มุทิตาจิตานุสรณ์ อาวรณ์รักและอาลัย ๒๕๕๔

ครูในดวงกมลแห่งแผ่นดิน

ท่านผู้อ่านที่เคารพ

เมื่อถึงฤดูกาลงานเกษียณอายุราชการทุกปี ก็จำเป็นต้องมีงานแสดงมุทิตาจิตอาลัยรัก อาวรณ์เพื่อยกย่องความวิริยะอุตสาหะของท่านอาวุโสทั้งหลาย และเป็นการขอบคุณท่านที่ได้พากเพียรทำงานเพื่อองค์กรมาตลอดระยะเวลายาวนานต่อเนื่องไม่น้อยกว่า ๒๐-๓๐ ปี

ผมมักมีส่วนในงาน "แสดงมุทิตาจิตาลัย อาลัยรักแด่พี่" ทุกปีต่อเนื่อง และที่ขาดไม่ได้คือคำกลอนอาวรณ์รักและยกย่องเกียรติประวัติของท่านทั้งหลาย และได้รับการร้องขอจากแทบทุกวงการว่า ขอคำประพันธ์เพื่อนำไปใช้ในงานเกษียณ ทุก ๆ ปี ต้องไม่ซ้ำกันเสียด้วย ทำให้ผมต้องคิดแต่งถ้อยคำลำบากขึ้นทุกปี จนอาจเข้าตาจนตอนที่ผมเกษียณในอนาคตอันใกล้นี้  แต่ไม่เป็นไปผมยินดีที่จะแบ่งปันคำกลอน หากท่านใดต้องการ ผมก็อนุญาตให้นำไปใช้ได้ครับ

สำหรับบันทึกแรกของปีเกษียณ ๒๕๕๔ นี้ ขอเริ่มต้นในวงการครูบาอาจารย์ครับ

สำนวนที่ ๑

                             เมื่อเดือนดาวเด่นฟ้าต้องลาฟ้า            

                             จำจรลาพ้นกาลผ่านหน้าที่

                             แม้เดือนดาวยอแสงประกายดี                        

                             เดือนดาวมีดวงใหม่เจิดประกาย

ระหว่างแสงส่องสว่างกลางเวหน                   

คือครูเด่นสร้างคนให้เฉิดฉาย

มีคุณค่าควรค่าเกียรติกำจาย                         

ดารารายเรืองระยับประดับบน                  

                            ขอแสดงมุทิตาและอาลัย

                            ท่านสถิตกลางหทัยทุกแห่งหน

                            ศิษย์ทั้งหลายมีค่าแก่สกล                           

                            ท่านคือครูแห่งกมลในแผ่นดิน