“การเรียนไร้ Feeling”
การเรียน นับเป็นโอกาสที่ดีทางการศึกษา ที่ทุกคนสามารถเรียนเท่าทันกันได้ ไม่มีคำว่าสาย เมื่อเรารู้จักคำว่าเริ่มต้น หากจะแตกต่างกันอยู่บ้างก็คงตรงจุดเริ่มต้นที่คนเรามีไม่เหมือนกัน ซึ่งในจุดเริ่มต้นนั้นก็สามารถแปลความหมายได้หลายทาง แต่จากปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นในสังคมไทย สิ่งที่สำคัญที่สุดน่าจะมาจากปัจจัยในเรื่องของทุนในการศึกษามากกว่า แต่อย่างไรก็ตาม การที่คนเราได้มีโอกาสได้เรียนสูงๆ จบถึงด๊อกเตอร์ ก็ไม่ได้แสดงให้เห็นว่าคนเหล่านั้นเก่งเลิศเลอ และดีเสมอไป อีกทั้งยังทำชั่วสามาร มากกว่าคนที่มีโอกาสทางการศึกษาน้อยกว่าด้วยซ้ำไป (จากปรากฏการณ์ในสังคมไทยครับ)
ไร้ Feeling โดยปกติแล้วผมเป็นคนที่ชอบเรียนมาก แถมนั่งหน้าตลอดไม่เคยขาด (ถ้าไม่จำเป็น) และ มักจะมี Participations กับอาจารย์ผู้สอนอยู่เสมอ ตั้งแต่จำความได้จนกระทั่งมาเป็นนักศึกษาปริญญาเอก แต่มาวันนี้ผมรู้สึก มีไม่มี Feeling ในการเรียนเลย อาจารย์ที่มาสอนก็ล้วนแต่ Professionals ทั้งนั้น สอนดีมากแต่เราไม่รับรู้อะไรเลย เนื่องจากฤทธิ์ของยาลดไข้กุมตัวผมอยู่ ด้วยสาเหตุที่ผมเป็นไข้หวัดใหญ่ จึงไม่เกิดความรู้สึกต่อการถ่ายทอดองค์ความรู้ของอาจารย์เลย ซึ่งจริงๆ แล้วก็อยากจะพักผ่อนให้หายขาดก่อนค่อยไปเรียน แต่ภารกิจมันบังคับจำเป็นต้องไป ดังนั้นจึงเกิดปรากฏการณ์ที่ว่า “การเรียนไร้ Feeling”
เราจะจัดการอย่างไร จากปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวผมในวันนี้คงเป็นบทเรียนที่ดีที่เราจะได้นำไปขบคิดต่อเมื่อเราจะเข้าไปจัดการความรู้ในชุมชน ซึ่งผมเชื่อว่าหากคนในชุมชนมีลักษณะอาการเหมือนกับที่ผมเป็นอยู่ในวันนี้เราก็ควรที่จะหลีกเลี่ยง และหาทางออกที่เหมาะสม เพื่อที่เราจะได้ข้อมูลที่สมบูรณ์และก่อประโยชน์ต่อชุมชนอย่างแท้จริง
ขอบคุณครับ
อุทัย อันพิมพ์
31 ส.ค. 49
ความเห็น (2)
ขอบคุณครับที่ให้กำลังใจ
จากใจจริง