วัฒนธรรมอินเดีย : ทางชีวิต 12

ตามรอยบาทศาสดาไปกรุงราชคฤห์โบราณ

รุ่งขึ้นวันใหม่ ...ทำจิตใจเบิกบานผ่องใส ณ วัดไทยพุทธคยา ผมเดินทางตามรอยบาทพระศาสดา...ไปกรุงราชคฤห์ในอดีตครับ...เมืองนี้อยู่ในแคว้นมคธ อยู่ฝั่งใต้ของแม่น้ำคงคาตอนกลาง...มีอำนาจที่สุดในยุคนั้น...ราชาปกครองชื่อพิมพิสาร...พระองค์ถูกโอรสชื่ออชาตศัตรูปลงพระชนม์...และขึ้นครองราชแทน...

พระพุทธองค์ท่านทรงสอนเรื่องเวรกรรม...คนไหนใตรทำกรรมเคยก่อเอาใว้อย่างไร...( เพลงในใจผมครับ ).ภายหลังการสอนธรรมแก่ 3 พี่น้อง เป็นพระอาจารย์ของพระเจ้าพิมพิสาร ซึ่งมีสาวกอีก 1000 คน พวกเขามาบวชเป็น

สาวกของพระพุทธเจ้า...แล้วเดินทางมาที่สวนตาล..ใกล้กรุงราชคฤห์นี้เอง... เมืองแห่งนี้ปัจจุบันมีแต่ซากโบราณ...เป็นเมืองอยูในหุบเขาล้อมรอบทุกด้าน...มีทางเข้าเป็นช่องเขา...เพียงเส้นทางเดียว

ผมเดินทางเข้าไปดูวังพระเจ้าพิมพิสาร...ชมโรงพยาบาลแห่งแรกในโลกมีผู้อำนวยการชื่อ

หมอชีวกโกมารภัจจ์...หมอประจำตัวพระพุทธเจ้านั้นเอง...มีทางเดินขึ้นสู่ยอดภูเขาคิชฌกุฏ

สถานที่พระพุทธเจ้าประทับจำพรรษา...ขณะขึ้นไปเหลียวมองด้านซ้ายเห็นกระเช้าสำหรับขึ้นไปวัดญี่ปุ่นด้วย...คือเขามีงบ ฯมาสร้างเยอะมาก ๆ เกือบทุกแห่งที่ไปจะเจอพุทธสถานของญี่ปุ่นโดดเด่นเป็นสง่าอยู่เสมอครับ...

รายทางพบที่อยู่ของพระสารีบุตรชื่อถ้ำสุกรขาตา...ที่กลิ้งหินของพระเทวทัต...ถ้ำของพระอานนท์เลขาส่วนตัวพระพุทธเจ้าครับ...ผมได้ก้มกราบที่ประทับคือห้องในกุฎี

ของพระพุทธองค์...ยามเช้า...ลมพัดเย็นฉ่ำใจ...ยิ่ง...ลืมกาลเวลาไปชั่วครู่...เมื่อกลับลงมาพื้น

ล่างแล้วมองขึ้นไปใหม่...เห็นยอดเขาเหมือนนกแร้งกำลังกระพือปีกจะบินครับ...อันเป็นที่มาของชื่อเรียกยอดเขาลูกนี้เอง...

พอพ้นประตูเมืองออกมาก็เจอบ่อน้ำร้อนชื่อ ตะโปทาราม ที่นี้เขาแบ่งชั้นวรรณะ

คือพวกพราหมณ์อาบอยู่ชั้นบนสุดรองลงมาเป็นชนชั้นปกครอง...ผมเข้าไปใช้น้ำในวรรณะ

พราหมณ์ครับ...เขามาถามคุณอยู่วรรณะไหน...วรรณะของพระพุทธเจ้า...ผมตอบ ฮา ๆ

เอิก ๆ

ต่อจากนั้นผมเข้าไปชมวัดเวฬุวัน...คือวัดสวนไผ่...ครับ วัดนี้เป็นจุดเกิด...หลักคำสอนทางพระพุทธศาสนาคือโอวาทปาฏิโมกข์ เป็นเรื่อง การทำดี ละชั่ว ทำจิตใจให้ผ่องใสอยู่เสมอ...เป็นจุดเกิด...วันมาฆะบูชา...เป็นวัดแห่งแรกในพระพุทธศาสนา...ก้มลงกราบผืนแผ่นดินตรงนั้น...ทำสมาธิ...น้อม

รำลึกถึงพระพุทธคุณ...พระธรรมคุณ ...แลพระสังฆคุณ...จนเวลาล่วงเลยไปมาก...

ผมออกมาเจอชาวบ้านขายขนมเบื้อง...ใน

พุทธกาล มีชื่อมาก...เพราะเศษรฐีแอบกินขนมนี้โดยไม่ต้องการให้ใคร...แม้เมียตนเองก็ไม่ให้กินครับ...ขี้เหนียว...จริง ๆ ผล...พระโมกคัลลานะ เดินผ่าน...แอบ...ก็ยังมีสมณะนี้

เห็น...จะทอดนิด ๆๆ เพื่อใส่บาตร แต่เกิดเป็นขนมเบื้องที่มากมาย...เลยยกให้พระหมดเลย

ชาวอินเดียกินทุกอย่างจะผ่านมือหมดครับ...ดื่มน้ำ...เปิกก๊อกน้ำต้องเอามือรองให้น้ำตกถูกมือก่อนแล้วอ้าปากให้น้ำผ่านลำคอลงไป...มือ 10 นิ้ว คือสิ่งที่พระเจ้าให้มาใช้แทนช้อน ซ่อม ผมเริ่มทำเหมือนเขา...เพราะไม่มีช้อนเหมือนบ้านเรา ฮา ๆ เอิก ๆ

ผมไปชมมหาวิทยาลัยนาลันทา บ้านพระสารีบุตรในอดีต...จากซากโบราณที่ปรากฎแก่สายตา...ยิ่งใหญ่มาก ๆ เห็นภาพที่พระถังซำหจังเขียนไว้เป็นอย่างดีครับ...

จนใกล้ค่ำ...เห็นฝูงนกกา...บินกลับลัง...ผมก็กลับมายังวัดไทยพุทธคยา...เพื่อรอวันใหม่ที่จะเวียนมาอีกครั้ง...

โปรดติดตามตอนต่อไป

ด้วยความปรารถนาดี

จาก...umi

เขียนใน GotoKnow โดย ยูมิ
ใน วัฒนธรรมท้องถิ่น

คำสำคัญ (Tags): #แนวคิดทางพุทธศาสนา

หมายเลขบันทึก: 45002เขียนเมื่อ 17 สิงหาคม 2006 06:07 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2012 15:39 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน