ยินดีด้วยค่ะ ประสบการณ์จริงมีคุณค่าเสมอ :-)
ขอแสดงความชื่นชมครับท่านอาจารย์ บุษยมาศ
แต่ก่อนงานคิดงานเขียนนี่ผมไม่ถนัดเลยครับ ออกแนวจะไม่ชอบด้วยซ้ำไป อาจเป็นเพราะผมไม่ได้ศึกษามาทางด้านนี้ อีกทั้งไม่เคยวิ่งเข้าไปหาโอกาสให้กับตัวเอง ผมมองว่าความพลาดพลั้งทุกอย่างเกิดจากตัวเราเองนี่แหละครับ ชีวิตมันจึงผ่านไปวันๆโดยที่เราไม่ตระหนักถึงคุณค่าใดๆที่เราควรทำเลย
วันที่ชีวิตครอบครัวผมสมบูรณ์ที่สุด คือวันที่น้องกาฟิลด์ได้ลืมตามาดูโลก ผมได้หาซื้อสมุดบันทึกมาเล่มหนึ่ง ก็ตั้งใจไว้ว่าจะบันทึก รายละเอียดเกี่ยวกับการพัฒนาการ การเติบโตของเขา เมื่อเริ่มจะเขียน ก็เริ่มต้องคิด ค้น คว้า นิสัยที่ไม่เคยมีในตัวผม ได้แก่ การอ่าน การค้นคว้า ฯลฯ เข้ามาอยู่ในตัวผมโดยไม่รู้ตัว เริ่มจากบันทึกเล่มนั้น และต่อๆมาอีกหลายเล่ม จนปรับมาเป็นบันทึกอิเล็คทรอนิกส์ เก็บใส่ไว้ในรูปแบบต่างๆ ต่อยอดเป็นบทความ ได้อีกมากมาย จนมีพี่ท่านหนึ่งเคยทำงานด้วยกันแนะนำ gotoknow ผมก็ลองสมัครเข้ามา มีเวลาก็พยายามนำองค์ความรู้ใส่เข้ามาเพื่อแลกเปลี่ยน ยังไม่รวมอีกหลายๆช่องทางที่ตอนนี้ผมใช้อยู่ สิ่งที่ผมตั้งใจอาจเรียกได้ว่าเป็นเป้าหมายสูงสุด ก็น่าจะคล้ายท่านอาจารย์ที่เคยแชร์กับผมถ้าผมจำไม่ผิด ก็คือ ผมต้องการให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่รวบรวมไว้นี้เป็นมรดกให้กับลูกสาวของผม ซึ่งมันน่าจะเป็นมรดกเพียงชิ้นเดียวที่มีคุณค่า ที่พ่อคนนี้จะสร้างไว้ให้ลูกได้ เขาจะสนใจหรือไม่นั้นก็อีกเรื่องหนึ่งอยู่ที่ตัวเขาเองละครับ
การทำงานตรงนี้กลับทำให้ผมได้รับคุณค่า (ที่ตอนแรกไม่ได้มุ่งหวังเลยครับ) นั่นคือการได้พบกัลยาณมิตร นักปราชญ์ บัณฑิต ครูอาจารย์ ฯลฯ ที่ผมเชื่อว่า หากผมนั่งทำงานไปวันๆจนตายไปจากโลกนี้ผมก็คงไม่มีโอกาสรู้จักกับทุกๆท่านแน่นอน.....ก็นับว่านี่คือความโชคดีสุดๆแล้วละครับในชีวิตหนึ่งของผม
ขอบพระคุณท่านอาจารย์บุษยมาศนะครับ ที่เขียนบล็อกนี้ขึ้น ทำให้ผมเกิดแรงบันดาลใจที่จะทำต่อๆไปครับ
G2K มีมนต์เสน่ห์เมื่อได้เที่ยวตลาดตอนเช้าแถบหมู่บ้าน จนเดินข้างห้างสรรพสินค้าที่อะไรละลานตาเต็มไปหมดค่ะ
ชื่นชมท่านอาจารย์ครับ
เก่งมากๆๆ