วัฒนธรรมการเรียนรู้ : การสื่อสารจากคนไกลและคนใกล้

การมีมิตรไมตรีที่ดีงามก่อเกิดความสุขใจ

              สวัสดีคะอาจารย์...จำหนูได้มั๊ยคะ...เสียงโทร...ผมขำ...จะจำได้อย่างไร...คุณชื่ออะไรครับ...หนูชื่อ  รัชนีกร  วิชัยดิษฐ์  คะ...จำเธอได้แล้ว...เธอเคยเรียนกับผมช่วงที่สอนอยู่ มอ.ปัตตานี

เธอไปเรียนต่อ ป. โท  ที่ ม. เชียงใหม่...กำลังทำวิทยานิพนธ์ถึงบทที่ 3  แล้ว...

              ช่วงบ่ายนี้เอางานมาให้อาจารย์...ขอให้เธอโชคดีสำเร็จการศึกษาโดยเร็วแล้วทำงานทดแทนบุญคุณของแผ่นดินนะครับ...

             ขณะที่เธอรอส่งงานอยู่...คุณ Derek  Uram  เพื่อนชาวแคนาดาของผมที่ผมบันทึกไว้ใน gotoknow  ที่ผ่านมาแล้วก็ไปตรงนั้นพอดี...เขาคุยกัน...ดูบันทึกที่ผมมอบให้  เอาไปส่งเพื่อนที่เป็นอาจารย์อยู่ที่นั้น...แล้วเลยโทร...มาหาผมครับ ฮา ๆ เอิก ๆ

               ผมขอคุยสายกับเพื่อนฝรั่งคนนี้พอได้ใจความและอวยพรให้เขาท่องเที่ยวอย่างมีความสุขที่เมืองเชียงใหม่และต่อ ๆไป...

        ขณะผมกำลังพิมพ์อยู่เพื่อน ๆร่วมสถาบันขึ้นมาคุยด้วยแบบเป็นกันเอง...และเชิญให้ไปร่วมทานข้าว...1...เดือนต่อครั้งก็ยังดี...พวกเพื่อน ๆพุดประโยคเปรียบเปรยผมทำนองว่าสัญชาตญาณเหยี่ยว...เป็นนักสู้ที่ซ่อนตนอยู่โดดเดี่ยว...ครับ...เราแหล่งภาษาใต้...พอได้คิดถึงกัน...แล้วก็แยกย้ายไปทำงานตามหน้าที่ของตน...

              นี้คือสิ่งที่ได้สัมผัสเรียนรู้ในชีวิตประจำวันครับผม...แล้ววิถีชีวิตของคุณพบเจออะไรบ้างครับ...

โปรดติดตามตอนต่อไป 

ด้วยความปรารถนาดี 

จาก...umi