วันวิทยาศาสตร์

          สวัสดีคะชาว gotoknow  ทุกๆท่านวันนี้ก็มีเรื่องเล่าจากงานวันวิทยาศาสตร์ที่ผ่านมาค่ะความจริงตอนแรกก็ไม่รู้ว่าจะมีส่วนร่วมในงานนี้ยังไงดี จะช่วยอาจารย์คุม lab หรือช่วยงานในภาคดี เพราะทุกๆปีที่ผ่านมาก็มักจะช่วยอาจารย์และพี่ๆคุม lab และก็ให้ความรู้ต่างๆกับน้องๆที่มาเข้าชมในงานเกี่ยวกับเรื่องพืชและสัตว์ค่ะ

             แต่รู้สึกว่าปีนี้จะแตกต่างจากปีก่อนๆนะคะเพราะทางภาควิชาได้จัดความรู้เกี่ยวกับสัตว์มีพิษชนิดต่างๆมีทั้งงู กบ ปลาปักเป้า ต่อ แตนฯลฯ นับไม่ถ้วนเลยคะ และก็ยังมีโลกใต้น้ำ กล้องจุลทรรศน์ แล้วก็ยังมีนิทรรศน์การกล้วยไม้ พืชต่างๆที่มีพิษฯลฯ ยังมีอีกหลายกิจกรรมเลยคะที่ไม่ได้กล่าวถึง

             เนื่องจากว่าดิฉันเรียนวิชาผึ้งกับ Beeman ซึ่งท่านได้ให้นิสิตจัดทำโครงงานเพื่อที่จะให้ความรู้และบ่งบอกให้รู้ว่าผึ้งมีความสำคัญยังไงและเราจะให้คนอื่นเขารู้ว่าผึ้งมีประโยชน์อย่างไรบ้าง ซึ่งทำให้กลุ่มของดิฉันได้มีส่วนร่วมในกิจกรรมวันวิทยาศาสตร์ครั้งนี้ค่ะ

             เราได้ทำกระเป๋าผึ้งน้อยมาขายในงานกันคะซึ่งเราจะนำผ้าดิบมาทำเป็นกระเป๋าใบขนาดเล็กค่ะแล้วก็ทำการเพ้นรูปผึ้งตามแบบที่เราต้องการซึ่งทำมาประมาณ 40 ใบค่ะเริ่มแรกที่มานั่งขายกันยังคิดในใจอยู่เลยคะว่าจะขายได้สักใบไหมนะ? จะมีใครสนใจซื้อบ้างหรือเปล่า? เนื่องจากว่ารูปผึ้งที่เราทำกันเป็นฝีมือของเราเองก็เลยไม่ค่อยมั่นใจในความสวยงามค่ะ

              แต่หลังจากที่นั่งขายไปได้สักครึ่งชั่วโมงก็พบว่ามีเพื่อนคนหนึ่งเข้ามาประเดิมซื้อไปเป็นคนแรกเลยค่ะ พอหลังจากที่ขายใบแรกได้ก็ดีใจกันมากเลยคะ(555) ต่อมาหลังจากนั้นเรื่อยๆก็เริ่มมีน้องๆจากโรงเรียนต่างๆมากมายเดินผ่านบริเวณที่ตั้งร้านและก็เข้ามาซื้อกระเป๋าผึ้งน้อยของเราคนละใบสองใบ

             สุดท้ายเราก็ขายกระเป๋าผึ้งน้อยจนหมดเกลี้ยงภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมงทำให้รูสึกปลื้มมากเลยค่ะสิ่งที่อยากจะบอกก็คือขอขอบคุณรุ่นพี่ปี 4 คนหนึ่งที่มาช่วยพวกเราขายกระเป๋าและก็ขอบคุณเพื่อนอีกคนที่น่ารักมากมาช่วยขายกระเป๋าผึ้งน้อยจนหมดทุกใบเลยคะ

            ขอขอบพระคุณท่านคณบดีของคณะวิทยาศาสตร์ด้วยคะที่กรุณามาอุดหนุนกระเป๋าผึ้งน้อยค่ะและก็ต้องขอบคุณน้องๆทุกคนที่ช่วยกันอุดหนุนค่ะ

             สิ่งที่ได้จากกิจกรรมนี้มีมากมายเลยค่ะทั้งความสามัคคีในกลุ่มเพื่อน ได้พบปะกับคนมากมายหลากหลาย ได้ประสบการณ์ที่ดีจากการขายของในครั้งนี้ รู้จักการผิดหวัง((เนื่องจากช่วงแรกไม่มีใครซื้อคะ) รู้จักความสำเร็จ(เนื่องจากขายของหมด)  และที่สำคัญกว่านั้นก็คือลบคำสบประมาทจากคนบางคนได้อย่างไม่น่าเชื่อค่ะ

           เริ่มแรกที่เราตั้งร้านมีคนพูดเอาไว้คะว่าจะขายได้เหรอ ถามว่าขายได้บ้างหรือยังแล้วก็หัวเราะ บางคนก็ชี้มาที่กระเป๋าแล้วก็หัวเราะซึ่งเป็นอะไรที่ไม่สมควรเลยคะและก็ไม่คิดว่าจะเป็นการกระทำจากบุคคลคนนั้นได้ แต่อย่างน้อยก็ภูมิใจคะเพราะเราทำด้วยความตั้งใจจริงและเราก็ใส่ความรักและความเอาใจใส่ลงไปด้วยกระเป๋าบางใบก็เป็นฝีมือการเย็บของดิฉันเองค่ะ ภูมิใจที่สุดที่ขายได้จนหมดทุกใบ

      ดิฉันอยากจะฝากไว้สักนิดนะคะไม่ว่าเราจะเห็นใครเขาทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งก็ตามอย่างเต็มที่และสุดความสามารถของเขาแล้วสิ่งที่เราควรจะพูดออกไปก็คือคำพูดที่เป็นกำลังใจพูดให้เขารู้สึกดีและภูมิใจในสิ่งที่เขาทำ ถึงแม้ว่าผลงานที่ออกมามันจะไม่ดีเท่าที่ควรก็ตาม ไม่ควรพูดดูถูกเขาไปนะคะเพราะสุดท้ายคนที่หน้าแตกจริงๆอาจจะเป็นเราก็ได้คะ