วัฒนธรรมอินเดีย : ทางชีวิต 11

เยี่ยมชมกราบนมัสการสถานที่ตรัสรู้ธรรมของพระพุทธเจ้า

ค่ำคืนวันหนึ่ง...นักศึกษาไทยหลายท่านไปที่สถานีรถไฟเมืองพาราณสี เป้าหมายอยู่ที่วัดไทยพุทธคยา รัฐพิหาร ซึ่ง

เป็นสถานที่ตรัสรู้ธรรมของพระพุทธเจ้า...ผมพึ่งสังเกตุเห็นรถไฟในอินเดียใหญ่กว่ารถไฟในไทยครับ...และมีโบกี้มากกว่า...การเดินทางทุกที่มีอันตรายตามเรา

เหมือนเงาตามตัว...สิ่งที่เราควรทำคือ อย่าเก็บเงินไว้ที่เดียวกัน...ผมทำถุงเงินและเก็บหลักฐาน...เช่นหนังสือเดินทาง...แบบพิเศษ...คือทำสายคล้องเฉวียงบ่าใส่ไว้ข้างใน...ถุงมันจะอยู่ข้าง ๆใกล้เอว..มีแขนปิดแนบป้องกันอีกชั้นครับ...เหตุผล...รุ่นพี่มากประสบการณ์ก็ยังโดนขโมยได้

เพราะการเดินทางโดยรถไฟมีผู้คนเยอะมาก ๆ พวกตีตั๋วฟรีมีทุกที่...ชอบอยู่ใกล้บันได

ทางออก...และอยู่บนหลังคารถไฟครับ...สิ่งที่ขายในรถไฟขึ้นชื่อคือ...จาย ปิน่า แฮ...

เสียงนี้จะดังไปทั่ว...เป็นการร้องขายน้ำชา...ครับ ฮา ๆ เอิก ๆ

ช่วงรถไฟกำลังข้ามสะพานผ่านแม่น้ำคงคา...เห็นผู้คนยกมือไหว้...บางคนโยนสตางค์

ลงไปในแม่น้ำคงคานั้น...เป็นการบูชาพระแม่คงคาครับ

ใกล้รุ่ง...รถไฟเข้าจอดที่สถานีคยา เราเช่าเหมารถเรียบฝั่งแม่น้ำเนรัญชราไปถึงวัดไทยพุทธคยา หลังจากทำการเคารพสมภารวัดแล้วก็ตามแต่ใครจะไปไหน...ผมไปสถานที่

เจดีย์พุทธคยา พอไปถึงปากทางเข้า...พวกขอทานตรูกันมามาก ๆๆ แสดงว่าคนไทยเวลาไปแสวงบุญให้ทานมากเกินพอดี...เราใจบุญเกินไปครับ...เลยทำให้ขอทานในอินเดียนิสัยเสีย

ผมแทบจะเดินไปไหนไม่ได้เพราะพวกเขาตามมาขอทานตลอดเลยครับ...ผมคิดวิธีใหม่คือ

ทำตัวอย่าให้ขอทานรู้ว่าเราเป็นคนไทย...ฮา ๆ เอิก ๆ สำเร็จ ...ผมไปไหนทั่วอินเดียก็ใช้วิธีนี้

ครับ...ทำตัวตบตาขอทาน...ผมได้เข้าไปก้มกราบฐานที่นั่งใต้ต้นโพธิ์ซึ่งเป็นสหชาติ คือ ต้นโพธิ์เกิดขึ้นวันเดียวกันกับสิทธัตถะกุมารประสูติ นี้เป็นต้นที่ 4 นายพลเซอร์ คันนิ่งแฮม

นักโบราณคดีชาวอังกฤษ ปลูกขึ้นแทนต้นที่ 3 เมื่อ พ.ศ. 2423 สืบทอดมาจนถึงปัจจุบันอายุได้ 126 ปีแล้วครับ...นั่งทำสมาธิ...สุดจิตสุดใจ

...มีเสียงตกลงมาข้างหน้า...เอื้อมมือจับนำแนบอกตน...ใบโพธิ์...1 ใบครับ...

ผมวนเวียนอยู่ที่นั้น...หลายชั่วโมง...ไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อย...ภาพพุทธประวัติ...เกิดขี้น

ในจิตใจ...ภาพแล้วภาพเล่า...และก่อนกลับได้เข้าไปนมัสการเจดีย์ของพระพุทธโฆษาจารย์

ผู้แต่งตำราธรรมบท ภาค 1 - 8 ครับ ที่ผมเคยเรียน ต่อจากนั้นผมเดินข้ามแม่น้ำเนรัญชรา

ช่วงต้น สิงหาคม ยังเดินข้ามไปยังหมู่บ้านนางสุชาดาได้ครับ

ไปดูที่รอยถาดทอง...และบ้านนางสุชาดามีเพียงเนินดินครับ ช่วงนั้นเธอนำก้อนข้าวไปถวายนักบวชสิทธัตถะ ซึ่งเธอนึกว่าเป็นเทวดานั่งอยู่ใต้ต้นไม้...ต่อมานางแต่งงานกับเศรษฐีในเมือง

พาราณสี มีบุตรชื่อว่า ยสะ ครับ

พอพลบค่ำผมก็กลับไปนอนเอาแรงที่วัดไทยพุทธคยาขณะใกล้จะถึงวัด เหลียวไปเห็นชายชาวอินเดียคนหนึ่งเดินสองมืออุ้มลูกอัณฑะของตนเอง...เท่าลูกแตงโมงใหญ่มากครับ

สอบถามได้ความว่า...ยุงกัดเลยเป็นโรคนี้..

.คืนนี้กูจะรอดพ้นจากยุงไหมวะยุงเยอะจัง...ผมนึกถึงตนเอง

รอพรุ่งนี้จะตามต่อซึ่งรอยบาทพระพุทธเจ้า โปรดติดตามตอนต่อไป

ด้วยความปรารถนาดี

จาก...umi

เขียนใน GotoKnow โดย ยูมิ
ใน วัฒนธรรมท้องถิ่น

คำสำคัญ (Tags): #แนวคิดทางพระพุทธศาสนา

หมายเลขบันทึก: 44873เขียนเมื่อ 16 สิงหาคม 2006 05:43 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2012 15:38 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน

ความเห็น (6)

Ka-Poom

เขียนเมื่อ 16 สิงหาคม 2006 07:16 น. ()

รุ่งอรุณสวัสดิ์คะอาจารย์....

ทีแรกอ่านไปกังวลคะ....กลัวโดนวิ่งราว(ลาว...ฮา!)...แต่พอคิดไปคิดมา...อืมทุกที่น่ากลัวและไม่น่ากลัว...อยู่ที่เรากล้าเผชิญ....แค่ไหน...แต่ได้เกร็ดความรู้จากอาจารย์ก็จะได้นำติดตัวไว้....เพื่อให้ตนระวังภัยยิ่งขึ้นคะ....

....

แต่เอ๊ะ!....ไม่ให้ชาวอินเดียรู้ว่าเราเป็นคนไทย....เราจะปลอมตนเป็นชาติไหนดีคะ....หน้ากะปุ๋มยังงัยก็เป็นคนไทยร้อยเปอร์เซนต์เลยคะ....(อิอิ)....

....

วันต่อๆไป...จะรอตามรอยพุทธบาทคะ....

ด้วยความศรัทธาคะ
กะปุ๋ม