เมื่อสมัยเป็นเด็กนักเรียน ดิฉันเรียนภาษาอังกฤษกับครูถวิล วิทยถาวรวงศ์ และครู ผอ.เกียรติ ทองลิ้ม สอนและทำให้ดิฉันมีทักษะที่ดีต่อวิชาภาษาอังกฤษมาจนถึงทุกวันนี้
มีครั้งหนึ่งที่ประทับใจมากและได้จดจำไว้เสมอและนำมาใช้ในการสอนของตัวเอง และทำหน้าที่ครูผู้สอน คือ อาจารย์สอนวิชาภาษาอังกฤษ โดยการสัมภาษณ์นักเรียน เรื่องการใช้ภาษาเพื่อการสื่อสาร โดยถามดิฉันเป็นภาษาอังกฤษว่า เมืองหลวงของออสเตรเลีย คือ เมืองอะไร ดิฉันตอบว่า นิวยอร์ค จำได้ว่าเพื่อน ๆ หัวเราะที่ดิฉันตอบผิด แต่ครูให้คะแนนดิฉันในข้อนี้ โดยบอกว่าดิฉันสื่อสารโดยใช้ภาษาอังกฤษได้ คือฟังออกตอบโต้ได้แต่เพียงดิฉันขาดความรู้ เรื่องชื่อเมืองหลวงของออสเตรเลีย เพราะฉะนั้นครูจึงให้คะแนนเพราะครูสอบเรื่องการสื่อสารไม่ได้สอบความรู้
ดิฉันเล่าเรื่องนี้เพราะอยากให้คุณครูหรือทุกท่านได้เห็นว่าวิธีการสอน และวิธีการสอบของครูต้องดูให้รอบด้านในการตัดสินผลเรื่องราวจากสมัยเรียนนี้ทำให้ดิฉัน มีทัศนะคติที่ดีต่อวิชาภาษาอังกฤษตลอดมา
ครับมีผลจริงๆครับ ครูที่สอนมีส่วนทำให้นักเรียนเกลียดชัง วิชานั้นๆไปเลยตลอดชีวิตเลย หรือในทางกลับกัน อาจชอบเรียนและต่อยอดไปเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านภาษาเลยก็มี
กระผมเองรักคุณครูนารี ท่านสอนภาษาอังกฤษตอนเรียนอยู่ชั้นมัธม ร.ร.พนมทวนชนูปถัมภ์ จนอยากเป็นครูภาษาอังกฤษ แต่ก็เป็นได้ เพียงครูแก่ๆ เองครับ ก็ภูมิใจ
แค่นี้ก็พอเพียงครับ
สวัสดีค่ะ...อาจารย์ลำดวน
แวะเข้ามาอ่านเรื่องเล่าของอาจารย์...ถูกใจมากค่ะ...สมัยเป็นนักเรียนก็ชอบครูที่สอนภาษาอังกฤษมากนะคะ..คือ ผ.อ.อนงค์ ชาทอง และ ครูอาสาสมัครชาวอเมริกัน Mr. Clark Henderson ทำให้นีนาถมีทัศนคติที่ดีต่อวิชานี้มาก ...จนเลือกวิชาภาษาอังกฤษเป็นวิชาเอกตลอดมาค่ะ...และก็มาเป็นครูสอนวิชาภาษาอังกฤษ และสุดท้ายก็ทำหน้าที่ศึกษานิเทศก์(กรมสามัญฯเมื่อ 17 ปีที่ผ่านมา) ภาควิชาภาษาอังกฤษ....และทุกวันนี้ก็เลยได้ย้ายไปทำมาหาเลี้ยงชีพในประเทศที่ใช้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาประจำชาติค่ะ...สมใจ..เป็นผลจากมีทัศนคติที่ดีค่ะ...