การเรียนรู้จากการปฎิบัติจริง

                สัปดาห์ที่แล้ว.....ดิฉันได้เรียนรู้อะไรหลายอย่าง  ทั้งได้ฝึกทำ และได้ฝึกคิด จากการปฏิบัติจริงทั้งสิ้น.......และการได้คิดและทำนั้นก็แยกจากกันไม่ได้เพราะถ้าคิดอย่างเดียวแล้วไม่ทำผลลัพธ์ก็คงไม่เกิด...ดิฉันขอยกตัวอย่างสิ่งที่ได้ทำในสัปดาห์ที่แล้วมาเล่าให้ฟังนะคะ

                 เริ่มจากสิ่งเล็กๆ ที่ดิฉันรู้สึกสนุกเมื่อรู้ว่าจะได้ทำ.....คือการได้คิด ออกแบบ และทำประกาศนีบัตรให้กับ KM Intern 2 คน.....ดิฉันคงไม่ทราบได้ว่าคนอื่นๆ มีความคิดอย่างไรกับประกาศนียบัตรแต่สำหรับดิฉันแล้วรู้สึกดีที่ได้มอบสิ่งดีๆ ให้กับผู้อื่นเพราะประกาศนียบัตรก็เหมือนรางวัลที่มีคุณค่า......แปลกใจตัวเองอยู่เหมือนกันเพราะเมื่อคิดทบทวนกลับไปในวัยเด็ก..ดิฉันทำป้ายรางวัลต่างๆ มากมายตั้งแต่สมัยมัธยมแล้วเพราะที่บ้านขายอุปกรณ์กีฬาจึงขายโล่และถ้วยรางวัลด้วย..และดิฉันก็เป็นคนทำป้ายรางวัลทั้งหมด...ในตอนนั้นก็ไม่ได้คิดอะไร...แต่ตลอดเวลาการทำงานจนถึงปัจจุบันนี้...ดิฉันทำประกาศนียบัตรเกินร้อยแผ่นแล้ว (ไม่รวมกับที่ช่วยทางบ้านนะคะ) ซึ่งก็ไม่ทราบเหมือนกันว่าทำไมถึงได้ทำ...และทุกครั้งที่มีโอกาสก็รู้สึกสนุก โชคดีที่ได้ทำ และอยากให้คนรับมีความสุขด้วย...เหมือนส่ง สคส. เลยคะ...............และนี่เป็นความรู้สึกหนึ่งที่ได้รับและเข้าใจว่าการจัดการความรู้หรือ KM คนทำต้องมีความสุข.........

                เริ่มจากความสุขเล็กๆ ไปแล้วประมาณกลางสัปดาห์ อ.วิจารณ์ ก็เสนอให้ดิฉันจัดเวทีนวัตกรรมวิทยุชุมชน  และให้จัดก่อนงานมหกรรมการจัดการความรู้ครั้งที่ 3 ด้วย ก็ประมาณปลาย ต.ค. หรือ ต้น พ.ย. 49  ในตอนแรกสับสนเล็กน้อยเพราะไม่เคยเห็นการจัดเวทีนวัตกรรมมาก่อน และได้รับข้อมูลไม่ตรงกัน เช่น ต้องจัดเป็นห้องย่อยๆ เหมือนงานมหกรรมราชการฯ ที่ผ่านมา จำนวนคนเข้าร่วมประมาณ 2,000 คน ในขณะที่อีกข้อมูลหนึ่งบอกว่าจัดเป็นห้องเล็กๆ คนเข้าร่วมประมาณ 40 คน........แต่แล้วจากข้อมูลที่ได้ก็สรุปและเขียนเป็นโครงร่างขึ้นมาแล้วนำไปเสนอกับ อ.วิจารณ์ ก็พอมีแนวทางในการดำเนินงานต่อได้  โดยเวทีนวัตกรรมวิทยุชมชนนี้จัดขึ้นเพื่อนำวิทยุชุมชนต่างๆ ทั่วประเทศประมาณ 10 สถานีมาเข้าร่วม ลปรร. กัน แล้วเกิดเครือข่ายการจัดการความรู้วิทยุชุมชนขึ้น....ซึ่งรายละเอียดการจัดเวทีนั้นจะนำขึ้น blog อีกครั้งหนึ่ง..........งานนี้ดิฉันถือว่าเป็นความท้าทายและก้าวแรกในการเรียนรู้และฝึกฝนตัวเองครั้งใหญ่ กับสิ่งที่ไม่เคยทำมาเลยจึงรู้สึกกำลังจะได้ทำอะไรสนุกๆ ...และถือเป็นโอกาสดีที่ อ.วิจารณ์ ได้มอบให้.........จะเห็นว่าต่างจากความสุขเล็กๆ ที่ได้กล่าวไว้ข้างต้นอย่างสิ้นเชิง.....
 
                 สิ่งที่กำลังจะเล่าต่อไปนี้ก็ต่างจาก 2 เรื่องที่ได้กล่าวไปแล้ว   เพราะเป็นสิ่งที่ดิฉันไม่มั่นใจในตัวเอง...คือ การเข้าร่วมเป็น Facilitator ช่วยงาน ครุวิจัย สกว. เมื่อวันที่ 26 ส.ค.49 ที่ผ่านมา ตอนแรกก็ตื่นเต้นเพราะกลัวว่าจะควบคุมสถานการณ์การ ลปรร. ในวงไม่ได้  และถ้าครูเล่ามาโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดหรือเล่าไม่ตรงประเด็นจะทำอย่างไร....เพราะสิ่งเหล่านี้ต้องอาศัยทักษะสูง ซึ่งดิฉันคิดว่าตัวเองนี้มีทักษะด้านนี้ค่อนข้างน้อยและถึงแม้ทาง สกว. จะมีการฝึกและซักซ้อมให้ก่อนบ้างแล้วแต่สถานการณ์จริงมักไม่เป็นไปตามทฤษฎีหรือสิ่งที่เราคิดไว้เสมอ.....ซึ่งดิฉันก็รู้ว่ายังไงดิฉันก็ต้องฝึกเป็น FA เพื่อการฝึกฝนและพัฒนาตัวเอง....และเมื่อการปฏิบัติหน้าที่ FA ของงานครุวิจัยสิ้นสุดลงถึงแม้ทุกอย่างจะผ่านพ้นไปผลลัพธ์ที่ได้อาจไม่ดีเท่าไหร่ในความคิด.....แต่การฝึกครั้งนี้ถือเป็นประสบการณ์หนึ่งของการย่างก้าวข้ามสิ่งที่กลัวและความไม่มั่นใจในตัวเอง...ในขั้นแรก

                  นี้เป็นเพียงบางส่วนของการเรียนรู้ที่แตกต่างกันเพื่อฝึกฝนตนเองแบบ สคส. ในสัปดาห์ที่ผ่านมา.....ซึ่งต้องคิดและเตรียมพร้อมอยู่เสมอ........เพราะ สคส. มักโยนโอกาสมาให้แบบไม่ทันตั้งตัว