จี้ใจได้แง่คิด...เรื่องคนติดอ่าง
มนุษย์ทุกคนต่างมีศักยภาพและความสามารถที่แตกต่างกันออกไป
สมชาย สมศักดิ์ และวิเชียร ทำงานอยู่บริษัทแห่งหนึ่งในต่างจังหวัด พวกเขาสนิทสนมกันมานาน ครั้งหนึ่งทั้ง 3 คน มีโอกาสได้เข้าร่วมประชุมสัมมนาที่โรงแรมแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานครและพักที่ห้องเดียวกันในชั้นที่สิบสองของโรงแรม
เย็นวันหนึ่ง หลังการประชุมสัมมนา เมื่อรับประทานอาหารเย็นเสร็จ ทุกคนเหน็ดเหนื่อยจากการประชุมสัมมนาต่างรีบขึ้นห้องพักเพื่อไปพักผ่อน แต่เมื่อไปกดลิฟต์ปรากฏว่าลิฟต์ทุกตัวเสียหมด ถามเจ้าหน้าที่บอกว่า กำลังซ่อม ต้องใช้เวลาร่วมครึ่งชั่วโมงจึงจะเสร็จ
ทุกคนอยากจะพักผ่อนจึงตกลงกันว่าจะเดินขึ้นบันได โดยไม่รอขึ้นลิฟต์ ระหว่างเดินขึ้นบันได สมชายเสนอให้ผลัดกันร้องเพลงคนละเพลงในแต่ละชั้น เพื่อเป็นกิจกรรมแก้เหนื่อย ทุกคนตกลงตามที่สมชายเสนอ
ชั้นที่ 1 สมชายเริ่มร้องก่อน "ป่าเหนือเมื่อดอกไม้บาน"
ชั้นที่ 2 สมศักดิ์ ร้องต่อ "ลงเรือน้อยลอยวน"
พอถึงชั้นที่ 3 เป็นคิวของวิเชียร ซึ่งเป็นคนติดอ่างพูดไม่ค่อยชัดและมักถูกล้อเลียนจากเพื่อนเป็นประจำ เมื่อถึงคิวของตัวเอง วิเชียรก็พยายามใช้สิทธิ์ตามข้อตกลง " อะ อะ อะ "
"มึงไม่ต้องร้อง ไอ้อ่าง กูรำคาญ เดี๋ยวกูร้องแทน" สมชายขัดขึ้น และร้องเพลงต่อ วิเชียรจำต้องเงียบไป
พอถึงชั้นที่เป็นรอบของวิเชียรครั้งใด วิเชียรพยายามใช้สิทธิ์ที่ตัวเองมีก็ถูกคัดค้านและถูกร้องแทนโดยสมชายและสมศักดิ์ทุกครั้งไป
จนกระทั่งถึงชั้นที่ 11 กำลังจะขึ้นชั้นที่ 12 ซึ่งเป็นชั้นสุดท้าย สมชายกับสมศักดิ์เกิดความสงสารที่วิเชียรอยากจะร้องเพลงแล้วไม่ได้ร้อง สมชายจึงพูดว่า
"เอ้า ไอ้อ่าง มึงอยากร้องนัก เชิญร้องได้เลย ชั้นสุดท้ายแล้วกูจะพยายามทนฟัง" วิเชียรจึงเริ่มต้นอย่างตะกุกตะกักว่า
" กะ กู มะ ไม่ ดะ ได้ อยะ อยาก จะ ร้อง เพละ เพลง แตะ แต่ กุ กู จะ จะ ถะ ถาม มึ มึง วะ ว่า มึ มึง เบอะ เบิก กุ กุญ จะ แจ ที ที่ คะ เคา เตอะ เตอร์ มะ มา รึ หรือ ยะ ยัง มะ มึง ก็ ก็ มะ ไม่ หะ ให้ กุ กู พุ พูด สะ สัก ทิ ที "
สมชายกับสมศักดิ์ร้องเป็นเสียงเดียวกันว่า
" ตายจริง ลืมเบิกกุญแจห้องขึ้นมาแล้วจะเข้าห้องได้ยังไง " วิเชียนได้ที จึงกล่าวต่อว่า
"มะ มึง ก็ ก็ ผะ ผลัด กะ กัน เราะ ร้อง เพละ เพลง โละ ลง ปะ ไป อะ เอา กุ กุญ จะ แจ ก็ ก็ ละ แล้ว กะ กัน กุ กู จะ จะ เราะ รอ ยุ อยู่ โตะ ตรง นิ นี้ และ แหละ "
เย็นวันหนึ่ง หลังการประชุมสัมมนา เมื่อรับประทานอาหารเย็นเสร็จ ทุกคนเหน็ดเหนื่อยจากการประชุมสัมมนาต่างรีบขึ้นห้องพักเพื่อไปพักผ่อน แต่เมื่อไปกดลิฟต์ปรากฏว่าลิฟต์ทุกตัวเสียหมด ถามเจ้าหน้าที่บอกว่า กำลังซ่อม ต้องใช้เวลาร่วมครึ่งชั่วโมงจึงจะเสร็จ
ทุกคนอยากจะพักผ่อนจึงตกลงกันว่าจะเดินขึ้นบันได โดยไม่รอขึ้นลิฟต์ ระหว่างเดินขึ้นบันได สมชายเสนอให้ผลัดกันร้องเพลงคนละเพลงในแต่ละชั้น เพื่อเป็นกิจกรรมแก้เหนื่อย ทุกคนตกลงตามที่สมชายเสนอ
ชั้นที่ 1 สมชายเริ่มร้องก่อน "ป่าเหนือเมื่อดอกไม้บาน"
ชั้นที่ 2 สมศักดิ์ ร้องต่อ "ลงเรือน้อยลอยวน"
พอถึงชั้นที่ 3 เป็นคิวของวิเชียร ซึ่งเป็นคนติดอ่างพูดไม่ค่อยชัดและมักถูกล้อเลียนจากเพื่อนเป็นประจำ เมื่อถึงคิวของตัวเอง วิเชียรก็พยายามใช้สิทธิ์ตามข้อตกลง " อะ อะ อะ "
"มึงไม่ต้องร้อง ไอ้อ่าง กูรำคาญ เดี๋ยวกูร้องแทน" สมชายขัดขึ้น และร้องเพลงต่อ วิเชียรจำต้องเงียบไป
พอถึงชั้นที่เป็นรอบของวิเชียรครั้งใด วิเชียรพยายามใช้สิทธิ์ที่ตัวเองมีก็ถูกคัดค้านและถูกร้องแทนโดยสมชายและสมศักดิ์ทุกครั้งไป
จนกระทั่งถึงชั้นที่ 11 กำลังจะขึ้นชั้นที่ 12 ซึ่งเป็นชั้นสุดท้าย สมชายกับสมศักดิ์เกิดความสงสารที่วิเชียรอยากจะร้องเพลงแล้วไม่ได้ร้อง สมชายจึงพูดว่า
"เอ้า ไอ้อ่าง มึงอยากร้องนัก เชิญร้องได้เลย ชั้นสุดท้ายแล้วกูจะพยายามทนฟัง" วิเชียรจึงเริ่มต้นอย่างตะกุกตะกักว่า
" กะ กู มะ ไม่ ดะ ได้ อยะ อยาก จะ ร้อง เพละ เพลง แตะ แต่ กุ กู จะ จะ ถะ ถาม มึ มึง วะ ว่า มึ มึง เบอะ เบิก กุ กุญ จะ แจ ที ที่ คะ เคา เตอะ เตอร์ มะ มา รึ หรือ ยะ ยัง มะ มึง ก็ ก็ มะ ไม่ หะ ให้ กุ กู พุ พูด สะ สัก ทิ ที "
สมชายกับสมศักดิ์ร้องเป็นเสียงเดียวกันว่า
" ตายจริง ลืมเบิกกุญแจห้องขึ้นมาแล้วจะเข้าห้องได้ยังไง " วิเชียนได้ที จึงกล่าวต่อว่า
"มะ มึง ก็ ก็ ผะ ผลัด กะ กัน เราะ ร้อง เพละ เพลง โละ ลง ปะ ไป อะ เอา กุ กุญ จะ แจ ก็ ก็ ละ แล้ว กะ กัน กุ กู จะ จะ เราะ รอ ยุ อยู่ โตะ ตรง นิ นี้ และ แหละ "
คำสำคัญ (Tags): #สาระน่ารู้#จี้ใจได้แง่คิด
หมายเลขบันทึก: 45631เขียนเมื่อ 21 สิงหาคม 2006 16:21 น. ()ความเห็น (2)
1. อ่านเล่นๆก็สนุกดี เหมาะสำหรับเริ่มงานวันอังคารด้วยอารมณ์แจ่มใส
2. อ่านแบบ KM ก็ต้องบอกว่า นี่นะเขาบอกให้รู้จักเปิดใจฟังคนอื่นบ้าง
ขอบคุณค่ะที่เป็นผู้ขยันเขียนบล็อกมากที่สุดในแพลเน็ตนี้
