วัฒนธรรมท้องถิ่น : ชีวิตสามเณร 8

พ่อสอนลูกเล่าเรื่องราวต่าง ๆให้ฟัง

ผมกลับบ้านเกิดอีกครั้ง...ชมท้องทุ่งรวงทอง...เขียวเหลืองเรืองรอง...ยามลมพัดผ่าน...ต้นข้าว...เอนลู่ไล่ตามกันไป...จนไกลลับสายตา...

ในยามเช้าวันนั้น...มีเสียงดัง...กระหึ่ม...มาทางชายป่า...มีวัตถุพุ่งออกมาแล้วทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า...ราวกับจะเสียบฟ้ากว้าง...แลเห็นลิบ ๆ...แล้วก็ดิ่งลงมา...ราวกับจะจูบดิน...อีกนิดเดียว...จะถึงรวงข้าว...มันก็หักมุม...ขนานแผ่นดินตรงไปรวดเร็วมาก...เครื่องบินลำเล็กครับ...ฮา ๆ เอิก ๆ...มีผู้ขับ 1 คน...ไม่รู้ใคร...

ถามไม่ทัน...คงเห็นสามเณรน้อย ๆยืนชมอยู่...ก็เลยบินโชว์...ผาดโผนให้ดู...ก่อนชายผู้นั้น

จะโบกมือ...บ๊าย บาย...คือเขาหยอกเล่นกับผมครับ...ผมงง ๆ...แต่ความฝันบรรเจิดจ้าในใจ

ทันทีว่า...ถ้าเราไม่เรียนหนังสือแล้ว...คงไม่ได้ขึ้นนั่งเครื่องบินแน่ ๆ...คงเป็นชาวนาเหมือนพ่อ...และพระอาจารย์ก็ย้ำเป็นผญาเสมอว่า...อย่าอวดโก้เก่งกล้า...วิชาฮ่ำให้เฮียนเอา...ซุมเจ้าหัวจัวเณร...หนุ่มคะนองยังน้อย...

วันนี้ผมพบพ่อที่กระท่อมปลายนา...และพ่อก็สอนลูก...พร้อมเล่าเรื่องในอดีตให้ผมฟัง...พ่อผมเคยเป็นทหารผ่านศึกในสงครามโลกครั้งที่ 2 แต่งงานกับหญิงงามประจำท้องถิ่นลูกสาวของนาย

ฮ้อยทมิฬ...มีเรือกำปั่นวิ่งขายสิ่งของอยู่ในแม่น้ำโขงทั้งสองฝั่ง...บางทีตาผมมาขายของถึงเมืองสระบุรีครับ...

ช่วงนั้นพ่อเป็นผู้นำหมู่บ้าน...เมื่อ 60 ปีผ่านไปแล้ว...มีเสือข้ามฝั่งแม่น้ำโขงมากินคนที่หมู่บ้าน 2 คน...และเสือตัวหนึ่งถูกยิงตายด้วยความแม่นปืนของพ่อผมครับ...คือเสือทำร้ายคนได้แล้วมันใช้ปากคาบฝังเขี้ยวลงที่กระหม่อมและใต้คางคนแล้วลากไป...กินไม่หมด...มันกรบไว้กินต่อ...ช่วงที่มันเฝ้า

อาหารนั้น...

พ่อผมเข้าไปยิง...พอลั่นไกปืน...เสือมันกระโดดตรงมาจะตระครุบเลย...เหลือแค่

2 เมตรจะถึงตัวคนยิงครับ...แต่กระสุนโดนขาหน้าทะลุผ่านท้องมันไป...มันโกรธ...ร้องเสียงดังลั่นชายป่า...ผู้คนที่รายล้อมอยู่ข้างนอก...ต่างหนีเอาตัวรอดไปคนละทิศคนละทางครับ...

เรื่องเล่ามันยาว...ฮา ๆ เอิก ๆโปรดติดตามตอนต่อไป

ด้วยความปรารถนาดี

จาก...umi

เขียนใน GotoKnow โดย ยูมิ
ใน วัฒนธรรมท้องถิ่น

คำสำคัญ (Tags): #แนวคิดทางวัฒนธรรมคึกษาทางภาคอีสาน

หมายเลขบันทึก: 46272เขียนเมื่อ 25 สิงหาคม 2006 10:20 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2012 15:43 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน