บนเส้นทางชีวิตของคน...ล้วนพบเจอทุกข์...สุข...ด้วยกันทั้งนั้น เพราะความเป็นไปของ
เส้นทางชีวิตไม่ได้โรยไว้ด้วยกลีบกุหลาบเสมอไป...จริงมั๊ยครับ...
ช่วงที่ผมอยู่ประเทศอินเดีย...มีความลับอย่างหนึ่งที่ยังจำฝังใจอยู่ตลอดเวลา...และหวังว่าคงเป็นอุทาหรณ์สอนใจท่านผู้อ่านได้นะครับ...เป็นเรื่องกระทบต่อชีวิตผมโดยตรงเลย..
.คือใกล้รุ่งวันหนึ่งในปี 2537 ผมถูกเรียกให้ตื่น...ไปที่ห้องเพื่อนรุ่นพี่...ช่วยนำส่งสิ่งนี้หน่อย...อะไร...ผมถาม...เงินรูปี ประมาณ 5 แสนบาท...เพื่อไปส่งที่วัดบ้านนอก...
เมื่อต้องไป ถ้าผมขนเงินแบบธรรมดา...คงไปไม่ถึงที่หมายแน่นอน...และชีวิตคงเข้าสู่มุมอับ
จำนวนเงินที่อยู่ข้างหน้าผมเยอะมาก ๆ วิธีนำเงินไปก็ใช้หนังสือพิมพ์อินเดียเก่าๆ...
ห่อ...ได้ 2 ห่อใหญ่ ๆ...ห่อใส่ถุงย่ามอีก 1 ห่อ ใส่ไว้ในตัวอีกจำนวนหนึ่ง...ผมต้องปลอมตัว...ทำตัวเองให้เสียสูญ...เพื่อป้องกันเงินจำนวนมากไม่ให้สูญเสีย ฮา ๆ เอิก ๆ
แต่แท้จรีงช่วงชีวิตนั้น...ยิ้มไม่ออกเลยครับ...ผมเดินทางโดยรถไฟในเช้าวันนั้น...
พอไปถึงตู้รถไฟ...ผมโยนห่อพวกนั้น...เข้าไปใต้ที่นั่ง...ผู้โดยสารแน่นเลยครับ...
ผมทำเป็นไม่สนใจ...เวลาถึงที่ลง...ผมก็โยนลงข้างทาง...ตำรวจอินเดียมาสังเกตุดูแต่ก็ไม่เอ๊ะ...ใจ...ผมหอบหิ้ว...พะลุงพะลัง...เข้าไปในร้านน้ำชา...หิวน้ำ...
โยนทิ้ง...ห่อนั้นที่พื้น...ประทานอภัย...เพื่อไม่ให้คนสนใจ...แล้วนำห่อพวกนั้นขึ้นรถท้องถิ่นไป...
ถึงเป้าหมาย...เสร็จสมบูรณ์...ฮา ๆ เอิก ๆ…นี้ถ้ามีการหักหลัง...ตำรวจรู้...โจรรู้...
ผมคงแย่แน่ ๆ...เลย ใช่มั๊ยครับท่านผู้อ่าน...
หรือคุณมีความคิดเห็นเป็นอย่างไร
โปรดติดตามตอนต่อไป
ด้วยความปรารถนาดี
จาก...umi
รุ่งอรุณสวัสดิ์คะอาจารย์...
เห็นด้วยอย่างยิ่งคะอาจารย์ที่ว่าคนเรานั้นเจอได้ทั้งสุขและทุกข์...ในชีวิต
...
ตามมาเสพสุนทรียบันทึก...ยามเช้าคะ
อาจารย์มีมุมมองชีวิตต่อที่กระปุ๋มเข้ามาเรียนรู้อยู่เสมอคะ
ขอบพระคุณคะ
สวัสดีครับ คุณกะปุ๋ม
อรุณสวัสดิ์เช่นกันครับ...แต่สายหน่อยนะเพราะ...9...โมงเช้ากว่าแล้ว ฮา ๆ เอิก ๆ...เวลาและวารี...มิได้มีคอยท่าใครจริง ๆนะครับ ดังนั้น...ควรทำสิ่งที่มีประโยชน์ต่อผู้อื่นและตนเองให้ดีที่สุดนะครับ
ขอบคุณมากครับที่เข้ามาเติมเต็ม
ด้วยไมตรีจิตมิตรภาพ
จาก...umi