เฮือกสุดท้าย "ซาไก" "!!! วอน "อย่ารุกรานเรา"
มีโอกาสว่าง (รอทีมงานจัดการกับโปสเตอร์ที่จะไปนำเสนอพรุ่งนี้ เนื่องในการประชุมวิชาการ ) ก็เปิดอ่านหนังสือพิมพ์ท้องถิ่น "ทางไท" ยอมรับเลยว่าเป็นหนังสือพิมพ์คุณภาพฉบับหนึ่งที่น่าสนใจมากในประเด็นของเนื้อหาที่เจอวันนี้คือ (คลิ้ก ดูรายละเอียด) เฮือกสุดท้าย "ซาไก" "!!! วอน "อย่ารุกรานเรา" ดังตัวอย่าง
ทว่าขณะที่ชาวบ้านกลุ่มหนึ่งกำลังเรียนรู้วิธีที่จะอยู่ร่วมกัน แต่ก็ยังมีชาวบ้านอีกส่วนหนึ่งกำลังบุกรุกพื้นที่ป่าอันเปรียบเสมือนบ้านของพวกเขา
ได้ข่าวว่าชาวบ้านขึ้นไปรื้อทับ?
"เขาไปรื้อบ้านเรา เราสร้างกับใบไม้ เขารื้อหมด"
นานหรือยัง?
"ยังไม่นาน ไม่กี่วันที่ผ่านมา"
เขามาจากที่ไหน?
"เขามาจากหมู่บ้าน"
ยังลงมาอยู่ที่ทับเดิมอีกไหม?
"ยังอยู่ ก็ยังกลับมาอยู่"
คิดว่าจะอยู่ที่นี่อีกนานไหม?
"ไม่แน่ อาจจะไปอีก ย้ายไปเรื่อย ๆ เราจะไม่อยู่ประจำ"
ฯลฯ
นี่คือผลพวงของการพัฒนาที่เรียกว่าไม่มีการเข้าอกเข้าใจกัน มีการทำลายล้างความเป็นวัฒนธรรมซึ่งกันและกัน ด้วยเพราะคิดว่าวัฒนธรรมข้าฯ ดีที่สุด ดีกว่า เหนือกว่า เท่านั้น... ผลที่เกิดขึ้นคือความไม่มีสันติสุข...อย่างเช่นที่เป็นอยู่ รวมถึง "ซาไกผู้ไม่มีอำนาจต่อรองใด ๆ"
