เคยถามตัวเองนะว่าชีวิต "เราอยู่เพื่ออะไร"
เพื่องาน เพื่อเงิน หรือว่าสิ่งใด แล้วสิ่งที่ทำทั้งหมดนั้น เราทำเพื่อใคร
คำตอบนั้นเริ่มมาชัดขึ้นเมื่อเราและพวกเรามี Gotoknow
เพื่อน ชีวิต และมิตรภาพ ก่อเกิดขึ้นอย่างมากมาย
สมาธิ สติ และปัญญา แต่ละคนช่างสรรหานำมาฝาก
ยามท้อ ยามทุกข์ ยามเศร้า หรือเหงาหงอย ขอให้บอก Gotoknow ช่วยท่านได้
ยามสุข มีคนร่วมสุข ยามทุกข์มีคนช่วยปลอบโยน จะหาที่ใดเสมอเหมือน
เปิดอก เปิดใจ แล้วนำใจของใครที่มิใช่ใครอื่นนำมาใส่ “ฉันมิตร”
เปิดหัว เปิดความคิด แล้วลิขิตลงไปบนบันทึก
ตัวอักษรบ่งบอกถึงความคิด อารมณ์ และความรู้สึก
ฉันระลึกถึงเธอทุกคืนวัน
วันไหนเหรอ เมื่อวาน วันนี้หรือวันหน้า
ถ้าเธอถามหาฉันยังอยู่ ณ ตรงนี้
จะอีกสักกี่วัน กี่เดือนหรือกี่ปี
ฉันอยู่ตรงนี้เสมอทุกวินาที ที่เธอต้องการ
ชีวิตนี้ใครหนอช่างสร้างสรรค์ลิขิตไว้
ทำให้ใจเราสองถวิลหา
ฟากใจทั้งดวงใจผ่านฟากฟ้า
ผ่านชีวิต กาลเวลา ที่คุ้มครอง
“ฉันยังจำเสมอที่เธอเคยบอกกันฉัน นึกแล้วยังตื้นตันเกินอธิบาย
นึกถึงคำคำนั้นทุกวันที่ห่างกันไป เหมือนมันเป็นโยงใยที่ส่งถึงกัน”
ไม่ว่าเราจะโชคดีหรือบางทีที่ร้องไห้ ต่างคน สนใจจะฟัง
ฉันทุกข์เธอสุข เธอช่วยฉัน
มีอะไรคุยกันอย่างเปิดเผย
เราสุข เราทุกข์ เราช่วยกัน
เรามีกันและกันตลอดไป
เพราะว่าในชีวิตเรื่องจริงมันต่างกับฝัน
ฝันไม่เคยมีวันที่เจ็บช้ำใจ
มีผู้คนอยู่รอบกายเหมือนไม่มีไม่เห็นใคร
แต่ใจใจฉันยังมีเธอ
นี่ชีวิตหรือเราเดินบนความฝันทุกคืนวันและคืนช่างสดใส แม้กระทั่งกลางคืนที่ไร้แสงไฟ หรือวันใดวันที่ใจมัวหม่น มีใครอีกหลายคนห่วงใยกัน
วันใดที่เธอเสียน้ำตา
วันใดที่ฟ้านี้เปลี่ยนผัน
ไม่ว่าสิ่งใดในวันนั้น
เธอก็ยังมีฉันอยู่ทั้งคน
ฝนที่ตกทางโน้นหนาวถึงคนทางนี้ ยังอยากได้ยินทุกเรื่องราว
ยังนอนดึกอยู่ใช่ไหม เธอผอมไปหรือเปล่าอย่าลืมเล่าสู่กันฟัง
เธอลำบากอะไรไหม เธอสู้ไหวหรือเปล่า อย่าลืมเล่าสู่กันฟัง
มีอะไรเราบอกกัน เราคุยกัน ช่วยเหลือกัน แนะนำกัน เติมเต็ม และต่อยอด
ไม่ว่าจะเป็นความรู้ ชีวิต อารมณ์และความรู้สึก
ดังนั้นถ้าเธอยังขาดอะไร เธอสู้ต่อไหวไหม อย่าลืมเล่าสู่กันฟัง
ดัดแปลงจากเนื้อเพลง "เล่าสู่กันฟัง" ศิลปิน "เบิร์ด" ธงไชย แมคอินไตย GMM Grammy
เอ๊ะ...เอ๊ะ....เอ๊ะ....อ่านแล้วเหมือนคนเขียนกำลังตกใน"ห้วงรัก" หลงรัก gotoknow ใช่มั๊ยหล่ะ... อ.จันทวรรณ และ อ.ธวัชชัยคง อ่านแบบ..ยิ้ม...ยิ้ม..
.....ใจส่งถึง...ดวงใจ...ถ่ายทอด.......
ตรอง...อ่านแล้วเข้าใจไมต้องเอ่ยคำ
เปี่ยมด้วย....ความรัก...ต่อเธอ.....
ขอให้ความรัก...ที่เกิด...ขึ้นมานั้นเป็นอยู่ตลอดกาล
ขอให้ความรักที่เกิดขึนมานั้น....เป็น...รักนิรันดร์....
บทเพลงนี้แว่วมาในห้วงคำนึง.....ขณะขับรถกลับบ้าน
มิได้ตั้งใจ....แซว...นะคะ
อาจารย์น้องจอห์นคะ สวัสดีค่ะ ^^
เป็นการบอกเล่าที่ไพเราะและ ...หวานละมุนมากค่ะ
ขอให้พลังความรักหล่อหลอมดวงใจสองดวงให้เป็นหนึ่งเดียวและเจิดจรัสด้วยพลังที่สง่างามตลอดไปค่ะ
ขอบคุณมากๆค่ะ สำหรับข้อคิดเห็นที่ท่านกรุณานำไปฝากไว้ที่บล็อกค่ะ ^^
(สงสัยต้องแอบติดตามอ่านบันทึกเก่าๆ ของท่านอาจารย์ปภังกรด้วยแล้วหละค่ะ ^^)
G2K เป็นประตูที่เปิดถึงการ เล่าสู่กันฟัง เพื่อการแลกเปลี่ยนเรียนรู้กันและกันค่ะ ขอยกมือสนับสนุน 2 ข้างเลย
โห...กะปุ๋มพลาดไปได้อย่างไรเล่า...สำหรับบันทึกนี้
Positive Thinking มาก...
กะปุ๋มเชื่ออย่างหนึ่งนะคะ...บนสังคม Online นี้อาจมีคนเชื่อว่าหาความจริงใจได้ยาก...แต่หากกลุ่มคนที่มาที่นี่มาด้วยปัญญา...ปัญญาแห่งการไตร่ตรอง...เราจึงมักจะเจอมิตรภาพที่ดีงามเสมอ...ผ่านการใช้ปัญญาแห่งจิต หรือใช้ Mine' eyes...ดวงตาแห่งจิตส่องผ่านถึงผู้มีความรู้และปัญญาทั้งหลาย เราจึงสามารถร่อนได้มาซึ่งมิตรภาพที่แท้คะ...
คุณปภังกร...
ตอนนี้หมดพลัง...จากเวทีที่ จ.หนองคาย...
และมาปลดปล่อยต่อที่บันทึก...หมดแรงแบบมีความสุขคะ...เดี๋ยวเข้ามา ลปรร.นะคะ
*^__^*
กะปุ๋ม