R2R: การเอื้อเวลาเพื่อให้คำปรึกษาในการวิจัยแก่ทีมงาน
วันนี้เกิดแรงบันดาลใจให้เขียนบันทึกนี้ก่อน และเป็นบันทึกที่ตัดหน้าบันทึกอื่น ๆ ที่คั้งค้าง ผมเข้าใจว่าน่าจะเกิน 100 บันทึกแล้ว เมื่อไปนับจากหัวเรื่อง (ชื่อเรื่องที่กำหนดไว้ เพื่อลงมือเขียนบันทึก) ใน Pocket PC การเอื้อเวลาเพื่อให้คำปรึกษาในการวิจัยแก่ทีมงาน นับเป็นเหตุการณ์ปกติของผม ที่สายตาพี่ ๆ ในกลุ่มงานประกันสุขภาพบอกผมว่าไม่ปกติเลย คือในแต่ละวันที่ผมเข้าสำนักงานจะมีคนโทรมาเช็คว่าอยู่ไหม และขอพบเพื่อขอคำปรึกษาในการเริ่มทำวิจัยบ้าง ขั้นการReview บ้าง ขั้นสร้างเครื่องมือบ้าง หรือบางคนก็รุดไปถึงขั้นวิเคราะห์ จะแปลผล หรือจะเขียนรายงานแล้วก็มี แต่ละคนก็จะมีทั้งสนใจการวิจัยเป็นทุนเดิม ทำวิจัยในงานประจำ หรือบางคนกำลังเรียนต่อ บ้างก็เพื่อจะใช้ขอประเมินเพื่อแต่งตั้งในระดับที่สูงขึ้น
วันนี้มีคนมาขอคุยด้วย 3 คน เป็นการคุยทางโทรศัพท์ 1 คน ผมใช้เวลาตั้งแต่ 9 โมงเช้า จนถึงบ่าย 3 หลังคนสุดท้ายกลับไป พี่แหมว พี่พร พี่ม้าย พี่แหล้ม และนาฏ เริ่มคุยกัน โดยมีผมเป็นโจทย์ให้เกิดประเด็นคุย ผมเกรงว่าจะโดนตำหนิจากเพื่อนร่วมงาน แต่ก็ไม่ได้เป็นอย่างนั้น หลาย ๆ คนเริ่มคิดวิธีการที่จะให้ผมเป็นอิสระบ้าง ได้ทำงานตัวเองในเวลาบ้าง ไม่ใช่พอคนอื่นเขากลับบ้าน ผมก็นั่งเคลียร์งานตัวเองจนถึงทุ่มนึงจึงได้กลับ อย่างเช่นวันนี้ ผมตอบพี่ ๆ เขาไปว่าจริง ๆ แล้วผมไม่รู้ตัวหรอกว่าพอตกบ่าย จะดูตึง ๆ เครียด ๆ ไป แต่จริง ๆ แล้วลึก ๆ มีความสุขมาก โดยเฉพาะเมื่อก่อนเขาจะเดินกลับออกไป เขายิ้มได้ และมีความสุข มองเห็นว่างานวิจัยใช่เรื่องยากอะไร หากเพียงแต่อย่าเริ่มต้นด้วยเรื่องไกลตัวมากนัก ให้เอาโจทย์จากงานที่ตนทำ ตนมองเห็นได้เอง เป็นตัวเริ่มออกเดินก่อน ต่อไปก็จะกล้า และมองเห็นอะไร ๆ ออกไปได้มากขึ้น ที่สำคัญเมื่อสำเร็จแล้วก็จะเกิดพลังในตน เกิดเป็นกำลังใจ และชอบที่จะไฝ่รู้ต่อไปอย่างไม่สิ้นสุด
วันนี้ช่วงเช้า เป็นพี่สำเริง ซึ่งเป็นภาคประชาชน ได้มาพูดคุยเรื่องการศึกษาและป้องกันปัญหาไปพร้อม ๆ กันในประเด็นคุณธรรมและจริยธรรมในเยาวชน จว.พัทลุง (ผมไม่ได้บอกท่านในทันทีว่าเป็นวิจัยแบบใด) งานนี้ท่านได้รับการสนับสนุนจากสถาบันพระปกเกล้ามา และต้องการปรับให้เป็นการวิจัยไปด้วยเลย ท่านยังไม่เคยทำวิจัยมาก่อน อีกคนหนึ่งคือพี่สวย รพ.พัทลุง ท่านนี้ต้องการทำวิจัยประเมินผลโครงการสร้างสุขภาพประชาชนในเขตเมือง 19 ชุมชน ตามแนวทางไตรภาคีฯ รายนี้คุยกันนานหน่อย เพราะต้องปรับกระบวนทัศน์กันเล็กน้อยในเรื่อง “การประเมินผล” และ “การวิจัยประเมินผล” อีกรายที่คุยกันทางโทรศัพท์ ก็นัดหมายให้มาเจอกันในวันศุกร์ตอนเย็นหลังเลิกงานแล้ว เพราะผมจะอยู่เวรฯ ที่ สสจ.จะพอมีเวลาก่อนถึง 6 โมง แต่ก็ยังได้นัดแนะให้ทบทวนเรื่องการเก็บรวบรวมข้อมูลแต่ละวิธีมาก่อน จะได้ไม่เสียเวลามากนัก
จริง ๆ แล้วในแต่ละครั้งที่ผมเข้าสำนักงาน ซึ่งเดือนหนึ่ง ๆ จะอยู่ข้างนอกเสียมากกว่า และข้างนอกก็ปฏิบัติเช่นนี้ เมื่อไปถึงพื้นที่ก็มักจะตามด้วยการยุยง การช่วยให้ Get โจทย์วิจัย แก่พี่ ๆ เครือข่ายหมออนามัย รายไหนที่ตกลงปรงใจ ก็จะคอยไปเยี่ยมติดตามเมื่อต้องเดินทางไปใกล้ ๆ เพียงแต่พี่ ๆ ที่สำนักงานจะไม่ได้เห็น มีก็เป็นการรู้โดยการกล่าวถึงเสียมากกว่า
วันนี้ข้อเสนอของพี่ ๆ ที่ห้องกลุ่มงานก็แตกออกเป็นหลายประเด็น แต่ส่วนใหญ่จะเป็นการล้อกันเล่น ๆ เสียมากกว่า เช่น จัดคิว กำหนดเวลา ยกป้ายบอกเวลาที่เหลือแก่คนที่มาติดต่อ หรือทำทีเป็นโทรศัพท์เรียกให้ลุกออกจากโต๊ะ เขาจะได้ขอตัวกลับ เป็นต้น ทุกข้อเสนอก็เพียงจะได้หัวเราะคลายเครียดกันในช่วงบ่ายแก่ ๆ หาได้เป็นจริงเป็นจังไม่ ผมเชื่อลึก ๆ ว่าพี่ ๆ เพื่อนร่วมงานล้วนสบายใจ ที่ห้องทำงานของเรามีแขกให้ต้อนรับเสมอ และทุกคนก็ช่วยกันต้อนรับเป็นอย่างดี สมกับค่านิยมร่วมของกลุ่มงานที่ว่า “สุขใจทั้งผู้ให้และผู้มารับบริการ” ครับ
ความเห็น (3)
อ่านแล้วปลื้มใจแทนมิตรรักแฟนเพลง...ชาว สสจ.พัทลุง ค่ะ ที่มีคนเก่งอย่างคุณ "พี่ชายขอบ" ดีค่ะทำดีต่อไปให้สมกับค่านิยมร่วมของกลุ่มงาน “สุขใจทั้งผู้ให้และผู้มารับบริการ” สงสัยงานนี้คงต้องขอจองเป็นที่ปรึกษาบ้างแล้วกระมังคะ...ไม่ทราบคิดค่าให้คำปรึกษา ชม.ละเท่าไร...แพงเกินไม่เอานะคะ ไม่มีตังค์จ่าย
ชื่นชม ยินดี กับความสุขที่ได้จากการทำงาน และแวดล้อมด้วยพี่ ๆ ที่น่ารักในสำนักงานค่ะ อะไรจะสุขใจเท่าที่เราสุขใจ เมื่อเห็นคนอื่นสุขใจไม่มีอีกแล้วค่ะ
คุณชายขอบคะ...ได้รับเมล์แล้วนะคะเพิ่งได้เปิดดู...ยังไม่ได้ตอบกลับเลยคะ
*^__^*
กะปุ๋ม
- วันหน้าจะขอมาปรึกษาบ้างเน้อ