ฝากฟ้า...ทะเลหมอก...หลวงพระบาง (4)
เมื่อผมไม่ได้อยู่ในเมืองไทย...ไกลจากบ้านเกิดเมืองนอน
ห่างไกลจากคนที่ผมรักและคิดถึง…
ความรักและความคิดถึงจะเกิดขึ้นในทุก ๆ วัน
และมากมายเป็นพิเศษ คือ
ในยามที่ฝนตก...มองออกนอกหน้าต่างรถ หรือ จากที่พักซุกหัวนอน
ในยามที่ไม่สบาย และเจ็บป่วย...ไม่รู้ว่า ชะตากรรมข้างหน้าจะเป็นอย่างไร ?
แต่สัญชาติหนึ่งที่มีติดตัวคนเรา คือ การเอาชีวิตรอด
รอดเพื่อกลับมาบ้าน... และกลับมาตายรัง…กับแผ่นดินมาตุภูมิ
มีบทเพลงหนึ่งที่เป็นเพลงให้ชวนคิดถึง...ยามที่ผมไกลจากบ้าน...จากคนที่ผมรัก คือ เพลงลา – คุณระพินทร์ พุฒิชาติ
“....จากบ้านมาเผชิญโลก จากบ้านมานาน กี่ปีแล้วไม่อยากจำ
คิดถึงพ่อ คิดถึงแม่ คิดถึงจัง กี่ปีแล้วไม่ได้เจอ….
ลาก่อนพ่อครับ ผมคงไม่กลับไป ลูกที่พ่อขับไล่ มันคงไม่ตายง่ายๆ หรอก
หากแม่คิดถึง แม่ลองมองหาดู ที่เด็กน้อยเล่นกันอยู่ ผมอยู่ตรงนั้นเอง…
คิดถึงเพื่อน คิดถึงพวก คิดถึงมัน กี่ปีแล้วไม่ได้เจอ
ลาก่อนเพื่อนรัก ฉันคงไม่กลับไป ถึงหนทางเลวร้าย ฉันคงไม่ตายง่ายๆ หรอก
หากแกคิดถึง แกลองมองหาดู ที่มีสาวสวยๆ อยู่ ฉันอยู่ตรงนั้นเอง….
คิดถึงแฟน รักครั้งเก่า คิดถึงเธอ กี่ปีแล้วไม่ได้เจอ
ลาก่อนสาวน้อย ฉันคงไม่กลับไป ถึงหัวใจสลาย ฉันคงไม่ตายง่ายๆ หรอก
หากเธอคิดถึง เธอลองมองหาดู ที่ดอกไม้ขึ้นบานอยู่ ฉันอยู่ตรงนั้นเอง…
จากบ้านมาเผชิญโลก จากบ้านมานาน กี่ปีแล้ว ไม่อยากจำ…”
เป็นบทเพลงที่ลึกซึ้งกินใจ...ใครที่ไม่เคยรู้สึกร่วมไปกับบทเพลง ถ้าได้ฟังบทเพลงนี้ยามเราต้องอยู่ห่างไกลคนที่เรารัก น่าจะสะท้านทรวง และตราตรึงใจมาก ๆ กับถ้อยคำเล็ก ๆ แต่มีความหมายยิ่งใหญ่...(เหมือนผมเมื่อเห็นเด็ก ๆ จากพื้นที่ใดก็ตาม ผมคิดถึงลูก เด็กทุกคน คือ ตัวแทนของลูกผม)
ตอนเดินทางกลับจากหลวงพระบาง มาที่นครหลวงเวียงจันทร์ ผมเลือกเดินทางกลับโดยนั่งเครื่องบินสายการบินลาวแอร์ไลน์ เป็นเครื่องบินสองใบพัด น่าจะจุคนได้ไม่เกินร้อยคน ราคาค่าโดยสารเกือบสามพันบาท ใช้เวลาเดินทางเกือบหนึ่งชั่วโมง แต่ถ้าเดินทางโดยรถ ผ่านเส้นทางสี่พันโค้ง ต้องใช้เวลาเกือบวัน
ด้านบริการ มีผ้าเย็น 1 ผืน น้ำดื่ม 1 ขวด และผลไม้อบแห้ง 1 ถุง...และ แอร์โฮสเตส...คนงามแท้ สูงยาวเข้าดี ตอนแรกผมนึกว่า เป็นคนไทย แต่พอได้ยินเสียงพูด เป็นคนลาวแท้...พูดเพราะ และกิริยามารยาทเรียบร้อยมาก
ผมนั่งเกือบด้านหน้าของเครื่อง หมายเลข A5 ติดหน้าต่าง... มีสุภาพสตรีชาวไทยนั่งขวางทางเข้า...ผมเลยถามว่า “ อยากเข้าไปนั่งข้างใน ติดกระจกไหม ? ” ผู้หญิงท่านนั้น ยิ้มและตอบว่า “ค่ะ...ขอบคุณ เพราะหนูขึ้นเครื่องครั้งแรกค่ะ”…zผมและน้องคุยกัน ฝากน้องถ่ายรูปให้ด้วย เรื่อย ๆ เผลอนิดเดียว เครื่องบินก็เริ่มลงลานแล้ว....เรื่องที่คุยจับได้ว่า...เราถามเรื่องประทับใจ (และมีแอบที่ไม่ประทับใจ) กับการเดินทางครั้งนี้....แต่สิ่งหนึ่งที่เหมือนกัน...ผมและน้องมีแรงบันดาลใจและความฝันเหมือนกัน
พวกเราได้แลกเปลี่ยนที่อยู่ และผมบอกว่า ผมเขียนบล็อกประจำที่นี้ ให้น้องตามอ่านด้วยนะครับ ถ้ามาเที่ยวแถวบ้านพี่ พี่จะพาไปเที่ยวนะ...ส่วนน้องก็เช่นกัน.....สิ่งที่ดีที่สุดในการเดินทางอีกอย่าง คือ มิตรภาพที่เพาะปลูกในใจกันและกัน...และผมได้น้องสาวอีกหนึ่งคน
ตอนอยู่บนเครื่องบิน...ผมมองผ่านหน้าต่าง เห็นใบพัดเครื่อง...ผมนึกถึงเตี่ย (พ่อ) ของผมมาก เพราะเตี่ยเป็นคนแรกในชีวิตที่ซื้อเครื่องบินของเล่นให้ผม....ผมชอบท้องฟ้าและคงเป็นกรรมพันธุ์ส่งต่อลูกชายผม-ทิมดาบ ให้ชอบด้วย และจินตนาการสิ่งที่อยู่ในท้องฟ้าอย่างไร้ขอบเขต
ผมมองเห็นบ้านเมือง ต้นไม้ ภูเขา สายน้ำ ค่อย ๆ เล็กเหมือนมด...และจุดเล็ก ๆ และเริ่มหายไป...จนผมลอยอยู่ระดับเดียวกันก้อนเมฆไล่ตามผม...จากนั้น ผมก็อยู่ในชั้นเหนือเมฆ เหมือนผมนอนอยู่ฟูมเบา ๆ นุ่มสบายสีฟ้าแกมขาว และผมก็เริ่มลดระดับเห็นภาพต่าง ๆในมุมที่ตรงกันข้าม...
ตอนอยู่บนเครื่องบิน ทำให้ผมเริ่ม “ปลงตก” กับชีวิตที่ไม่มีอะไรแน่นอนมากขึ้น (เมื่อขาผมไม่ได้ยืนบนพื้นดิน)
แต่สิ่งที่ทำให้ผมมั่นใจมาก ๆ ก็คือ
“....แม้ร่างกายของผมจะแตกสลาย วิญญาณจะกลับกลายเปลี่ยนไป
แต่สายใยรักจากครอบครัว และคนที่รักผมยังคงอยู่เสมอ
เพื่อคอยเชื่อมโยง ส่องนำทางให้ผม
เดินทางไปสู่ดินแดนที่สวยงามสว่างไสว....”
มันทำให้ผมคิดถึง ความรักจากเตี่ย...
แม้ว่า เราจะเดินทางจากกันมานานหลายปีแล้ว...ก็ตาม.....
ความเห็น (3)
มาร่วมเดินทางตามความฝันกับจินตนาการอันอ่อนโยนด้วยค่ะ..
- ฝากฟ้า...หลวงพระบาง....กับการคิดถึงบ้าน ....
- เป็นอาการป่วย...ทางใจ (อยากไปก็อยาก...คิดถึง...ทินดาบและแม่ของลูกก็มีมากพอกัน)...
- กลับบ้านแล้ว...โรคนี้จะหายไปเองนะค่ะ
หนังสือเป็นเพื่อนเดินทางได้เสมอนะคะ... แต่สำหรับเจ้าตัวนี้ ชอบนอนอ่านบนเตียงที่บ้านค่ะ
มาทักทายบ่ายวันพฤหัสค่ะ...:)
