ชีวิตที่พอเพียง 96 : วรรณกรรมปักษ์ใต้ สรรพลี้หวน

        กว่า ๒๐ ปีมาแล้วผมได้สำเนาวรรณกรรมสรรพลี้หวนมาหนึ่งฉบับ     จากการที่ท่านโอสถ โกศิน นายกสภามหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ในขณะนั้นอยากได้     รศ. นพ. อติเรก ณ ถลาง คณบดีคณะแพทย์ในสมัยนั้น บอกให้คุณสุนทร นาคประดิษฐ์ เลขานุการคณะแพทยศาสตร์ (ในสมัยนั้น) ไปหา      คุณสุนทรเป็นคนพัทลุง มีเพื่อนฝูงมาก    และชอบทางกาพย์กลอน     บางคนเรียกโนราสุนทร     เพราะแต่งกลอนโนราเก่งมาก     คุณสุนทรไปหาต้นฉบับมาได้และให้คนพิมพ์ดีดโรเนียวขึ้น ๒๐ ชุด     ผมได้มาชุดหนึ่ง     เอามาอ่านแบบไม่ตั้งใจ    แต่ก็นึกชมคนแต่งว่าเป็นอัจฉริยะทางคำผวน

       อ. หมออติเรกบอกว่าอย่าอ่านมาก เดี๋ยวจะพบชตากรรมเหมือนคนแต่ง คือ "รากเลือดตาย" (อาเจียนเป็นเลือด)     ผมไม่กลัวแต่ก็ไม่ได้สนใจมากนัก     จำได้เฉพาะตอนขึ้นต้นว่า "นครังยังมี - - " จำได้แค่ ๓ คำเท่านี้   ไม่ได้เซ็นเซ่อร์    

       ตอนเขียนเล่าเรื่องเก่าๆ ก็นึกว่าน่าจะเอ่ยถึงวรรณกรรมสัปดนนี้      แต่ต้นฉบับก็ได้เอาไปเก็บไว้ที่บ้านบางขุนนนท์ตอนย้ายบ้านมากรุงเทพ     ไม่มีอิทธิบาทแก่กล้าพอจะไปค้นจากหีบห่อหนังสือมากมาย

       วันนี้ (๒๔ สค. ๔๙) ไปร่วมประชุม วิชาการ สกว.   ตอนบ่ายมีการนำเสนอและวิจารณ์ผลงานวิจัยเพื่อพัฒนาท้องถิ่นดีเด่น  เครือข่ายมหาวิทยาลัยราชภัฏ     ศ. ชวน เพชรแก้ว แห่ง มรภ. สุราษฎร์ธานี เสนอเรื่อง "ภูมิปัญญาทักษิณจากวรรณกรรมท้องถิ่นภาคใต้"    ทำให้ผมได้ทราบว่า เรื่องสรรพลี้หวนนี้มีอยู่ในหนังสือ "วรรณกรรมทักษิณ  วรรณกรรมคัดสรร" เล่ม ๗ (ในชุดที่มี ๑๓ เล่ม พิมพ์จำหน่ายโดย มรภ. สุราษฎร์ธานี   ราคาชุดละ ๘๐๐๐ บาท)  
  
        กลับมาบ้านจึงมาค้นหนังสือดังกล่าว (ศ. สุธิวงศ์ ให้ผมไว้ ๑ ชุด)     พบว่าผู้ปริวรรต (สนิท บุญฤทธิ์) เขียนประวัติของวรรณกรรมนี้ไว้ดังนี้    "สรรพลี้หวน (ของเก่า) เป็นวรรณกรรมท้องถิ่นภาคใต้ประเภทหัสคดีนิทานกลอนคำผวน    ดังที่ขุนพรหมโลกเขียนกลอนติงไว้ตอนหนึ่งว่า  'บอกภาษานิทานอ่านอย่าแปล'   คำว่า แปล ในที่นี้หมายความตามภาษาถิ่นภาคใต้หมายถึง ผวน    ซึ่งอ่านแล้วไม่แปล เรื่องก็เป็นนิยายประโลมโลกธรรมดา - - -"     รายละเอียดต้องไปอ่านจากหนังสือที่มีจำหน่ายทั้งชุดนะครับ    เขาทำเป็นตำราวิชาการ

       ผมจะยกตัวอย่างให้อ่านสักไม่กี่บรรทัดพอเป็นตัวอย่าง     โดยต้องมีขัอแนะนำ ๒ ข้อ     ข้อแรกอย่าว่าผมลามกเลยนะครับ     ข้อ ๒ จะให้ได้อรรถรสต้องอ่านดังๆ สำเนียงปักษ์ใต้

           นครังยังมีเท่าผีแหน               กว้างยาวแสนหนึ่งคืบสืบยศถา
  เมืองห้างกวีรีหับระยับตา               พันหญ้าคาปูรากเป็นฉากบัง
           สูงพอดีหยีหิบพอยิบติด         ทองอังกฤษสลับสีด้วยหนีหัง
กำแพงมีรีหายไว้ขอดัง                      เจ้าจอมวังพระราโชท้าวโคตวย
           มีเมียรักภักตร์ฉวีดีทุกแห่ง     นั่งแถลงชมเชยเคยฉีหวย
เจ้าคีแหมรูปโอเมียโคตวย                 ท้าวหวังรวยกอดินอยู่กินกัน

วิจารณ์ พานิช
๒๔ สค. ๔๙    

[ดร. จันทวรรณ ปิยะวัฒน์]

เคยอ่านตอนสมัยเด็กๆ ค่ะ เป็น "หนังสือปกขาว" มีเพื่อนเอามาให้อ่าน แต่ต้องแอบๆ เอามา มิฉะนั้นอาจารย์ฝ่ายปกครองจะยึดเอาไป สมัยนั้นอ่านไปก็หัวเราะกันไปสนุกสนานแล้วก็พยายามผวนกลับ บางคนผวนเป็น บางคนก็ผวนไม่เป็น คนที่ผวนไม่เป็นก็เพราะไม่ได้อ่านเป็นภาษาใต้ พอได้อ่านออกเสียงเป็นภาษาใต้ ก็จะนึกออกค่ะ ... อ่านแล้วก็ต้องอย่าคิดมาก สนุกดีนะค่ะ เป็น art ของการเล่นคำ ...

[สมโภชน์ นาคกล่อม (ปาน)]

ผมเคยอ่านเหมือนกันครับท่านอาจารย์ ขำเหมือนๆกัน เป็นกลอนเรื่องพระลอก็มี จริงๆแล้วไม่ได้ทะลึ่งอะไรนักหนา ถ้าเทียบกับรูปโป๊ในอินเตอร์เน็ต

อ่านแล้วคนที่เหนื่อยและเครียดจากงานก็ยิ้มได้ครับ

ยังอยากอ่านอีกครับ

 

ปาน

สรรพลีห้วนควรอ่านตามบ้านร้าง

จะดีร้ายปลายคำเป็นธรรมดา

เหมือนแบบเก่าเอาแต่ชื่อถือเป็นหลัก

ให้อภัยบ่าวสาวหนุ่มเฒ่าแก่ หนำหรือห้างกลางทะเลนอกเคหา

นอกภาษานิทานอ่านอย่าแปล

ถึงที่รักก็ให้เฉยอย่าเผยแผ

เชิญอ่านแลขยบอ่านสำราญเอย

สรรพลีห้วน ตอนที่ ๑

นัครังยังมีเท่าผีแหน

เมืองหางกวีรีหับระยับตา

สูงพอดียีหิบพอหยิบติด

กำแพงมีรีหายไว้ขอดัง

มีเมียรักพักตร์ฉวีดีทุกแหง

เจ้าคีแหมรูปโอเมียโคตวย

มีลูกชายไว้ใยชื่อใดหยอ

นอนเป็นทุกข์ดุกลอยิ่งคอดัน

ต้องไปขอลูกสาวท้าวโปตัก

เป็นลูกเชื้อเนื้อนิลนางหินปลี

หยิบกระดาษดินสอมาจอดับ

ให้เสนีมีหือถือนิพนธ์

จึงตรัสให้เสนีย์ให้คลีหาน

ผมเป็นโรคเหน็ดเมื่อยหัวเดือยปอ

แต่นายใช้จำกัดดัดไม่ขอ

รับสาโรโคตวยพวยทันที

เข้าป่าแก่แลทั่วกลัวผีเห็น

พบสระสีบัวชุกดุกขึ้นออ

ชะนีหงส์ลงดินลงกินน้ำ

พบเบื้องอ่างถางใหญ่ไหของดี

เที่ยวจอดลยลเค็จไม่เสร็จเรื่อง

อดข้าวน้ำสามวันดันทั้งวอ

พบดอกตอกอดำจำต้องเด็ด

บรรลุถึงเขตทางเมืองหางชี

กำแพงกอตอดานทหารเฝ้า

พวกเสนาแซ็กแซ็กเด็กมารอ

เราจากไกลไฉแข็งเก่งหนักหนา

ท้าวโบตักจอมวังยังพอดี

นายข้อดีว่าอยู่เปิดตูแอด

นายดักหยอรายงานแล้วผ่านไป

ค่อยคอด้อมน้อมกายถวายสาร

เนตรยนเด็จเสร็จสรรพรับสารา

ในจ่าหน้าโคตวยรักด้วยกัน

ให้ใดหยอขอดูเป็นคู่กัน

เรียกลูกสาวขาวเด็ดเหมือนเห็ดยาง

ผู้ใดยนทุกเค็ดมีเม็ดใย

ได้ฟังพ่อถอดอกเดินออกมา

เรียกลูกมาเป็นไฉนไหของคี

เจ้าฟังพ่อยอดกจะยกเรื่อง

พ่อจะยกหกเท็จให้เด็ดยอ

ท้าวโคตวยเป็นพ่อมาขอเด็ก

นี้ตัวพ่อคอดันลั่นวาจา

สุดแต่พ่อคลอดำทำไฉน

หนึ่งตกข้าวคลีหุกคลุกน้ำตาล

แล้วหูหมีฉีหีกฉีกให้เล็ก

หอยกับหมียีหำยำให้พอ

ลูกมะกอกดอกตอไม่ขอดูด

แกงตังหุนพรีขี้หิกใส่หยิกตำ

ควายหนึ่งขาหาหมีใส่ดีหม

ต้องเข้าไปนมัสการหานเข้างี

ขึ้นสิบสี่ปีเหิดเปิดโอกาส

รีบไปบอกโคตวยเตรียมหวยคอ

นายดักหยอขอลาคีหากลับ

เห็นคีแหมเย้ยยั่วกับผัวรัก

เสนาเฝ้าเล่าเสร็จเรื่องเด็ดยอ

ว่าแต่งงานสิบสี่ต่อปีเหิด

การตกเขาเรารู้สิ้นแม่หินปลี

พร้อมเจ้าบ่าวแม่พ่อที่ขอดัก

เตรียมยกพลเจ้าบ่าวดาวยอยอ

อยู่ในเขตเดือนนี้ยังปีหิด

ขอแบ่งรักพักรอการหอดี

กว้างยาวแสนหนึ่งคืบสืบยศถา

พันหญ้าคาปูรากเป็นฉากบัง

ทองอังกฤษสลับดีด้วยหนีหัง

เจ้าจอมวังพระราโชท้าวโคตวย

นั่งแถลงชมเชยเคยฉีหวย

ท้าวหวังรวยกอดินอยู่กินกัน

เด็กไม่ล้อเกิดไว้ให้ทีหัน

ให้ลูกนั้นหาคู่เป็นหูรี

มันตั้งหลักอยู่ไกลชื่อไหหยี

เมืองหางชีปกครองทั้งสองคน

เขียนแล้วพับอ่านดีครบสี่หน

เด็กหนึ่งคนก้มพักตร์มาดักรอ

สู้รีบผ่านบายพักตร์เถอะดักหยอ

รักษาพอมาคลายกินหายควี

ถึงเด็กลอต้องไปถึงไหหยี

จากบุรีเร็วพลันดันไม่รอ

เดินเย็นเย็นตัดตรงเข้าดงหลอ

เด็ดสองลอดุ่มกลิ่นหอมเหม็นคี

เดินดุ่มตามเห็นรอยหอยกับหมี

ใครมาตีแตกสะเก็ดเหมือนเด็ดยอ

ใกล้ถึงเมืองหิวจี้ไม่มีหอ

บอบเสียพอตัวกูเรื่องหูรี

ยีให้เหม็ดเกลี้ยงวาวเหมือนหาวสี

เจ้าธานีหัวดางเป็นสางคลอ

เสียงคนฉาวเข้าไปถึงใดหลอ

มายืนออถามดูแล้วหูดี

ถือสาราจะเข้าไปให้ไหหยี

เจ้าหินปลีคีหันหรือฉันใด

ตาดเกือบแขดเสียงเบียดเรียดไม่ไหว

เห็นข้อไลนั่งกันกับภรรยา

คลีถึงหานวันนี้ดีเข้าหา

ในจ่าหน้าโคตวยรักด้วยกัน

มาพูดแย้มบุตรีไปดีหัน

โบตักนั้นหิ้นปลีพลอยดีใจ

พิศพางศ์รัศมีราศรีไห

พอเติบใหญ่เป็นทุกข์เพราะหุกลี

นั่งวันทาลกๆน้ำหกสี

ีอย่าคอเดืองเล่าไปเรื่องใดหยอ

เด็กไม่ลอข้ามแดนมุ่งแม่นมา

ถึงตัวเล็กพอดีไม่สีหา

ตัวเจ้าอย่าขอดัดให้นัดงาน

กีจิ้มไหกับข้าวของคาวหวาน

สำหรับงานเลี้ยงคนทุกดนคอ

ไว้จอเด็กพอดีมีทุกหอ

ดาวให้ยอไข่เป็ดเด็ดให้ยำ

ฉีเข้าหูดเส้นหมี่เอาสีหำ

ส้มกอดำเชือดต่อยใส่หอยจี

กวนขนมยาเหม็ดเห็ดฉู่ฉี่

ดูเดือนปีถึงวันดันคอยรอ

จำอย่าพลาดแน่ประจักษ์น๊ะดักหยอ

เราดักรอทำงานการวิวาห์

น้อมคำนับทันทีขอลีหา

หนึ่งพริบตาถึงวังดังเข้าวอ

นั่งเชยพักตร์นิ่มนุชแม่ดุจหล่อ

นางชอบพอหันไหเข้าใยดี

ลูกที่เกิดพาไปให้ไหหยี

ถึงวันดียกพลทุกดนคอ

ให้ชวนชักกันไปกับใดหยอ

เลี้ยงให้พอบ่าวสาวหาวเหม็นคี

เรื่องที่คิดไว้พลางไม่ห่างถี่

ยกโจรีต่อดั้งคิดหวังรวย

กลับหน้าแรก

สรรพลีห้วน ตอนที่ ๒

จะกล่าวข้อจอโดนเที่ยงโผนผก

ทั้งสอดองสองนายไม่ไข้ป่วย

พร้อมทั้งคู่อยูใต้ไม้หยีหำ

พอเย็นค่ำกินเหล้าแกล้มหาวสี

ว่าคืนนี้จีหีบถีบสักบ้าน

เมื่อกินแล้วอย่ารอนั่งคอดัน

แขวนทิดหมอนสำคัญลงยันต์เก็ต

หยิบปืนพกนกสับใส่ดับคอ

พอถึงเมืองโปดักแล้วพักหยุด

ยืนกินว่านดานวอเอาทอดา

เป่าอาคมลมฉีเหมือนผีหูด

น่านอนแอบชั่วคราวหาวเหม็นคี

ถึงโบตักอับปรีย์นอนทีหับ

เก็บขอยหมนจนพอยอดังดัง

เสียงปืนลั่นทันทีนอนพีหิง

ลุกตะลึงหังหมีเรียกธิดา

เข้าบังคับจับตัวกับหัวผี

เก็บของใหม่ไหหนีทุบตีต่อ

แม่หนีเห็บเจ็บจี้ยิ่งคีหัน

ท้าวแค้นในไลเข็ดเอาเห็ดยี

ฟอกับดาษหวาดหวั่นหันกังสี

ถ้าไม่ตายย้ายเด็ดให้เหม็ดยันต์

ร้องอึงหมี่สีเหียวปลายเตียวแขด

เมียน้อยดิ้นสิ้นใจใหคี

ฝ่ายลูกสาวใหหยีหนีเถอะพ่อ

สู้ไม่ไหวพ่อก็เหนื่อยเพราะเดือยปอ

พลางร้องไห้ใช้ไหหยีรับหนีหัน

ยังคงแต่ตัวพ่อเป็นจอดอม

กำลังรุมดุมสอเข้าทอดับ

พาหิ่งวีตีหัวความกลัวตาย

พวกโจรีตีหามออกตามสาว

พบแต่รอยขอยหมนหล่นกลางดิน

พบสักทีดีหันได้ยันเก็ด

เที่ยวยีแหงขอเดินยอดี

พ่อเป็นตายไม่รู้เพราะหูกี

ครั้นกลีหับกลับบ้านดานแทงวอ

เป็นกุศลหนคีตามคีหัน

เห็นกุฏิปลูกหล่อสาลอดา

ขอกล่าวยกถอดอกกับคอกถวย

หวังแต่รวยเที่ยวปล้นทุกหนคี

พอเย็นค่ำกินเหล้าแกล้มหาวสี

พอเมาจี้ขอแดงแถลงกัน

ทั้งวิหารบ้านมีแถวคีหัน

เสกแป้งยันต์เป่าลงให้ดงคอ

ผ้าชีเห็ดอย่างดีใส่ผีหอ

พอดักยอคนทีจากที่มา

เจ้าจีหุดไฟส้องทุกห้องหา

พอขึ้นตาตัวแดงรูแหงดี

ลูกหลักฉูดถูกหาขอทาสี

เห็นแต่คลีติดไหเข้าในวัง

กำลังหลับนิ้วชี้นอนยีหัง

เจ้าจอมวังฟอดื้นค่อยลืนตา

กลีบนหิ้งพอดีมือฝีหา

พวกโจราเข้าวังดังเอาคลอ

เอาหีบคีไม่หลุดดุจเกือบหลอ

ใดไม่ปอยอมตายกลัวหายตี

โกรธตัวสั่นตบหลังเข้าดังผี

เข้าราวีรอดังประทั่งกัน

ถูกหูหมีร้องฉาวเข้ากีหัน

กระโดดฟันดาบกินถูกหินปลี

ถึงเต็กแลดอยู่ไม่ติดโลหิตฉี

บ่าของพี่ขึ้นรับต้องดับคอ

หยุดดักรอโจรีจะขีหอ

ดวนก็นอชะแรลงแกงอม

แม่เจ้านั้นเป็นผีผู้จีหอม

สู้อดออมจอดนไปจนตาย

จะจีหับไหหยีวิ่งหนีหาย

ไปแอบกายบังตอใต้ยอดิน

พอลมว่าวพัดฉี่ได้กลิ่หิน

ยิ่งหมีหินแถวทางสาบหางนี

จะยีเท็จวิ่งศูนย์พาหูนสี

จับไหหยีฟังข่าวใต้ดาวยอ

ยังเห็ดยีไม่ก็เก่งเด็งจะฉอ

จากใต้ยอยีหายพากายมา

กระทั่งทันโยคีฤๅษีหา

ค่อยพีหารีหูไหว้มุนิน

กลับหน้าแรก

สรรพลีห้วน ตอนที่ ๓

จะยกข้อโยคีฤๅษีแหม

เป็นอาชีพชอบพอไม่กอดิน

เห็นสีกานารีนั่งมีหอง

เห็นสาวสีหลีหามพ่อตามไต่

พ่อแม่ตายย้ายเข็ดไม่เสร็จเรื่อง

อยู่ไม่ได้รูปหล่อหลบหอดัว

ฟังโยคียีแหมพูดแย้มหน่อย

เอามือยีคลีห้าวหามเท่าชี

ท้าวโบตักเป็นพ่อหล่อกว่าเด็ก

ฉันไหหยีชอบพอทุกคอดล

น้ำลีเหือดเลือดแท้แม่หิ้นปลี

แม่ถูกฆ่าพ่อถูกตีเอาดียอ

ลูกขอพักที่นี่พลอยฝีหาก

พ่อยินดีพีหาหลังคาใน

อยู่ที่วัดหัดวิชาสอนหิดสี

เรียนคาถมดมคอมีหลอดาย

จะเหาะเหินเดินเมฆีวิถีหาง

เจ้าตาบอกหมายจำนั่งหำดี

ถ้าสูงนักสักกุนีจะจีหิก

ได้ทุกทางไม่ล้งใครด้งจอ

จนค่ำดึกฝึกหัดยัดเข้าเว็จ

อยู่ที่แคมกุฎีนั่งกีหิน

รักษาศิลเข้าฌาณรังขานใย

เข้ามาร้องที่นี่นั่งตีให

มุ่งตาใสลีแหมาแต่ตัว

เพราะรีเหื้องจากผีคิดหนีหัว

เลยปลีกตัวพีหามาหึงตี

น้ำหมีหอยนีไหตกไหลฉี

เล่ามุนีฝีหังอย่ากังวล

ชื่อไม่เล็กมั่งมีไม่จีหน

เพื่อนทุกคนเห็นทักมาดักยอ

พวกโจรีฆ่าฟันนอนดันสอ

ดังในคลอกวาดเก็บน่าเจ็บใจ

ทนอดอยากสักทีตามจีไห

ห้องสีไหต่อดั้งที่บังกาย

คอดีดีหัดเทศน์วิเศษหลาย

พ่อสอนให้ทุกประการถึงหารวี

ถ้าว่าพลางลอยสูดขึ้นหูดถี

ทำฤทธีเหาะไปพ้นใดกอ

พอหายพลิกสู้ที่ธรณีหอ

ถึงดาวยอตีหัวไม่กลัวใคร

ย้ายจนเข็ดกับฤๅษีนอนคลีไห

กลับหน้าแรก

สรรพลีห้วน ตอนที่ ๔

ขอหยุดบทจดต่อเรื่องขอใด

เข้ามากอดหิ้นปลีนั่งคลีหำ

เคยยอดีรีหูอยู่กันมา

เมื่อบุญยังดีดีปีกับไห

ถูกถอดอกตอกตำยำยียวน

ยกภูษีปีหิดแล้วปิดศพ

แม้นตายไปข้างหลังยังยอดี

เธอไว้ทุกข์ดุกลอเป็นบ่อรัก

ใกล้พอดีวิวาห์เขามาเตือน

แสดงยอต่อตั้งเกิดดังขลอ

นายใดหยอรอดักรักหวังรวย

ว่าบังเกิดฉู่ฉาวเหินขาวผี

ยิ่งรันนักดักรอรีบพอดา

รับข้าวน้ำห้ามชีฉู่ฉีเห็ด

แขบไปหาอย่ารอหิ้วหม้อดิน

รีบครรไลใดหลอคอเกือบหัก

จะแต่งงานยานเว็จไม่เสร็จที

ตัดทุ่งกว้างทางใหม่ป่าไทรโขก

ล้วนหุมยีรีหาพันหญ้าใคร

ลงวิดตักลักบ้างพอสางร้อน

อัศจอขอดันเกิดบรรดาล

ต้นสีขาวนารีข้างกีหุด

ช่างคนไทยหรือเจ็กให้เด็กกอ

ได้จากบ้านมาไกลผมใดหยอ

นั่งเสกดินสอพองป้องเก็ดยันต์

นี้เจ้ามาเพียงนี้ตามคลีไห

เจ้าอย่าหกยกคำทำกรอเดง

ผมเที่ยวตามคู่หมั้นจนดันสอ

ถูกโจรปล้นตกใจเอาไหคี

เรื่องนารีชีหักพักในกุฏิ

เรียกพีหามานี้เอาดียอ

สาวดุ้งตื่นพอดีฤๅษีแหบ

เอื้อมหยิบหวีสีหางย่างมาเร็ว

ถึงมุนีหวีไห้ภิปรายถาม

นี่คู่หมั้นรูปหล่อเขายอดัง

เห็นคู่รักใดหยอน่าถอดอก

เล่าแต่หลังดังฟอจบพอดี

จะแต่งงานต้นปีมารีหับ

พ่ออย่าขัดตัดคำดำติดรอ

ไม่หยุดรอพอดีฤๅษีให้

สวัสดีตีหายตามคำครู

ทั้งกกกอปอดีอย่ามีหมอง

รับเอาพรของพ่อลูกขอใด

บีหอกออกรกยอดกหน่อย

กรูดผีไหใยเค็ดชมเห็ดชี

นนทรีย์ห่มมนสวรรต้นจันสัก

พยอมเค็ดเหม็ดมันลูกจันทร์อิน

ชมไปพลางย่างเค็จพบเห็ดงอก

ดอกไม่ดียีเห็ดเด็ดกีดลอ

เห็นไหหยีหนีเหนือยเดินเมื่อยเหน็จ

หยุดกันไปใยเป็ดถอนเห็ดยี

ระอาเอือนเหมือนไข้ไม้ตีหอก

โลหิตฉีหวีหางยกย่างเลย

พอถึงวังยังที่ต้อนรีหับ

เห็นเด็กบ่าวดาวยอว่าออดี

ค่อยยกย่องสรรเสริญเกิดเหินหมี

มอบเงินทองของเสร็จในเว็จยัง

พ่อรู้ข่าวฉาวเฉินพาเหินดี

ท้าวโบตักย่อยยับดับเกือบพอ

พ่อให้ลูกตามไปรับไหหยี

ไปแต่งงานบ้านพ่อเขาจอดน

จัดกินเลี้ยงที่นี้วาวีหา

ถึงปีเหือนเดือนจอพอประมาณ

พวกแก่เฒ่าย่าวยักนั่งนั่งดักล้อม

บ้างชูแว่นดับเทียนนับเดียนวอ

ชะยันโตโยเห็ดกันเสร็จสรรพ

หยุดรอดักพักบ้างวางไว้ก่อน

พอค่ำดีสีหำดำทั่วจบ

เกิดฝนตกสกเส็กเด็กไม่ชอ

มือฟีหาฟ้าแลบอยู่แปลบปลาบ

พระพายฉีดพัดยวยหวยดิดคี

พอเสร็จหรรพหลับดีนอนผีเหย

ตำนีหารจารย์เพิ่มเอาเดิมตอ

ยกแม่ม่ายร้ายชื่อคนลือดัง

เกิดตัณหากล้าพอไม่มอดี

ผัวฉันตายหายไปคือใคหยวย

ไม่มีใครติดต่อดายขอดอง

หาไม้แทงแยงเกล็ดวัดเจ็ดแบก

ทนไม่ไหวในเข็ดไม่เม็ดยี

ต้องจากที่รีหูเมืองกูเกิด

เคยผลาญมามากมายดายชอชอ

แม้นอยู่ไปที่นี้คับคีแหม

รับพีหาระระเห็ดให้เค็ดยน

บุกป่ารกหกฟีเดินสีแหบ

ออกทุ่งกว้างหางดีมีชะตา

ฝ่ายโจรังหังยีออกหลีหัก

จะได้ชมให้สมปองสองคอดวย

แม่หนูจ๋าให้พี่ขอจีหูบ

ชื่ออะไรถีหามถึงนามกร

ฉันล่ำเล็กเห็กหลีจากรีหู

ผัวฉันตายหลายปีดีไม่มอ

ได้ฟังคำหำดีไม่หนีหาย

เจ้าอย่ามีสีหาพี่พาตัว

แม้นไม่รักวันนี้ถูกถีหุ้ง

เราเคยล้างหลายเด็กเห็กลีลี

หากท่านมีกำลังหวังดีให้

ยอมเป็นผีหนีหายไม่หน่ายไป

ยิ่งชอบพอถอดอกกับคอกถวย

พอดุกลอเป็นทุกข์เกิดหุกลี

ใบไม้ขูดบูดรักเกือบหักแหก

อาโปในใหลสอบนหลอดัง

พอรุ่งรางสว่างไสเสียงไก่เขา

โจรทั้งสองสิ้นชีพเพราะหีบคี

จะขอโปรไบตักคอยลักเบีย

ยิ่งกว่าถูกครีหึนเกิดมึนมัน

พอหิ้นปลีหนีหายมาตายเสีย

ไม่มีเมียไม่สุขยอทุกแดง

เกิดกำลังบังอาจต้องตราดปลอก

วันเจ็ดปลอกไม่พอย่านปอดี

ไว้ใส่น้ำแก้ร้อนเป็นบอนรัก

ออกสืบถามยามเพล็ดหวังเม็ดยัว

ออกจากที่มีหันเดินคันหัว

แม่ม่ายสาวหาวสีมีคนเดียว

กล่าวต่อไปโบตักทรงศักดา

นับว่ากรรมของพี่พระยีหา

เจ้าลอดาแล้วน้องให้หมองนวล

ยามไปไหนตัวพี่คอยชีหวน

ไม่สมควรถึงตายแม่หายควี

ชาติหน้าพบกันเล่าเถอะหาวสี

เก็บหิ้นปลีทำศพพอจบเดือน

เฝ้ารีหักโศกีไม่หมีเหือน

ทอถึงเดือนบุตรโตท้าวโคตวย

ดุกมันลอเต็มที เรื่องคีหวย

พร้อมโคตวยลูกบ่าวเขาเล่ามา

จับยีหิงปล้นเข้าค้นหา

ใช้บุตราใดหยอแขบกอดิน

เนื้อไยเก็ดหายควีกีกับหิน

ใส่น้ำกินตัดทางเมืองหางชี

บุกรักรักร้อนใจด้วยไหหยี

เกิดธุลีขอดัดน่าขัดใจ

ต้นขลี้โหก หัวหมีไม่พีไห

น้ำคลอใดใหลคล่ำเป็นลำธาร

ข้ามคีหอนหาวยีลำธีหาน

รู้เหตุการณ์ว่าวัดไม้ดัดงอ

ยืนก้มมุดถามไถ่เรื่องใดหลอ

ใดขึ้นปอบนกุฏิขอหยุดกัน

ถอนใจพร้อมพอดีฤๅษีหัน

ถ้าคอดันใส่หายไว้ใช้เอง

จงปราศัยกับฤๅษีอย่ากรีเหง

คนกันเองเล่าพ่อให้ยอดี

หญิงที่หอนี้หรือชื่อไหหยี

ผมรีบรี่ข้ามแคว้นถึงแดนลอ

จะยอดุจสีไหคร่าวใดหยอ

ดังมันจอนั่งถ้ามาเร็วเร็ว

ลุกขึ้นแขบทันทีเจ็บอีเหว

แต่งเลวเลวพอเสร็จเสด็จยัง

ใครตีหามมานี้ระวีหัง

งานข้างหลังเขาจะแต่งกับแหงดี

สาวยิ้มออกหัวฉาวหาวถี่ถี่

ตัวผมนี้จะพาคนเอาดนยอ

เกล็ดไปยับเมืองใหญ่บ้านใดหยอ

เด็กนั่งคลอหมีเห็นนึกเอ็นดู

พอกราบไหว้มุนีนั่งดีหู

วันเกิดอยู่หอดีอย่ามีภัย

ให้เงินทองเกิดมีตั้งสีไห

ลุกขึ้นไปเกิดตามพาหามตี

ชมอึกอ้อยชีหำต้นดำหมี

ต้นยอดีเดือยปอลูกกอดิน

ไม้ป่ารักแหนหยีย่านปีหิน

เต็มแผ่นดินแน่นไปหนัดใดกอ

ถอกับดอกชมเล่นให้เด็นหอ

ดอกไม่ปออย่าทุกข์เจ้าหุกลี

บุกป่าเห็ดดอกขาวเหมือนหาวสี

เอาหีบคีพอเสร็จหายเข็ดเลย

มันแทงยอกเจ็บจี้หนามตีเหย

สาวไม่เคยหนามตำเข้าหำดี

จะขอจับโคตวยแม่หวยสี

หัดชูลีไหว้พ่อยอดังดัง

เมื่อลูกนี้อยู่ไปในหวีหัง

ขอคลีหังเงินทองหัวดองทอ

นางหิ้นปลีแม่เจ้าถูกดาวหล่อ

เดือยพานอยกธงเหมือนปลงชนม์

พาหับกลีวีหายไม่ร้ายผล

ไม่มีคนขอดัดจะจัดการ

สุริยาทีเหียมเตรียมของหวาน

มาในงานทุกคนทั่วดนคอ

พรีทุกห้อมมากมีนั่งยีหอ

เด็กมารอชีเหินเจริญพร

เตรียมห้องหับวันดีนีกับหอน

จับเป็นตอนต่อไปใดจะคลอ

ไม่หลีกหลบนอนในกับใดหยอ

เด็ดจะยอจีหุกนอนคลุกคลี

เด็กชีหาบชายฝาหลังคาสี

หันยังมีนอนทนทนให้ดลยอ

เงียบไปเลยเข้มแข็งปลายแด็งขอ

ดังมันยอตีหั้งเรื่องยังมี

ยีแต่หังไม่เล็กชื่อเห็กหลี

ไหขึ้นคลีไม่มีคู่จะอยู่ครอง

เคยอยู่ด้วยหลายปีเฝ้าครีหอง

พอคนองเข้มขันเกิดหันคี

หิบไม้แตกกล้าแข็งแคมแหงหวี

ขบทุกทีมากคนพอดลยอ

พอปีเหิดแล้วอวดดีนั่งยีหอ

เด็กไม่ลอเคยตายมาหลายคน

หาชายแอบสักทีได้ยีหน

ตัดถนนทีหางยกย่างมา

ไม้ถอบแถบดีปลีกันชีหา

พบโจรป่ายีหายมาใต้ซวย

มานั่งพักคีโหกเป็นโชคสวย

ผลอำนวยหามีถึงที่นอน

พอเห็นรูปรักจี้แม่หลีหอน

จากนครเมืองแมนบ้านแดนลอ

เป็นเมืองอยู่ไม่เก่งเด้งขี้ฉอ

ใครยังยอกลีหอมจะยอมตัว

พี่อยากได้เห็กหลีเป็นผีหัว

ทำกลอตัวละอายไม่ใช่ดี

มัดให้ยุงกัดคันยืนหันสี

แหนบีบีให้เหนือไม่เหลือใคร

อันตรายธุลีจากนีไห

สาวหักใจยอมโดนให้โหนจี

อยู่ใต้ซวยนอนแถลงกับแหงหวี

ท้องเมฆีลมพัดกระจัดพัง

สะเทือนแยกธรณีทั่ววีหัง

พวกชาววังยีโหนเข้าโดนคลี

กากระเหว่าร้องอยู่ว่าหูหยี

ไม่สิ้นดีรอดมค่อยสมกัน

ตั้งแต่เมียเป็นผีชีวีหัน

สอแต่ดันค่อยเขยิบขึ้นเติบแรง

แต่แรกเมียไม่มีที่จะกวีแห่ง

จะหุงแกงไม่ได้ผลเหมือนหนคี

แตกขาดออกเกลี้ยงผาวอยากหาวสี

หาไหคีมาประดับสำหรับครัว

เย็นขึ้นอักแน่นจี้ยังมีหัว

ขาดสวนครัวหิงหยีเสียปีเดียว

สืบให้ทั่วคลีหังนั่งคลีเหียว

ไม่ข้องเกี่ยวมากมายเสียดายคอ

กลับหน้าแรก

สรรพลีห้วน ตอนที่ ๕

สามโมงเช้าเห็กหลีหนีถอดอก

ออกห่งผีมีเหินแล้วเดินต่อ

ร้องถี่หามถามทักพี่รักหยูด

ท้าวโบตักอักหย่อนพูดอ่อนดี

ได้ของอื่นหมื่นแสนในแดนลอ

นี่เจ้าดีไม่พอเที่ยวตอเดือน

ฟังคำพูดหูดถีคุณพี่ถาม

อยากหาผัวตัวหนุ่มเอาหุมดี

ม่ายต่อม่ายย้ายเด็ดพูดเสร็จเรื่อง

เราใช่เหรี่ยงเชียงใหม่ใดคนทอ

ไม่บัดสีดีหูเป็นคู่เคล้า

รอกับดวนชวนนางกลับห้างชี

ค่อยชมพลางเดินพลางป่ายางเกว็ด

แก่นขรีหาดหนาดเหนียดเดียดเข้าชอ

น้ำห้อยยีสีเหงื่อติดเสื้อปราด

แม่เห็กหลีหนีเหือยลงเหมื่อยอ่อน

กลีเรื่องหุ้มดุมขาดกระดาษปะ

พลางยวนยีอีแหบล้มแนบลง

เหมือนเอายาวางใส่ในกระบอก

ฝ่ายเห็กหลีไม่เหนื่อยเดือยไม่นอ

ถ้าสีแหบแสบตับหลับเสียเถิด

เห็ดไม่มอหอเด็นเป็นคราวคราว

ยกไหหยีใดหยอนอนคลอดัก

จะพาผัวไปไหว้หายแม่ยี

ยังแต่พ่อต่อดังคิดหวังเหวิด

ไหนว่าเจ้าเหือยปีเพราะดียอ

พี่จะหายาดีมายีใส่

ถ้าแผลมีหวีหางบีบวางปราย

ตั้งแต่พี่ยีเห็ดท้องเจ็ดเดือน

พอประสูติดูดรอสิ้นข้อดี

ใกล้จะถ้วนด่วนก่อพอครบสิบ

เจ็บหิดหวีสีห้าวตอนเช้าบ่าย

หมอลีแหแต่หยำประจำบ้าน

น้องเจ็บจี้หลีเหงื่อเสื้อเปียกใน

ฝ่ายเจ้าผัวใดหยอใช้หมอดัด

แพทย์ใกล้ไกลไหคีรีบรี่มา

พอยามดีบี่หายเกือบได้การ

ลมกำมัดดัดพอเห็นคลอดอง

บริสุทธิ์บุตรีไม่คลีหือ

ถ้าหอเด็นเป็นชายได้สอดัน

ทาขมิ้นหิ้นหวีสีตามไห

นอนปีเหิดเกิดง่ายเหมือนหายควี

กอดบุตรีหวีเหียงนอนเคียงข้าง

ได้ห้าปีสีเห็ดเหม็ดนึกยัน

ฝ่ายเจ้าพ่อยอดังนั่งเฝ้าลูบ

ยังไม่กลับบ้านพ่อเฝ้ายอดี

ไว้นั่งเล่นเห็นดีเอาคีหีบ

พออยู่ไปใจรักยักบ่าวบ่าว เก็บศพชอกสองผีใต้ยีหอ

เจอะดาวยอโบตักเอาหักคี

พีกับหูดอย่าหลอกบอกเห็กหลี

ว่าหายตีเป็นม่ายมาหลายเดือน

ให้ชอบพอใจพี่ไม่หมีเหือน

ทิ้งบ้านเรือนหาผัวให้หัวตี

เห็กหลีหามตอบพลันพูดหันสี

ฉันยังมีเรี่ยวแรงให้แดงยอ

นั่งปลี้เหื้องไม่ให้ไปเอาใดหนอ

ดาวก็ยอกลับหลังหังก็ยี

นั่งคลีห้าวกลางทางยกหางถี

เป็นเมืองพี่ใหญ่กว้างเหมือนด้างชอ

ผักชีเห็ดแหนบีคนทีสอ

ดังถึงวอพานางเข้าปรางนอน

คลี่หมอนสาดตีหังนั่งวีหอน

ท้าวเอื้อมกรจีหับไม่ทับลง

ปอกับดะคืนนี้ได้บีหง

นอนเล็ดยงกอดรัดยกดัดงอ

ขบไม่ออกปล้ำกันปลายดันสอ

เด็ดค่อยยอหยุดพักไว้สักคราว

อย่าปีเหิดแมลงหมีจะคลีหาว

แต่เรื่องราวข้างท้ายแม่หายนี

เฝ้าร่วมรักสมสองหองเป็นหนี

สิ้นชีวีโจรนั้นเอาดันฟอ

ีกลับบ้านเกิดหลีไหชวนใดหยอ

หยุดพักรอลีห้างให้สางคลาย

ร้านหมอไทยแหนบีเขามีขาย

อย่าปล่อยไว้แช่ดองให้หองพี

ไม่อีเหือนอย่าไปเลยไหหยี

ว่าลูกนี้หยีหิงเป็นหญิงชาย

กลัวลีหิบยีหังนั่งยีหาย

นอนยีหายสีแหบนึกแปลกใจ

คลีบอกหานว่ามานี้วีวีไห

ทนไม่ไหวสีแหบแขบเข้ามา

ช่วยปีหัดสักทีพอชีหา

เข้าฝีหาคลีหำขยำลอง

พวกแม่ท่าน หำดีนั่งมีหอง

น้ำหนีหองตีหามคลอดตามกัน

ตัดสายดือพอดีล้างสีหัน

ช่วยปล้ำกันป้อนยาน้ำหาที

ปล้ำฟืนไฟให้ผิงพวกหิงหยี

หำไม่ชี้หนีเห็ดอยู่เจ็ดวัน

เฝ้าลีห้างชีหมให้ดมถัน

ตั้งชื่อพลันลูกสาวแม่หาวคี

ก้มจี้หูบค่อยชมขนหมหยี

ได้สิบปีเขี้ยวพ่อให้หลอดาว

กระโตนบีบช่วงสีแสงวีหาว

ทนชั่วคราวค่อยถ้าสิบห้าปี

กลับหน้าแรก

สรรพลีห้วน ตอนที่ ๖

ยกจอมจักรนคโรถึงโบตัก

กระโดดโผนโจรปล้ำแม่หำดี

ไปเจ็บไข้ย้ายเด็ดหรือเข็ดแค้น

บอกเห็กหลีหนีหัดต้องจัดการ

เจ้าอยู่วังยังเสร็จลงเจ็ดหน

ตามรูปหล่อฉอดุจพระบุตรี

อยู่ข้างหลังนั่งคิดถอยหมอน

นอนยีหัวชั่วคราวเฝ้ารอดา

ทั้งสมบัติเงินทองดองเจ้าขอ

อีกสิ่งหนึ่งมีหลานเกิดหานบี

ทั้งเงินทองของมีปีบนหิ้ง

คิดผีหาฆ่ามันจะบรรเทา

ริษยาฆ่าตีให้หมีหด

ขยีหับดับเกียงทำเหียงบี

ชวนลูกสาวหาวคีเดินคลีไห

ออกตรีเหียมเยี่ยมพ่อพารอดา

พร้อมทั้งเมียลูกพ่อเดินยอดัก

หนามบีหาดตาดแขดเข้าแหดตี

ใกล้ถึงเมืองหางชีหนีหนีเห็ด

หยุดสักทียีเหียนเดียนตามวอ

ยืนสังเกตเนตรยนลงบนเค็จ

เจ้าหนีเห็ดไปใยพาใครมา

นี่คือลูกนี่ผัวแล้วหัวเราะ

เมื่อปีเหิดเกิดนานรูหานปี

ยืนถามพ่อรอดูใครอยู่วัง

เจ้าอย่าทุกข์ดุกลอเป็นยอใด

พ่อพึ่งมีเมียใหม่ใยไม่เหว็จ

ให้มารับหลานสาวแม่หาวคี

ทั้งลูกเขยคนนี้ไม่ยีเห็ด

ค่อยหันหลังดังสอชวนปอใด

เห็นแม่เลี้ยงเหียงบีนั่งกีเหา

พี่คิดถึงหึงหมีอยู่ที่วัง

พอมาถึงไหหยีลูกสีหาว

เคารพสามถามไถใดลูกคอ

เต่ากับแรดของนี้ผูกจี้ห้อย

ธำรงค์น้อยก้อยใส่เท่าไหคี

เหือกติดปลีฉีหีกอีกลูกเขย

เรื่องเงินทองของพ่อใส่สอดา

เมื่อลูกชอบมอบให้ถ้าย้ายเด็จ

เข้าดับบ้านดับช่องห้องดีดี

ผ้าที่นอนหมอนมีนีเหมือนหวล

พ่อค่ำดีหมีหินไม่สิ้นคาว

เกษรร่วงหวงกลีงลยียุบ

ท้าวชวนเมียเคลียคลอพาหอดี

เข้าสู่ที่คลีไหถอนใจหือ

หันมันคียีขาทำตาเพรา

พอแสงทองส่องดีสีเหงาเหงา

สดุ้งดีลีเหียปลุกเมียเลย

ทำหน้าสิ้วนิ้วชี้เอาสีไห

สดุ้งตื่นขืนไอไหวตัวแปร

เอาบุตรีถีหวงคิดลวงหลอก

ท้าวโบตักเป็นผัวกับหัวปลี

มาอยู่นานบ้านมีทั้งสี่ห้อง

เครื่องผ้าผ่อนช้อนขันหัวดันกอ

ว่ากระไรไหนพูดทำบูดรัก

พี่ไม่ห้ามยามเพล็ดไม่เค็ดเคือง

จะขอฝากหลานผ่านทางป่ายางเกว็จ

พาก็พาอย่าละเมิดให้เหิดปี

เรียกหาวคีมีหน้านั่งถ้าคร่าว

นั่งก้มพักต์ตักบายกลายยุบล

บอกแม่พ่อยอดกเดือนหกกลับ

ป่ารีห้างทางรกเดินหกฟี

แล้วคาดแพยาวรีไม้สีหาม

สาวไม่นีในหึกรู้สึกตน

ใช้ให้ลงไปรอถอกับดอก

พอฉาบฉายใกล้ลึกหึกบีบี

กระโดดน้ำห้ามพลีนทีหอน

กลับไปเยี่ยมผัวรักไม่กลักบัว

เป็นทุกข์หนักตรอมใจถึงไหหยี

วิ่งหันสีนบั้บุกถูกรุกราน

ยังคีแห้นไม่กลับที่บุรีหาน

สืบข่าวสารให้แจ้งทุกแห่งดี

อย่าจอดลคอยระวังเฝ้าหังหนี

สั่งเห็กหลีเมียรักบ่ายพักตร์มา

ความเดือดร้อนเกิดมีสีสีหา

อยู่อยู่มาศูนย์เปล่าแล้วเหารี

ได้ไม่พอลูกสาวหาวยังสี

หองพีพีเกิดเสียหายไม่ได้เรา

ให้ลูกหญิงทั้งนี้เรากีเหา

เหลือแต่เราอยู่กินกับหิ้นปลี

กลืนสะกดนิ่งในรอไหหยี

เรื่องพอดีใดหยอลาพ่อมา

เด็กพอใหญ่สิบสี่เข้าปีหา

พีแต่หาสองแผ่นแหนบีบี

บุรีหักรักแบกป่าแหกหลี

โลหิตฉีนีไหชวนใดปอ

ยางตามเท็จชมชี้บอกหนีหอ

ข้ามดอนตอปอดิดเจอะบิดา

น้ำตาเล็ดใหลรี่ดังฉีหา

ดูหน้าตาผึงผ่ายเหมือนหายควี

ดอกผึ่งถอได้ฉันคราวหันสี

ชื่อหาวสีสวยเด็จไม่เค็ดใย

ทิ้งคลีหังหมีหอยของน้อยใหญ่

อย่าตกใจเวียงวังหังพ่อยี

ย้ายจนเข็ดรุ่งเผ็กชื่อเห็กหลี

พร้อมไหหยีลูกสาวให้เข้าไป

ปรึกษาเสร็จเห็นดีข้างนีไห

ประเดี๋ยวใจผีหึงมาถึงวัง

เธอกอเดาพอดีแล้วอีหัง

แล้วร้อยชั่งดิ้นรนเรื่องดนยอ

ไหว้แม่เฒ่าเข้าไปพร้อมใดหยอ

นิยมยอชมเชยคลำเหยลี

พลีกับหอยทองแท่นท่าแหนสี

ให้แหงดีเป็นหลานที่ผ่านมา

ไม่วางเฉยของมีบรรดีหา

เครื่องเสื้อผ้าแพรพันหันคีคี

หมีทุกเห็ดแก่เฒ่าหาวสีสี

ให้พวกนี้ฟีหักกันสักคราว

พ่วยนวนนวนจัดให้มีแก้หนีหาว

น้ำค้างพราวลมโชยดอกโหยรี

ซอตามดุบหลั่งในน้ำไหสี

หามเท่าชีพักเถอะรักเรา

เอื้อมมือจับสามีห้กีเหา

พระง่วงเหงาทีหับระงับเลย

เสียงไก่เขาขันถี่ว่าสีเหย

พระกรเชยสีหันไม่ผันแล

หลับอะไรป่านฉะนี้ไม่ปลีแห

นอนคิดแต่ลบล้างให้ห้างรี

จับปีหอกลอยแพกระแสสี

พูดกันที่ห้องหับประดับลอ

ได้แต่ของโน้นนี้กับหนีหอ

เด็ดค่อยยอกลีหับลากลับเมือง

อย่าหมองพักต์โสกีชำสีเหือง

การกลับเมืองเยี่ยมทาษพวกหาดยี

ยามเสด็จเป็นเพื่อนข้ามเหือนถี่

ไหไม่หยีเที่ยวระเห็ดเค็จจะยน

ฟังพ่อเฒ่าเรียกถี่เหมือนยีหน

เห็นขอยหมนแจ้งรูแหงดี

ขยีหับลาเสร็จออกเห็ดหนี

ถึงนทีลีเหทะเลวน

เชือกผูกข้ามฉีกฝอยย่านขอยหมน

ว่ากอดลแม่เฒ่าของหาวคี

ถีบแพออกปล้ำกันรูหันสี

เห็นพอดีต้องม้วยเรื่องหวยคัว

หยุดพักร้อนริมฝั่งนั่งหวีหัว

แจ้งดีชั่วเรื่องราวของหาวคี

กลับหน้าแรก

สรรพลีห้วน ตอนที่ ๗

จับถึงสาวหาวสีนั่งปีหิด

ไม่เขาทำใจหำดี

ต้องน้ำเชียวเตียวแสดแสงแดดส่อง

เกิดธุลีแหกแพแตกต่าง

ฝูงมัจฉาพาฉีนึกสีแหบ

ผลบรรดาลหานบีมีชะตา

จะจอดับจับข้อเทวอเดช

วิชะยันหันเห็กจอเด็กจอดล

สถิตย์แท่นนพรัตน์เวียนหัตถ์เวียนหัว

นั่งกอดมลมพังพอดังดี

หรือใครบวชสวดยัดนอกวัดนอกเว็จ

แสนลำบากอยากรู้ขอดูขอดล

สร้างปานาหาผิดตีหิดตีหอย

ไม่เบาถ้อยน้อยเล็กหลอเด็กหลอดาม

หรือในโลกภิภพรีหบรีหัก

เห็นเด็กน้อยลอยคอไม่ยอดัง

ถึงคีหันวันหนึ่งไม่ถึงตาย

นั่งดีหูรูการหลานหิ้นปลี

อีเห็กหลีแม่เฒฒ่าไม่เย้าเข็ด

คนใจบาปหาบสีไม่ดียอ

กูต้องลงไปช่วยหวยยังสี

หยิบก้อนดินเข้ามาก่อเทวอดาน

ลงขวางหน้าพอดีไม่กลีไห

ให้ล่ำเล็กเด็กหลอเจ้าจอโดน

แล้วลีหับกลับที่วิชีไห

เดียวจีถึงถึงหาดคลื่นสาดดัง

กำลังหิวลิ่วลอยลูกหอยหมอง

ล้วนผลาหากินเก็บหินจี

บริโภคโหกชีไม่ขีหาด

อยู่เกาะถิ่นกินหลับสัปปอดาห์

ยามสถิตลอยแพแหเป็นหมี

หองยังพีตกคับอับมาอับปาง

นั่งมีหองโสกีไม่สีหาง

ล่มลงกลางสมีหุดเกาะยุดมา

เข้าว่ายแอบหาปลีเที่ยวฟีหา

เทวอดาสีหงส์ไม่ปลงชนม์

ปรารภเหตุสว่างสีหางสีหน

พิมานบนสีหำไม่เห็นดำเห็นดี

สดุ้งตัวปีหามหันสามหันสี

หรือไหคลีแตกรานลักบานลักบน

ยังไม่เสร็จหลับไหลปีไหปีหน

โลกสากลสีหาบลักบาปลักบาม

บาปเล็กน้อยมีทั่วไหลขั้วไหลขาม

ลงมองตามบูรทิศเสียงปอดิดปอดัง

พอถอดหลักมองดูทั้งรีหูรัหัง

เปลือกหนีหังเขียวเหน็จเหมือนเห็ดยี

นอนปีหายนน้ำเชี่ยวรูเหียวขี

ลูกไหหยีโบตักดักเต็มตอ

มันฆ่าเสร็จภายหลังหวังดีหอ

เอาดกชอเสียให้ตายอย่าไว้ปราน

ใหผึ่งหยีวีหงส์น่าสงสาร

ปฏิหานคลีหิงแล้วทิ้งโยน

ทิ้งลงไปเสียงถนัดชื่อเกาะถัดเกาะโถน

ละลอกโตนยีแหงเข้าแขวงบัง

สำรวมใจอินทรีย์ไม่หวีหัง

ขึ้นกระทั่งเกาะถิ่นฟักหินกี

เห็นสุกพองเอื้อมมือปลิดจุกหิดหนี

หอยทะยีกลีเหือเนื้อข้าวปลา

เหมือนผีศาจจีห้าวเฝ้ารักษา

เรือไหนมาถี่หามจะข้ามไป

กลับหน้าแรก

สรรพลีห้วน ตอนที่ ๘

ยกเห็กหลีหยีหับคิดกลับหลัง

เห็นโบตักถักบอกกำขอกไถ

ว่าหาวคีเจ้าหลานข้ามหารหมี

แพก็แหกแตกพราวเป็นดาวยอ

ถูกน้ำเชี่ยวหนีไม่สีเหงือก

หาไม่พบหลบหน้าพาหามี

ท้าวยีเหงื่อเหลือเมียมาเสียหลาน

บอกหินปลีลูกเขยพาเดยลอ

เดินริมฝั่งหังยีไม่หมีเห็น

ถ้าสีห้วนจวนศพเอาหบกี

ถึงเวลาสายัณห์หันดังหวี

ไม่พีหบหลบกันดันทุกออ

พอเย็นค่ำย่ำดีจะคลีหำ

พอถึงวังกรุงศรีบุรีไห

เข้าพิไรกอดองค์ให้ดงลอ

ห้วยยาวรีน้ำเชี่ยวหัวเดียวขอ

ลงลอยคอว่ายดำลูกหำบี

ฉันกลิ้งเกือกสุดแรงจนแหงหวี

พระเดชพี่มองเห็นเด็นหรือออ

นั่งตอดานทำฤทธิ์หัวดิดฝอ

เด็กไม่ซอตามกันพาหันดี

จำปอเด็นตามเฝ้าหาวลูกสี

พร้อมไหหยีโบตักเที่ยวดักรอ

ชวนเห็กหลีกลับไปเถอะใดหยอ

ดังกลับรอฟังข่าวอยู่อ่าวใด

ชวนงามขำเห็กหลีเข้าสีไห