เมื่อหลายปีก่อน เอ...ก็สัก 10 ปีที่แล้ว ดิฉันยังจำได้ว่าตอนนั้นอยู่ชั้นมัธยม ชีวิตวัยเรียนตอนนั้น ( ม.ปลาย ) สนุกมาก กลุ่มของดิฉันมีสมาชิกในกลุ่ม 8 คน (ก็หน้าตาดีกันอยู่ ) อยู่มาวันหนึ่งเพื่อนอุตริบอกว่า ตัวเขาเป็นสโนไวท์ อ้าว! แล้ว 7 คนที่เหลือจะเป็นอะไรไปได้นอกจากคนแคระทั้ง 7 ( ท้าวความ ) จำได้ว่าตอนนั้นคุณครูในความรู้สึกของทุกคนคือบุคคล ทีเคารพยิ่ง ครูพูดอะไรต้องปฏิบัติตาม เจอครูที่ไหนต้องทำความเคารพ จะพูดจะจากับครูก็ต้องนอบน้อม ลงท้ายก็ต้องมีคำว่า ค่ะ .. ครับ..ครูสอนในห้องเรียนก็จะตั้งใจเรียน(แม้จะหลับในบางครั้ง) ไม่คุยกันเสียงดัง จะลุกจากโต๊ะก้ต้องขออนุญาต เราจะปฏิบัติต่อครูทุกคนเหมือนกัน ไม่มีการคิดว่าครูคนนี้สอนหรือไม่ .....แต่ทุกวันนี้เท่าที่ดิฉันประสบพบด้วยตนเอง ก็คือ นักเรียนปัจจุบันนี้จะทำตรงข้ามทุกอย่าง หรือว่าเราไม่ทันยุคแล้ว โลกเปลี่ยนไปหรือย่างไร อยู่ในห้องครูสอนก็คุยกัน ไม่ฟัง ลุกเดินไปมา ทำเหมือนว่าครูเป็นหัวหลักหัวตอ ไม่ใช่ว่าไม่ว่าไม่เตือน ก็ทั้งดุทั้งว่า ทั้งไล่ แล้วก็ยังเป็น การพูดการจาอีก เหมือนครูเป็นเพื่อน ไม่รู้ว่าในอีกหลายปีข้างหน้านักเรียนจะเปลี่ยนไปแค่ไหน เหนื่อยใจจริงๆๆๆๆๆๆๆ
ความแน่นอน คือความไม่แน่นอน ใช่ไหมคะ
ดีคะครูPenสบายดีป่าวคะ....หนูเด็กปางหมู602/48งัยคะจำได้ป่าวคะที่ไปเรียนพิเศษกะครูงัย..อิอิ
ฮักเจ้าแสวปางหมู...ปี้อ้ายใคร่ฮู้อยู่จอมกันจ๋องได้...รักษาสุขภาพด้วยนะคะ....
โลกแห่งการเปลี่ยนแปลง เปลี่ยนทุกอย่าง แต่ไม่เปลี่ยนจิตวิญญาณของความเป็นครู มีความมุ่งมั่นต่อไปนะครับ คงมีสักวันเด็กเหล่านั้นเขาจะแลเห็นความหวังดี ความห่วงใย และความรักที่เราให้กับเขาด้วยใจจริง