr.Ka-Poom" นั้นเป็นเฉกเช่นไร???
แม้ทุกวันนี้กะปุ๋มก็เฝ้าเพียรถามตน..
จนถามแบบไม่ถาม
ตอบแบบไม่ตอบ...
เพราะ cut off ไปแล้วก่อนที่ถามหรือตอบได้...
...
กะปุ๋ม
สิ่งที่ตรงข้ามกับความรัก ไม่ใช่ความเกลียดชัง แต่คือความว่างเปล่านี่เอง
เพราะเมื่อว่างเปล่าแล้ว ก็จะไม่สนใจ ไม่ใส่ใจอยากรู้ความเป็นไป ความเป็นมา ความเป็นอยู่ของคนที่เคยรัก
การจะว่างเปล่ากับใครได้..ยากกว่า เกลียด ยากกว่าให้อภัย(แล้วรักหรือไม่รักต่อ)
ร้ายกาจทีเดียวความว่างเปล่าหลังจากเคยรัก
ยังเห็นใยบางๆ ที่ตัดไม่ขาด ทอดใสนิ่งๆ อยู่ตรงนั้นและตรงนี้
ถ้าจะมีอยู่บ้าง ก็คงไม่เป็นไร
คำตอบจะมาเองโดยไม่ต้องถาม