หากอุ้มผางจะ “กิ๋นบ่เซี้ยง” ควรเป็น “เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่า” หรือ “อุทยานแห่งชาติ” ?
- ขณะนี้การพิจารณาเปลี่ยนสถานะเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าอุ้มผางให้เป็นอุทยานแห่งชาติกำลังอยู่ในขั้นตอนการสำรวจ จากนั้นจะนำเรื่องเข้าที่ประชุมคณะกรรมการอุทยานแห่งชาติ และคณะกรรมการสงวนและคุ้มครองสัตว์ป่า ก่อนจะนำเรื่องเข้า ครม. โดยคาดว่าจะเสร็จสิ้นภายในปีนี้
- http://www.sarakadee.com/modules.php?name=Sections&op=viewarticle&artid=580
- http://www.seub.or.th/hotnews/news_020.html
ความเห็น (3)
การเปลี่ยนสถานภาพของพื้นที่อนุรักษ์ถือว่าเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนมากเรื่องหนึ่งทีเดียวครับ...ซึ่งย่อมส่งผลกระทบต่อหลายๆ ฝ่ายได้ทั้งในด้านบวกและด้านลบอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
การจัดสรรพื้นที่อนุรักษ์เพื่อนำมาใช้ประโยชน์ในเชิงท่องเทียวนั้น เป็นไปได้แน่นอนในสถาการณ์ปัจจุบัน ....ถ้าดำเนินการอยู่บนฐานของคำนิยามว่า พอเพียง อย่างที่ได้กล่าวไว้ในบทความข้างต้น...ทำให้เกิดเป็น win-win situation ของทั้งทุกๆ ฝ่าย
- ถ้าพื้นที่อนุรักษ์บางส่วนได้ถูกพัฒนาเป็นแหล่งท่องเที่ยวที่มีการดำเนินการอย่างเหมาะสม มีการจัดการที่ดี...ผมเห็นว่าชาวบ้านส่วนใหญ่ที่อาศัยในพื้นที่บริเวณนั้น รวมทั้งเจ้าหน้าที่ป่าไม้ที่รับผิดชอบพื้นที่นั้น ยินดีให้ความร่วมมือ
ผมคงไม่ได้พูดเองคิดเองแทนชาวบ้านและเจ้าหน้าที่เหล่านั้น... ผมได้ยกตัวอย่างจากประสบการณ์ที่ได้ฟังความคิดเห็นจากทั้งสองฝ่ายเกี่ยวกับการพัฒนาพื้นที่เพื่อเป็นแห่งท่องเที่ยว ซึ่งทั้งสองฝ่ายมีความเห็นไปในทิศทางเดียวกัน [เขาเหล่านั้นเป็นผู้ที่อาศัยและใช้ประโยชน์จากพื้นที่นั่นโดยตรง มากกว่าเราๆ ท่านๆ ซะอีก]
- ผมได้สัมผัส ถึงพี่ๆ น้องๆ เจ้าหน้าที่ในหน่วยพิทักษ์ป่าฯ ที่ต้องเพิ่งพาตัวเอง...การสนับสนุนงบประมาณจากส่วนกลางได้ลดลงอย่างชัดเจนช่วงสองสามปีที่ผ่านมา.....เขาเองคงอยากมีหนทางที่จะหารายได้เลี้ยงหน่วยฯ ของตัวเอง
- พื้นที่หมู่บ้านหลายๆ แห่งที่อยู่ในเขตของพื้นที่อนุรักษ์ฯ โดยทั่วไปจะไม่ได้รับการพัฒนาสาธารณูปโภคเท่าที่สิทธิที่พึงจะมี (น้ำอุปโภคบริโภค-ถนน-ไฟฟ้า) เนื่องจากติดปัญหาเรื่องกฎหมายของพื้นที่อนุรักษ์... เขาเอง (ก็เป็นคนไทยเหมือนกัน) คงอยากเห็นการพัฒนาเกิดขึ้นในหมู่บ้านของตัวเองเช่นเดียวกับที่คนอื่นๆ มี
สำหรับผมคำว่า Conservation ย่อมแตกต่างจาก Preservation อย่างชัดเจนครับ
- พื้นที่ไหนที่เห็นว่ามีศักยภาพที่จะสามารถพัฒนาและนำมาใช้อย่างยั่งยืนได้ ก็สมควรนำมาพิจารณา ศึกษาให้แน่ชัดก่อนการดำเนินการ
การรู้จัก เอาใจเขามาใส่ใจเรา โดยเปลี่ยนมุมคิด ให้เป็น การมองจากข้างนอกมาหาตัวเรา...นับว่าเป็นฐานในการจัดการความขัดแย้งได้ดีทีเดียวครับ
คราวก่อนท่านนายกนั่งเฮลิคอปเตอร์บินผ่านดอยหลวงเชียงดาว เห็นว่าสวยดี
ทำให้เกิดแผนการสร้างกระเช้าไฟฟ้าขึ้น(ดอยหลวงเชียงดาวก็เป็นเขตรักษาพันธ์สัตว์ป่า)
ใครหลายคนเลยเป็นห่วงว่า ...ตาชั่งมันได้เอียงไปแล้วตั้งแต่แรกเริ่มหรือเปล่า?
อีกข้อคือ อย่างเรื่องพรบ.ป่าชุมชนคนทำงานด้านอนุรักษ์ต่างเข้าใจดี
ว่าคนอยู่ป่า รักษาป่าได้ มีวิถีชีวิตที่กลมกลืนอิงอาศัยไปกับป่า
แต่เค้าเป็นห่วงว่ากฏหมายไม่สามารถบังคับใช้ได้จริงมันจะเปิดช่องให้คนข้างนอกเข้าไปแสวงหาผลประโยชน์
ป่าก็จะไม่เป็นป่า..วิถีชิวิตคน กิจกรรมคนก็เปลี่ยนไปด้วยประเทศไทย กฏหมายไทยที่ธรณีสงฆ์ยังกลายไปเป็นที่นายทุนได้
ลองเสิร์ชดูในโลกไซเบอร์มีประกาศขายที่สปก.กันโครมคราม
ทั้งที่จริงแล้วมันมีไว้ “เพื่อเกษตรกรรม”...และต้องตกเป็นมูนมรดกของลูกหลาน
(ข่าวนายกทักษิณเอาไปแจกคนแถวเหนือ-อีสานอยู่เร็วๆนี้
สังเกตภาพข่าวให้ดี เดี๋ยวนี้เอกสารสิทธิ์มีภาพถ่ายทางอากาศประกอบอยู่ด้วย)
เรื่องโครงการเดอะพีค รุกพื้นที่ป่าที่สมุย(ไถดินลงทะเลอีกต่างหาก) ก็เหมือนกัน
น่าเศร้าว่า เรื่องปูดขึ้นมาเพราะเรื่องการเมืองแท้ๆ ไม่ใช่ด้วยคนพื้นถิ่นออกมาเคลื่อนไหว
คงรอดูรอฟังกันต่อไป.----------------------------------------------------------------“การทำแนวกันไฟเป็นงานที่เหน็ดเหนื่อย ใช้แรงคนมาก คนทำงานต้องอยู่ในป่านานหลายอาทิตย์เพื่อถางต้นไม้บางส่วนให้โล่งเตียน ไม่ให้ไฟป่าที่เกิดขึ้นลุกลามออกไป
เขาบอกว่าที่ผ่านมาคนในหมู่บ้านของเขาออกมารับจ้างทางอุทยานฯ ทำแนวกันไฟกันหลายสิบคน ทำงานอยู่ในป่านานมากกว่าที่แนวกันไฟจะแล้วเสร็จ แต่ปัญหาคือ จนป่านนี้ผ่านมานับเดือนแล้ว ยังไม่มีใครได้รับเงินค่าจ้างจากทางอุทยานฯ เลยสักคน
อันที่จริงการเตรียมตัวป้องกันไฟป่าโดยการทำแนวกันไฟเป็นสิ่งที่ควรยกย่อง เพราะเป็นการป้องกันไม่ให้ไฟป่าลุกลาม และเป็นการแก้ไขปัญหาไฟป่าได้อย่างมีประสิทธิภาพ
แต่ที่ผ่านมาหน่วยราชการที่เกี่ยวข้องมักจะให้ความสำคัญกับการดับไฟป่าที่เกิดขึ้นเสียมากกว่า
ซึ่งแม้จะรู้กันว่าเป็นการแก้ปัญหาที่ปลายเหตุ แต่ที่ยังทำกันอยู่คงเพราะการดับไฟป่าเป็นข่าวที่ดึงดูดสื่อต่างๆ ได้ดี
จึงไม่น่าแปลกใจที่เข้าหน้าแล้งทีไร เราจะเห็นผู้ใหญ่ที่เกี่ยวข้องยกโขยงขี่ช้างจับตั๊กแตนออกไปดับไฟป่าเป็นข่าวใหญ่โต
ทุ่มงบประมาณลงไปสู้ไฟป่าเต็มที่ ราวกับว่าไฟป่าเป็นผู้ก่อการร้ายที่จะต้องจัดการฆ่าตัดตอนให้สิ้นซาก ในขณะที่จัดสรรงบประมาณเพียงน้อยนิดในการทำแนวกันไฟ
ที่สำคัญ งบประมาณเหล่านี้ก็ไม่แน่ว่าจะตกถึงมือคนทำงานในพื้นที่หรือไม่
ทุกวันนี้ชาวบ้านที่รับจ้างทำแนวกันไฟหลายแห่งทั่วประเทศกำลังรอเงินค่าจ้างตามสัญญาด้วยความอดทน
แต่หากวันใด ความอดทนของชาวบ้านสิ้นสุดลงพร้อมกับไฟป่าที่ลุกโหม
ก็จงเข้าใจด้วยว่า ใครกันแน่คือผู้จุดไฟป่า" บางส่วนจากบทบรราธิการนิตยสารสารคดีฉบับที่ 244 มิถุนายน 48 ปีที่ 21 http://www.sarakadee.com/modules.php?name=Sections&op=viewarticle&artid=507- อยากเห็นรัฐมีความจริงใจ และมีความยุติธรรมกับชุมชนในท้องถิ่นและเจ้าหน้าที่ป่าไม้ระดับล่างมากกว่าที่ผ่านมา
- หน่วยงานของรัฐฯ ต้องทำความเข้าใจปัญหาของพนักงานระดับล่างให้มากกว่านี้...เนื่องจากผู้บริหารส่วนใหญ่ไม่เคยได้รับเกีรยติให้ดำรงตำแหน่งลูกจ้าชั่วคราว
- ผมเคยเป็นลูกจ้างชั่วคราวรายวัน ด้วยวุฒิ มัธยมศึกษาตอนต้น (ม. 3) ของหน่วยงานรัฐฯ อยู่สี่ปีเต็ม ทำให้ทราบทั้งปัญหาเรื่องการทำงาน เรื่องเศรษฐกิจความเป็นอยู่ของเขาเหล่านั้นพอสมควรครับ....
- เมื่อ แปดปีที่แล้ว...ปกติเงินตกเบิกต้นงบประมาณใหม่ จะประมาณสามถึงหกเดือน....นั่นหมายความว่า เขาเหล่านั้น จะไม่ได้รับเงินเดือนตั้งแต่เดือน ตุลาคม จนอาจจะเลยไปถึงเดือน เมษาของปีต่อไปได้ครับ
- ทำหน้าที่ให้เต็มที่ และอดทนสู้ต่อไปนะครับ