ปฐมบท...ตามหาฝั่งฝัน...หลวงพระบาง (5)
ผมมีทั้ง...เพื่อนและครู...คู่หนึ่ง เป็นแฟนกัน ทำงานเป็น NGO ชอบมาทานอาหารร้านน้องสาวผมเป็นประจำ…ผู้ชายเป็นคนฝรั่งเศส ผู้หญิงเป็นคนฟิลิปปินส์ มาสอนภาษาอังกฤษให้เด็กชนบท อยู่เมืองไทยมา 2 ปีแล้ว…และทำงานอยู่แถวบ้านเราเกือบ 10 ปี เช่น ลาว พม่า เขมร เวียดนาม…ว่าง ๆ ผมจะไปช่วยงานร้านอาหารน้องสาว เสิร์ฟน้ำบ้างนิดหน่อย
ด้วยเหตุที่ฝรั่งคู่นั้น มาทานอาหารทั้งเช้า-เที่ยง-เย็น...ต้องเจอผมแน่นอน...ด้วยภาษาฝรั่งของผมไม่ค่อยแข็งแรง แต่ได้คุยบ่อย ๆ สนุกมาก...และจนถึงทุกวันนี้...จากหางอึ่ง...ถ้าไปต่างประเทศผมสามารถฟังและพูดได้ ถึงแม้จะไม่ได้ครบถ้วน แต่ไปไกล ๆ ผมไม่อดตายแน่นอน (ถ้าฝรั่งเขาสนใจและใส่ใจบ้าง)
ผมอดขำกับภาษาอังกฤษแถวพัทยาไม่ได้ เช่น You sleep on me มั๊ก มั๊ก....หรือ My life, I go day day แต่สิ่งนั้นแหละ มีความสำคัญต่อผมมาก ๆ กับคนที่ไม่เก่งภาษาอังกฤษ และเข้าถึงภาษาอังกฤษได้น้อย
ผมเห็นด้วยกับอาจารย์หมอ ป (เพื่อนในโกทูโนว์) ท่านเขียนอนุทินว่า การเรียนรู้ภาษาอังกฤษเราหลงทางไหม ไปเรียนที่แพง ๆ หรือห้องแอร์ ....ผมอยากกดให้ดอกไม้อาจารย์สักพันช่อจัง....
ผมและฝรั่งคู่นั้น...ประทับใจกัน ที่จำได้คือ พอทานข้าวเสร็จ ผมก็แอบไปคุยด้วย อยากได้ภาษา....ผมถามและโต้ตอบด้วยภาษาอังกฤษ และฝรั่งท่านเข้าใจและให้โอกาสผมจริง ๆ ผมถามตอนประมาณ 2 ทุ่ม ว่า “ตอนนี้ ผมจะใข้ว่าคำ Good evening หรือ Good night กับคุณ” ฝรั่งก็ตอบยาวๆ มาก สรุป คือ ใช้ Good night…….ผมถามต่อว่า ถ้าผมนอนกลางวัน ผมใช้ Good night ได้ไหม ...ฝรั่งคู่นั้น ก็หัวเราะกันยกใหญ่...และต่อมาก็มาคุยกับผมเอง
ผมเรียกว่า...ผมได้มิตรภาพจากความโง่เขลาเบาปัญญาของผม
พวกเราคุยเรื่องประเทศลาว...หลวงพระบาง ที่ฝรั่งครูของผม เคยไปทำงาน ท่านบอกว่า “สวยมาก ๆ และเป็นธรรมชาติ และวัดสวย...คนอย่าง You ต้องไปนะ และอีกประเทศหนึ่ง ที่เหมาะกับ You คือ อินเดีย....แต่ You อย่าหวังมากมายกับรูปภาพ เรื่องราว หนังสือ และบันทึกของคนอื่นเขียนไว้ ....You ต้องไปเอง กลับมาเล่าให้ I ฟัง...มองสิ่งที่เห็น และเข้าใจกับมัน (ลึกซึ้ง) จะเข้าใจ...เข้าใจ.....แต่ I บอกเลยนะว่า “ ประเทศของ You ...Thailand งดงามและน่าอยู่ที่สุดในโลก...”
ได้เลยครู....ผมจะไปหลวงพระบาง แต่อินเดีย You ต้องไปกับ I นะ...แต่รอสองสามปีก่อน...เก็บเงิน...เอาลูกชาย-ทิมดาบไปด้วย
อันนี้เอาผมเอามาจากอนุทินของผม...ที่ล๊อบบี้โรงแรม....
“......ความฝันใกล้เข้าสู่ความจริงนิดหน่อยครับ...
26 เม.ย.55 ..04.44 น. มาอาบน้ำ...งีบบ้างเล็กน้อย ที่โรงแรมอัศวรรณ จังหวัดหนองคาย
06.30 น. ลงมาทานข้าวที่ล็อบบี้...และจะเดินทางไปต่อ...
บริเวณนี้... มีอินเตอร์เนต เป็นรูปแอบเปิ้ล ใช้ไม่คล่องเลย แต่อยากเขียนอนุทินไว้
ร่างกายกระปรี้กระเปร่าถึงไม่ได้นอนอย่างต่อเนื่องก็ตาม
หนองคาย...ยังเงียบสงบ สายน้ำ ต้นไม้
อยากให้เป็น ....
แม่น้ำ ...ความเรียบเย็น และความซื่อตรง
แผ่นดิน...ความมั่นคง...และหนักแน่น
กอไผ่....ความสามัคคี...ไม่แตกกอกัน
สวัสดี...หลวงพระบาง......”
ผมเห็นรูปวาดพระพุทธเจ้า...โทนสีทอง....ตรงล๊อบบี้โรงแรม...ดูสงบและมีสมาธิในการเดินทางต่อ แวปหนึ่งคิดถึง...อาจารย์กระปุ๋ม
และภาพพระพุทธเจ้า...โทนสีทอง...จะตามติดชีวิตของผม ตั้งแต่บ้าน...หนองคาย...เวียงจันทร์....วังเวียง...หลวงพระบาง
และแม้กระทั่งวินาทีนี้ของผมอย่างไร ? ต้องเป็นบันทึกข้างหน้านะครับ >>>>>>>>>>
ความเห็น (2)
- ศิลป...อันล้ำค่า...ยังปรากฎ..มากมาย...น่าชื่นชมนะค่ะ...คนประเทศลาว
มารื่นรมย์ไปกับการเดินทางของความคิด การเดินทางแห่งชีวิตค่ะ จะรอติดตามตอนต่อไปนะคะ :)