ฝึกจิต
อาการเมาคลื่น สึนามิ ของดิฉันยังไม่ทุเลาเท่าใดนัก จนกระทั่งเย็นวันนี้ ดิฉันได้กลับคืนสู่กิจวัตรที่ดิฉันกระทำด้วยดีมาตลอดทุกวันอาทิตย์ คือการเข้าวัดนั่งวิปัสสนา หลังจากมีเหตุให้ไม่สามารถกระทำการดังกล่าวได้หลายสัปดาห์ที่ผ่านมาตลอดเดือน
จะว่าไป แม้เมื่อไม่ได้เข้าวัด ดิฉันก็พยายามต่อเติมกิจวัตรดังกล่าวในที่อันควรอยู่เป็นประจำ โดยวิถีชีวิตที่ดำเนินเป็นปกติซ้ำเดิมทุกวัน ดิฉันประเมินตนเองผิดพลาดว่าฝึกฝนได้ดีแล้ว เหมือนฝึกโต้คลื่นทะเลจนชำนาญ แต่ในยามที่ต้องเผชิญกับเหตุการณ์ที่ไม่ธรรมดา เหมือนพานพบคลื่นสึนามิ โดยมิได้คาดหมาย ก็หงายเก๋งเหมือนกัน
วันนี้ พระอาจารย์วิปัสสนา สอนให้ตั้งสัจจะก่อนเริ่มนั่ง เพราะจะให้นั่งนานกว่าทุกครั้ง ทุกคนต้องตั้งสัจจะว่า จะไม่ออกจากสมาธิจนกว่าจะถึงเวลาที่กำหนด แม้จะต้องทนทุกขเวทนาเพียงใดก็ตาม
ครั้งนี้ ดิฉันทุกข์ทรมานกับอาการปวดเมื่อยเสียจริง แต่ก็พยายามพิจารณาตรงที่ปวดและกำหนดว่า ปวดหนอ ปวดหนอ จนมันทุเลาไปเอง แล้วอีกสักประเดี๋ยวก็ปวดอีก สลับกันไป จนครบเวลาที่กำหนด เมื่อออกจากสมาธิ โอ้ วิเศษมาก หัวสมองดิฉันโปร่งโล่งสบายจริงๆ ช่างเป็นยาวิเศษมหัศจรรย์เสียนี่กระไร ดิฉันหายเครียดแล้ว
เคล็ดลับอยู่ที่ การตั้งสัจจะ นี่เอง จะทำสิ่งใดให้สำเร็จต้องสัญญา ต้องตั้งใจมั่นที่จะทำ อย่าบิดพริ้ว แล้วในที่สุดผลที่บังเกิดก็จะคุ้มค่า สมกับที่ได้พยายาม สมกับที่ได้อดทนต่อสู้อย่างไม่ลดละ ดิฉันจะนำเคล็ดลับนี้ไปประยุกต์ใช้กับงานประจำของดิฉันด้วย ท่านละค่ะ...
ความเห็น (2)
สมลักษณ์ วงศ์สมาโนดน์
สัจจะนี่มีน้ำหนักมากกว่าปณิธาน ผมตั้งปณิธานว่าจะเขียนบล็อกให้ได้ 30 บล็อกต่อเดือนครับ (เขียนทุกวันทำไม่ได้) อาจารย์มาลินี ช่วยเล่าเรื่องการบริหารคณะให้ฟังบ่อยๆ นะครับ
มาลินี ธนารุณ
ผู้บริหารมือใหม่หัดขับอย่างดิฉัน เชื่อไม่ได้ดอกค่ะ เล่าไปก็เท่านั้น อาจารย์สมลักษณ์ต้องปฏิบัติเอง เป็นผู้บริหารชุมชนผึ้งที่ยิ่งใหญ่แห่งวงการผึ้งเมืองไทยดีไหมค่ะ